Als klein meisje wilde ik niets liever dan volwassen worden. Als je volwassen was, dan lag de wereld aan je voeten en mocht je alles doen. Dacht ik dan hé .. want zo kwam het op mij over. Als je volwassen was, dan kon je gewoon ontbijten met een zak chips, te hard rijden en moest je wel een beetje werken maar dat bracht ook weer geld op. Alhoewel, ik volgens mij heel lang heb gedacht dat mijn ouders een soort waterval hadden waar alleen maar geld uitkwam. Nu ik ouder ben en word, realiseer ik mij ook dat het kleine meisje dat zo graag volwassen wilde worden het niet altijd juist had.
Andere zorgen
Niet alleen ik word ouder maar ook de mensen om mij heen worden ouder. Niet alleen mijn ouders maar ook de ouders van mijn vrienden. Je komt in een fase waarin je soms wordt geconfronteerd met verschrikkelijke diagnoses of berichten. Een fase die ik op een of andere manier heel lang heb kunnen ontwijken en die niet bij mijn wereld hoorde. Gelukkig heb ik die fase heel lang kunnen ontwijken maar dit jaar wordt ik er wel mee geconfronteerd in mijn omgeving en realiseer ik mij ook dat er bij ouder worden, andere zorgen komen.
De bewustwording dat ik in een andere fase in mijn leven kom, is soms wel eens confronterend. Er gebeuren soms dingen waar ik geen woorden voor heb en dat lijkt soms onmogelijk maar het is echt zo. Het vraag om op een andere manier om te gaan met je verantwoordelijkheden en ook op een andere manier je verantwoordelijkheden nemen. Of het nou te maken heeft met het feit dat ik nu 40 ben maar dit jaar is wel een jaar waarin ik daar steeds meer mee geconfronteerd word.
Niet volwassen worden
Hoe graag ik als klein meisje ook volwassen wilde worden omdat de sky de limit was in mijn optiek, zo graag wil ik nu gewoon soms weer terug naar de onbevangenheid die je had als kind. Gewoon lekker je leven leven, geen benul hebben van alle verantwoordelijkheden die horen bij het volwassen zijn en je nergens druk om maken. Hoewel ik ook wel snap dat dat op den duur gaat vervelen maar soms zou het mij wel eens lekker lijken om die onbevangenheid weer terug te hebben.
Nu ben ik niet je typische 40 jarige volwassene die niet het huisje, boompje, beestje leven leeft. Dus ergens ben ik misschien wel nooit echt volwassen geworden en koester ik nog steeds dat kleine meisje in mij. Hoewel ik nog wel eens terug verlang naar die onbevangenheid, ben ik mij er ook zeer bewust van dat ik mijn leven zoals het nu is ontzettend leuk en fijn vind. Dan maar een beetje onvolwassen zijn, wat waarschijnlijk gewoon bij mijn generatie hoort als ik naar mijn leeftijdsgenoten kijk. Maar dan wel zonder de zorgen die er soms bij het ouder worden komen kijken.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Shutterstock
Mooi geschreven en herkenbaar. Soms zou ik ook wel even terug willen naar die zorgeloosheid die ik als klein meisje had.
Ik vond het best heftig als alleenstaande ouder met 2 kids maar nu ze volwassen zijn kan ik echt wel genieten van het ouder worden en zou ik niet meer terug willen. Heb voor mijn gevoel de tropenjaren erop zitten 😉
Eerlijk gezegd begrijp ik noit zo wat men met ‘onbevangenheid’ van hun jeugd bedoelt. Ik was misschien wel naief als kind, maar zeker niet onbekend met de realiteit van de wereld. Ik denk ect wel met plezier terug, maar ik verlang echt niet terug naar mijn jeugd. Geen macht over je eigen tijd, je bent veel onbekwamer, mag niks zelf ondernemen, tot en met bepalen wat je eet! Nee, ik wil nog niet eens terug naar toen ik tiener was of twintiger.
Ik ben iets ouder, maar ik ben nog ek jaar blij dat ik ouder wordt.
… dat zei ik ook al als kind als men me vroeg wat ik later wilde worden: “Oud.”
Mijn leven zou ik best opnieuw willen doen, met de kennis die ik nu heb… oh oh oooooh dan was er 1 die er heel slecht vanaf zou komen.
Gelukkig kan dat niet, want wie weet hoe dat mijn leven weer gevormd zou hebben.
Voor nu, ik leef naar morgen toe.