De laatste vier maanden van 2019 zijn inmiddels begonnen en als ze net zo snel gaan als de rest van het jaar, dan is het dus zo 2020. Toen ik 2018 afsloot, had ik heel veel plannen en verwachtingen voor 2019 maar tegelijkertijd ook veel twijfels en onzekerheden. Ergens along the way in 2019 begonnen de twijfels en onzekerheden te overheersen. Hoewel ik genoot van alle mogelijkheden die ik weer had na de liposucties, voelde ik mij ook ontzettend kwetsbaar en misschien wel naakt. Na al die jaren van veilig opgebouwde “vet” muurtjes, was ik daar nu van gestript en kwam ik voor hele andere onzekerheden te staan.
Laag voor laag
Jarenlang heb ik heel zorgvuldig laagjes om mijzelf heen gebouwd. Laagjes die mij moesten beschermen tegen de boze buitenwereld. Laagjes die maskeerden hoe ik mij voelde. Laagjes die er voor zorgden dat ik steeds verder van mijzelf af kwam te staan en waardoor ik mij steeds meer begon te vormen naar het plaatje waarvan ik dacht dat de buitenwereld dat van mij verwachtte. Laagjes die er voor zorgden dat ik steeds harder mijn best deed om maar te laten zien dat ik normaal was en mee kon draaien met de maatschappij. Laagjes die mij ervan overtuigden dat ik steeds harder moest werken en als een soort Barbapapa om kon turnen naar datgene waarvan ik dacht dat er van mij verwacht werd.
Weliswaar had ik wel ergens een begrenzing omdat ik toch heel erg onzeker was geworden in de loop der jaren. De lipoedeem zorgde er voor dat ik soms twee verschillende levens had want aan de ene kant was er het doorzettingsvermogen om maar te laten zien dat ik als een “normaal mens” kon functioneren en aan de andere kant was daar de enorme onzekerheid die mij belemmerde om mij te zijn en stappen te zetten naar dat waar mijn hart sneller van ging slaan. Door de operaties werden niet alleen lichamelijk de laagjes verwijderd maar werd er geestelijk ook een start gemaakt aan het verwijderen van de laagjes en dat kostte de laatste maanden heel veel energie.
Luister naar jezelf
We zijn nu ruim een jaar verder sinds ik aan het immense liposuctie traject begon en juist dit traject heeft ervoor gezorgd dat ik mij begon te realiseren dat ik mijzelf door de lipoedeem kwijt ben geraakt. Kwijt geraakt wie ik nou daadwerkelijk ben. Kwijt geraakt waar mijn hart sneller van gaat slaan. Kwijt geraakt waar ik nou daadwerkelijk voor sta. Kwijt geraakt wat mijn doel in het leven is. De laatste maanden was ik dan ook een beetje dolende en besloot ik heel bewust om rust te pakken. Ik besloot om afstand te nemen van een heleboel dingen en trok mij terug in mijn cocon om gewoon eens niets te hoeven. Ergens voelde het een beetje als een burn-out maar niet door te hard werken of over grenzen heen gaan. Een burn-out door het leven, de operaties en de emotionele nasleep van operaties. Gewoon emotioneel opgebrand zijn door de enorme rollercoaster waarin ik belandde en het besef dat nu de laagjes weg zijn, ik gewoon niet meer zo goed wist wie ik ben.
Waar ik met de laagjes mij vaak spiegelde aan de buitenwereld en mij eigenlijk liet leiden uit onzekerheid door wat anderen vonden en zeiden, realiseer ik mij nu dat het moment is gekomen om te luisteren naar mijzelf. Waar ik voorheen altijd twijfelde door onzekerheden over mijzelf, mijn mening en plaats in deze wereld, heb ik er dit jaar bewust voor gekozen om daarover na te denken in stilte en rust. Iets waar ik enorme behoefte aan had. Even geen spiegels of meningen van anderen maar gewoon alleen zijn met mijn eigen gedachten. Gewoon nadenken over de gevoelens en emoties die ik voelde. Gewoon nadenken over mijn plek in deze wereld en in relaties. Mij niet aan de wereld spiegelen maar gewoon in de spiegel kunnen kijken en mij afvragen wie mijn spiegelbeeld nu eigenlijk is. En misschien sloot ik 2018 wel af met al mijn oude overtuigingen, twijfels, onzekerheden en plaatjes die ik dacht te moeten zijn maar is 2019 het jaar waarin ik eindelijk terug geworpen werd om te kijken in de spiegel en te gaan onderzoeken wie ik nou ben zonder mijn enorme benen.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Shutterstock
