Never ever had ik gedacht dat ik ooit een blog zou schrijven over hoe heerlijk ik het vind om soms gewoon uit te staan en even niets te doen. Druk en bezig zijn was mijn favoriete hobby en zelfs als ik 5 minuten niets te doen had volgens mijn planning dan was ik wel bezig. Het kon mij niet druk genoeg zijn en ik stond altijd in standje aan. Niet een erg gezond standje als ik eerlijk ben maar het was mijn manier van “overleven”. Rustig aan doen kwam niet in mijn woordenboek voor en ik draaide mijn hand er niet voor om om gewoon 7 dagen per week actief te zijn. Mijn wereld heeft op veel vlakken een enorme verandering ondergaan maar ook in mijn manier van leven. Het is zelfs zo erg dat ik af en toe berichtjes van vriendinnen krijg waarin ze niet geloven dat ze echt met mij appen en hun vriendin terug willen.

Way of living

Druk zijn was mijn way of living. Ik had een enorm drukke baan en stond dus sowieso al 8 uur per dag continue aan. Het was dan ook moeilijk om uit de aan stand te komen op het moment dat ik het kantoor verliet. De adrenaline stroomde nou eenmaal door mijn bloed en het zorgde ervoor dat ik altijd bezig wilde zijn. Adrenaline is gewoon drugs, let’s be honest. Als ik wakker werd, stonden mijn hersenen allang aan en kon de dag beginnen. Een dag die vaak rond een uur of 5 of half 6 begon omdat mijn innerlijke wekker zo stond ingesteld. Het was mijn way of living en ik was niets anders gewend. Ik vond het zelfs wel lekker om zo te leven en hield het dan ook lekker in stand. Laat die adrenaline maar stromen hoor. Een drukke week en druk weekend, kom maar op. Ik vond het heerlijk. Misschien ook wel omdat ik dan geen ruimte had voor stilte of rust en al helemaal niet om na te hoeven denken over het leven of de dingen die er speelden. Ik zorgde gewoon dat ik altijd een propvolle planning had.

Ik weet heel goed dat het geen gezonde way of living is want stress en continue adrenaline is gewoon niet goed voor je. Daar hoef je geen dokter voor te bezoeken, we weten het allemaal. Maar we leven wel in een maatschappij waarin iedereen druk is, agenda’s vol gepland zijn en wij allemaal aan staan. Of dat nou is met onze enorm drukke levens of met onze telefoons. We staan altijd aan.

Gedwongen afkicken

Afgelopen november werd de stekker uit mijn aan staan leven getrokken door mijn nieuwe werkgever die heel simpel stelde dat ik eerst maar eens de tijd zou nemen om te gaan herstellen. Hoewel ik na de tweede operatie eigenlijk niet meer op kantoor was geweest, begon mijn werkdag vaak wel al om een uur of 7 of half 8 terwijl ik aan het herstellen was en werkte ik vaak veel langer door dan een gewone werkdag. Mijn telefoon ging de hele dag door en zelfs toen ik moest herstellen, stond ik nog volop aan. Na de overname in november, was er iemand die mij dwong om met dit gedrag te stoppen. En dat strookte compleet niet met mijn gevoel want dat kon toch niet en ik moest mijzelf toch bewijzen want we waren net over gegaan. Het voelde aan alle kanten niet goed en mijn alarm systeem ging aan alle kanten af.

En toch deed ik het uiteindelijk. Ik volgde de planning die wij maakten, er waren dagen dat ik alles uit zette en ik nam de tijd om te herstellen. Het werd een soort gedwongen afkicken van het aan staan en ik zal nooit helemaal uit gaan staan, toch hebben de afgelopen afkick maanden mij wel goed gedaan. Ik kan nu namelijk enorm genieten van niets doen en even gewoon een heel leeg hoofd hebben. Ik kan genieten van rust en stilte of gewoon mij nog eens drie keer omdraaien als ik een dag heb waarop ik geen afspraken heb. Maar ik moet ook waken want de aan verslaving ligt op de achtergrond en ik hoef maar even dat shotje adrenaline te krijgen en ik sta weer aan. Maar ik merk wel steeds meer dat het voor mij niet meer hoeft om maar altijd aan te staan en bezig te zijn. Ik krijg nog steeds een enorme rush van een goede werkdag en goede orders scoren maar ik vind het ook oké om om 5 uur alles af te sluiten en mijn telefoons op stil te zetten. Ik leg tegenwoordig zelfs mijn werk telefoon weg in de weekenden zonder schuldgevoel. En weet je, het voelt heerlijk! Ik heb eindelijk de rust om mij te verdiepen in dingen die ik altijd wel interessant vond maar nooit de tijd voor nam. Ik heb de rust om na te denken over dingen die ik vroeger altijd weg stopte en ik durf dingen aan te gaan die vroeger een ver van mijn bed show leken.

Hoewel in 2019 mijn One Little Word “Go” is, horen rust en kalmte toch ook wel bij de eerste helft van 2019. Of misschien word ik gewoon oud, dat kan ook 😉

Staan jullie continue aan of hebben jullie inmiddels ook de uit knop gevonden?

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock