Vorig jaar had ik heel veel hoogtepunten en één daarvan was toch wel dat ik 40 jaar werd. Ik heb nooit problemen gehad met ouder worden en door alle ontwikkeling in 2018 vond ik 40 jaar echt de kers op de taart. Nog steeds vind ik het een hele mooie leeftijd maar toch ben ik het afgelopen jaar tegen een aantal dingen aangelopen. Na het kijken van de laatste aflevering van de Kardashian’s waarin Kourtney haar 40ste verjaardag vierde en de daarop volgende gesprekken die ik had met vriendinnen, realiseerde ik mij dat ik niet de enige ben die 40 een moeilijk leeftijd vind.

Midlife crisis

De woorden midlife crisis vind ik eigenlijk stom want 40 is inmiddels het nieuwe 30 lees ik overal. Maar ik denk wel dat het een punt in je leven is waarop je denkt “is dit het nou?”. We zijn zo gewend om een bepaalde manier te leven en misschien wel te voldoen aan het plaatje dat de maatschappij heeft vast gesteld dat 40 dan echt zo’n levensjaar is waarin je gaat reflecteren of dit het nou wel is en of je op het punt staat waar je eigenlijk wilt staan. Het is echt zo’n de helft van je leven zit erop en je hebt nog de helft van je leven voor je leeftijd. Je bent niet meer jong maar je bent ook niet oud.

Er zijn nog heel veel dingen die ik in mijn leven wil doen en wil bereiken, iets waar ik nu misschien wel extra door wordt geconfronteerd bij de vraag “is dit het nou?”. De eerste helft van mijn leven was niet de beste helft van mijn leven maar gelukkig kon ik dat voor mijn 40ste toch keren. Ik deed wat ik nodig had en stelde alles daarvoor in het werk om dat te behalen. Ik zou dus de tweede helft van mijn leven, de beste helft van mijn leven kunnen maken maar dan moet ik wel weten wat ik precies wil. En dat is iets waar ik nu heel veel over nadenk.

Leap year

Nu mijn 41ste verjaardag eraan komt en ik eigenlijk geen plannen of doelen heb voor de komende maanden, voelt dit jaar eigenlijk als een soort leap year. Een jaar waarin ik de reis aanging als het gaat om mijn eigen ontwikkeling maar ook een jaar waarin ik soms gewoon helemaal niets deed. Voor mij was helemaal niets doen eigenlijk al een hele ontwikkeling. Even geen doelen, even geen druk op mijn schouders en even geen verwachtingen hebben over het leven. Gewoon even helemaal niets. 2018 was het jaar waarin ik op dat moment mijn belangrijkste levensdoel wist te bereiken en 2019 was het jaar waarin ik even helemaal niets hoefde.

De druk is van de ketel, het moeten hoeft even niet meer en het is oké om even niets te moeten. Jarenlang heb ik mijzelf onder druk gezet om maar de wereld te laten zien dat ik het allemaal wel aan kon met een chronische ziekte en enorme benen. Hoewel ik het soms ook best lastig vind zoals het nu is, ik realiseer mij dat het ook puur afkicken is van altijd maar leven onder druk en stress. Dus ik kan mij ontzettend druk maken over het feit dat ik niet zo goed weet wat ik nou precies wil in mijn leven maar dat is dus juist hetgeen wat ik jarenlang heb gedaan. Misschien staan de komende 40 jaar van mijn leven wel gewoon in het teken van relaxt door het leven gaan en mijzelf niet continue maar onder druk te zetten om immense doelen te bereiken. Het is nu oké, ik ben oké, de mensen die in mijn leven zijn zijn oké en wat ik nu doe is oké. En als ik het moment bereik dat ik mij er niet meer oké bij voel, dan kan ik het altijd weer veranderen.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock