Er zijn van die dagen dat ik gewoon geen zin heb. Geen zin in de dag. Geen zin in het huishouden. Geen zin om te sporten. Geen zin om volwassen te zijn. Geen zin om te bloggen. Geen zin om alles te delen op social media. Gewoon geen zin. Inmiddels kan ik er vrede mee hebben als ik zo’n moment heb en kan ik het loslaten maar dat is niet altijd zo geweest. Er was namelijk een tijd dat geen zin onmogelijk was en ik er alles aan deed om maar door te gaan.

Moeten en doorgaan

Heel lang heb ik gedacht dat niets doen en geen zin hebben, niet oké was. Er mocht geen minuut verspild worden en als ik al langer dan 10 minuten doelloos op de bank lag, dan was dat niet oké. Als ik niets deed voelde ik een soort onrust door mijn lijf gaan en waren er een hele hoop negatieve gedachten over hetgeen ik deed want “ik moest nog zoveel”. Of ik daadwerkelijk heel veel moest valt nog te bezien, het was vooral in mijn hoofd dat ik heel veel moest. Ik moest van mijzelf heel veel en door continue bezig te zijn, hoefde ik ook niet met de “problemen du moment” bezig te zijn. Als ik niets deed, dan kreeg ik de ruimte om na te denken en dat was iets wat ik niet wilde. Dus het enige wat ik deed was heel veel moeten en maar gewoon doorgaan zodat ik die ruimte niet kreeg.

Gewoon niets doen

Al eerder in mijn leven ben ik terug gefloten door mijn lichaam en hoofd als het gaat om moeten en doorgaan. Te vaak een grens overschreden en daardoor totaal overprikkeld geraakt. Zelfs toen had ik momenten dat ik gewoon steeds weer dingen moest en niet de rust kon nemen. Zelfs na mijn 1e operatie van vorig jaar vond ik nog dat ik heel veel moest. Het is soms gek hoe je hersenen kunnen werken als je jarenlang conform een soort patroon hebt geleefd.

Het heeft dan ook ontzettend veel moeite gekost om “gewoon niets” te kunnen doen en daar oké mee te zijn. Eigenlijk was het pas toen het bedrijf waar ik voor werkte werd overgenomen en ik tijdens diverse gesprekken te horen kreeg dat ik het eerst maar eens rustig aan moest doen, dat ik het “moeten” los kon gaan laten. Ik ben toen eigenlijk alles gaan “loslaten” waar ik zelf bedachte regels bij had en hoewel het soms met vallen en opgaan ging (zoals elke verandering dat doet), voelt het nu als een bevrijding dat ik niet meer de druk voel van het “moeten”. Ik zeg nu ook gewoon hardop dat ik het huishouden doen echt het allerstomste van de hele wereld vind en het zonde van mijn tijd. Alleen dat al voelt als een enorme bevrijding. Helemaal omdat ik nu gewoon liever op de bank lig, niets doe en het gewoon oké is.

De afgelopen maanden voelen dan ook als een experiment als het gaat om “moeten” en loslaten van het vast omlijnde plaatje maar de vrijheid die ik tot nu toe heb gevoeld, voelt als onbetaalbaar. Dus mocht er een dag geen blog online staan, dan had ik gewoon geen zin ;-).

Hoe gaan jullie om met moeten en lekker niets doen?

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Shutterstock