In 2015 begon ik mijn blog Plus een Beetje met het idee dat ik op zijn minst drie lezers zou hebben: mijn ouders en beste vriendin. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat er wildvreemde mensen zouden zijn die mijn blog gingen lezen en daar hun kracht uit zouden halen. Afgelopen weekend werd ik er weer even mee geconfronteerd dat er mensen zijn die ik niet ken die mijn blog lezen en daar kracht uithalen. Iets wat ik mij in 2015 nooit had kunnen voorstellen dat het zou gebeuren. Afgelopen weekend werd ik weer even met twee benen op de grond gezet en realiseerde ik mij ineens dat ik mijn “why” eindelijk heb gevonden.

Leave me out of the spotlight

Diep van binnen ben ik eigenlijk heel erg verlegen en hou ik niet van in de spotlight staan. Het liefst doe ik gewoon mijn ding en daar ben ik helemaal prima mee. Het is dan ook misschien gek dat ik ooit een blog ben begonnen en deze ook nog eens open en bloot op het internet heb gezet, wetende dat ik helemaal niet van aandacht hou of van in de belangstelling staan. Het was dit weekend dan ook weer even een moment van besef dat ik het heel fijn vond dat er dames waren die naar mij toe kwamen om mij te bedanken voor de blogs die ik heb geschreven over lipoedeem en hoe ik het heb ervaren omdat ze er heel veel kracht uithaalden. Maar aan de andere kant wilde ik het liefst door de grond zakken omdat ik even in de spotlight stond op dat moment. Ik weet dat dat heel erg haaks op elkaar staat en het voelt ook raar om dit op te schrijven.

Maar hoewel ik door de grond wilde zakken, wist ik ook dat dit mijn why in het leven is. Mijn why is schrijven over mijn leven en hoe ik dat ervaar. Mijn why is schrijven over mijn leven met lipoedeem, een ziekte waar nog steeds heel veel mensen niet over hebben gehoord. Mijn why is niet om in de spotlight te staan en mijn leven in foto’s te posten maar mijn why zit hem in geschreven woorden en in het delen van mijn ervaringen om anderen mee te geven dat ze niet alleen staan in datgene wat ze in het leven meemaken. Ik heb de afgelopen maanden regelmatig getwijfeld of ik nog wel door moest gaan met bloggen omdat de inspiratie ontbrak en ik mij steeds meer begon te realiseren dat ik helemaal niet in de spotlight wil staan maar gewoon op de achtergrond wil leven.

Getting back at it

Het was een samenloop van omstandigheden waardoor ik mij dit weekend ineens realiseerde wat mijn why in het leven is. Het waren de lieve vrouwen die naar mij toe kwamen om mij aan te spreken over mijn blog, het waren de lieve vrouwen die helaas te oud waren voor de workshop die ik gaf maar toch even wilden zeggen dat ze het jammer vonden mijn workshop niet te kunnen volgen en het waren de lieve meiden die wel mijn workshop deden en gewoon 3 sessies bleven zitten ipv andere workshop te gaan volgen. Hoewel ik niet een heel mooi sprookje kon vertellen waarin alles uiteindelijk weer goed komt, stond ik enorm in mijn kracht toen ik mijn levensverhaal vertelde want voor het eerst realiseerde ik mij dat ik enorm diepe dalen heb gekend en dat ik van heel ver moest komen maar dat ik hier nu wel mooi sta en mijn verhaal kan vertellen om anderen mee te inspireren.

Ik realiseerde mij op dat moment dat ik van een wanhopig hoopje ellende de krachtige vrouw was geworden die nu voor een groep meiden haar verhaal stond te vertellen in een leuk jurkje en op een paar sleehakken. En die sleehakken moet ik even benoemen want een jaar geleden had ik niet eens kunnen dromen dat er een moment zou komen dat ik überhaupt op sleehakken kon staan, laat staan de hele dag er op lopen en af en toe een dansje te doen. Want dat is wat ik zaterdag deed: een dansje op mijn sleehakken met mijn nieuwe benen op het moment dat ik mij realiseerde mijn why in het leven te hebben gevonden. Mijn why is aan de wereld, met geschreven woorden, te laten zien dat je zelfs vanuit de meest wanhopige situatie een geweldig leven kan maken zolang je er maar keihard voor knokt en nooit je hoofd laat hangen. Hoewel er genoeg momenten waren dat ik het echt niet meer zag zitten, weet ik nu dat het uiteindelijk allemaal de moeite waard is geweest en ik heb sinds zaterdag regelmatig even mijn sleehakken aan gedaan om weer even dat gevoel te ervaren (zelfs toen de lift stuk was en ik 6 trappen naar beneden moest lopen want hoe krachtig is dat als je je realiseert dat je een jaar geleden bijna niet meer kon lopen en je nu met een glimlach die trappen kan belopen).

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock