We leven in een wereld die constant aan staat. Even stilstaan is niet meer zo heel erg makkelijk en eerlijk is eerlijk, ik heb best wel eens met jaloezie gekeken naar mensen die een innerlijke reis maakten en daardoor hun rust vonden waardoor ze stil konden staan. De afgelopen weken, en vooral de eerste 5 weken, werd ik letterlijk gedwongen om stil te staan. Iets wat misschien al eerder in mijn leven is voorgekomen maar waar ik toen niet de tijd of het geduld voor had. De laatste twee maanden stond ik eindelijk “even stil” en ik vond het heerlijk.

Even stilstaan

Ergens heb ik altijd het idee gehad dat stilstaan voor mij betekende dat ik alles zou moeten laten vallen en mij zou moeten terugtrekken op een bergtop ergens ver weg zonder de verleidingen van het alledaagse leven. Ik heb een druk hoofd, ben makkelijk af te leiden en sta eigenlijk altijd in de “go” modus waardoor stilstaan niet in mijn woordenboek voorkomt.

Tenminste dat dacht ik. Tot 8 weken terug. Wat ik altijd dacht was meer een verwachting die ik voor mijzelf had gecreëerd want als ik stil wilde staan dan moest daar wat aanhangen en het moest vooral ergens anders gebeuren. Feitelijk zou ik voor stil staan op de vlucht moeten slaan voor de dagelijkse realiteit ipv de dagelijkse realiteit onder ogen te komen. Kennelijk had ik het dus nodig om mijn arm te breken om tot het besef te komen dat ik een soort illusie had gecreëerd want regelmatig realiseerde ik mij wel dat ik het rustiger aan moest doen, deed ik een poging maar pakte ik niet de onderliggende  oorzaak aan waardoor ik alsnog niet de rust vond om stil te staan.

Verwachtingen

Afgelopen weken leefde ik zonder verwachtingen naar mijzelf toe. Eindelijk was er het besef dat ik wel heel veel kan willen en vooral vinden dat ik moet doen maar ik kon het simpelweg niet. Voor het eerst moest ik het moeten laten vallen en kiezen voor wat ik op dat moment kon doen. Ik moest denken in mogelijkheden ipv denken in verwachtingen en al het moeten wat daaraan verbonden was. Nu had ik daar dwars doorheen kunnen gaan maar dan was ik uiteindelijk alleen maar teleurgesteld geweest en dat werkt dan weer niet mee in dit herstelproces. Een ontdekking waarbij het kwartje ook eindelijk is gevallen ;-).

Geen druk van hoeven en moeten, accepteren dat soms iets simpelweg niet kan en nee leren zeggen als iets je teveel energie kost, hebben mij geholpen de afgelopen weken om stil te staan en de rust te vinden. Leren dat het oké is om eens niet aan al je eigen verwachtingen te moeten voldoen maar gewoon leven met de flow van de dag en je lichaam. Het voelt als een verademing om niet van alles maar te moeten omdat je dat van jezelf verwacht. En, ik had nooit kunnen bedenken dit ooit te zeggen, af en toe stil staan, voelt heerlijk.

Wanneer heb jij voor het laatst echt stil gestaan?

Take care!

xoxo

Bron foto’s: Unsplash.com