Technisch gezien ben ik natuurlijk al lang volwassen, al bijna 20 jaar…..ahem….maar zo heeft het tot niet zo lang geleden niet echt gevoeld. Je bent zo oud als je je voelt, is het gezegde, maar door omstandigheden in het leven kan dat heel lang een stuk jonger zijn dan je werkelijk bent.
Volwassen gevoel
Ik ben bijna 38 en nu pas kan ik zeggen dat ik mij (bijna) voel zoals ik mij inbeeld dat een vrouw van 38 zich zal voelen: echt volwassen. Met verantwoordelijkheden, dat denk ik dan. Het zal voor ieder persoon wel weer anders zijn natuurlijk. Maar als ik eerlijk ben heb ik mij jaren lang een beetje als student gevoeld. Ik ging van bij mensen in wonen naar mijn eigen flatje (inclusief hypotheek) op mijn 24 ste. Best volwassen natuurlijk, maar 50m2 voelt nog steeds als student. Helemaal als je single bent voor een lange tijd. Ik kon gaan en staan waar ik wilde. Was alleen verantwoordelijk voor mijzelf (en mijn kat).
Twenty feeling
Ook toen Mijn Lief in mijn leven kwam en bij mij in trok voelde het nog zo. We konden doen en laten wat wij wilden. We hadden ook geen auto, dus we waren nog regelmatig afhankelijk van anderen. Dat gaf dat gevoel van nog jong zijn nog meer. Met z’n tweetjes op 50m2 was ook heel erg hokkerig. Ondanks dat we ruim in de 30 waren voelden we ons als twee twintigers. Maar achter in ons hoofd speelde de wens van een groter huis, meer ruimte en een kind. Voor ons stond vast dat met het leven dat wij toen leidden en de ruimte die wij toen hadden, niet het soort ouders konden zijn dat wij wilden zijn.
Ultieme volwassen gevoel
De crisis kwam en het verkopen van een startersflat bleek bijna onmogelijk. Het duurde vier en een half jaar voordat ik het verkocht had. Met een fikse restschuld, heel volwassen. Waar ik al jaren van droomde gebeurde nu echt: meer ruimte, een groter huis en wij voelden ons al iets volwassener. Een stel van eind dertig met een vier kamer woning. Oooooooh .. dat had een effect op ons als individuen maar ook als stel. Het voelde ‘echter’. Wij waren meer ontspanen, vrijer en stabieler als koppel en dat resulteerde in een kind. Het ultieme volwassen gevoel was geboren, letterlijk en figuurlijk. In de tussentijd ook nog eens getrouwd (ik ben nu een hele volwassen ‘mevrouw van’) en kregen we een autootje (en nu praat ik dus over keuren, verzekeringen en belastingen). Hoe volwassen allemaal!
Huisje, boompje, beestje
De verantwoordelijkheid voor een nieuw mensje is toch wel wat je doet beseffen dat je nu toch echt volwassen bent. Dat je eindelijk dat leven hebt waarvan ik, toen ik 18 was, dacht dat het een jaar of 7 zou duren voordat ik het zou hebben. Het duurde bijna 20 jaar. We hebben nu echt huisje, boompje, beestje. Ondanks dat we eind 30, begin 40 zijn, is het wel even wennen. Misschien juist daarom; we hebben zo lang kunnen freewheelen. Nu ben ik de ‘vrouw van’, en nog beter de ‘de mama van’. Titels waar ik nog even aan moet wennen, maar waar ik enorm van geniet.
Wanneer voelde jij je eindelijk ‘volwassen’?
There is no way to happiness, happiness is the way!
Liefs, Marjolein
Mochten jullie Marjolein willen volgen, check dan haar blog Big Happy Beautiful.
Foto credits: Marjolein van ’t Hoff-Lesage
Het moeder zijn maakt inderdaad dat ik me volwassener voel. Ik denk dat dat vooral komt omdat je jezelf op de tweede plaats zet. Toen ik de begrafenis van mijn schoonvader regelde, voelde ik me ook erg volwassen/verantwoordelijk. Dan doet het er niet toe wat ik erbij voel, anderen hebben mijn zorg dan meer nodig.
Dat is ook inderdaad zo; anderen hebben je nodig dus doe je wat je moet doen. Dan is wat je zelf wilt/nodig hebt even niet belangrijk nee.
Is soms wel wennen hoor. 😉
Poeh, ik weet niet of ik dit gevoel heb bereikt maar ik weet wel dat ik vanaf mijn 30e meer volwassen voel. Moeder zijn heeft mij wel een flinke duw gegeven naar het volwassen gevoel.