Man, man, man .. wat een zeur blog schreef ik vorige week. Nou ja, of ik hem zelf schrijf als Marije zijnde is nog maar de vraag. Het was eerder mijn geliefde eetstoornis die hem schreef. Die houdt er namelijk van om te zeuren en af en toe een flinke dosis zelf medelijden over zich heen te sprenkelen zodat er weer wat voeding in haar zit om tot eten aan te zetten. Ken je die film “Inside Out”? Mijn eetstoornis kun je vergelijken met dat blauwe depressieve poppetje “Sadness” dat af en toe ter aarde stort om heel hard te huilen.

Maar weet je wat er gebeurt als je heel hard zeurt (we kennen natuurlijk allemaal het gezegd “wie zeurt die krijgt een beurt”)? Het universum denkt dan bij zichzelf “prima, als jij wil zeuren dan zal ik ook even zeuren”. Positieve gedachte in de rewind en dan omgekeerd. Ik had namelijk constant de gedachte dat ik een reset nodig had. Je weet wel zoals je ook met je telefoon kan doen, even de batterij eruit trekken en je kan weer aan de slag. Dat was de gedachte die ik dus ook constant had, even de batterij eruit en ik ben weer back on track. Wat doet het Universum dan? Die pakt je gewoon keihard aan en zorgt dat je omvalt waardoor je dus thuis komt te zitten. Die zeurderige hoofdpijn en buikpijn van de afgelopen weken was een voorproefje van the real deal. Dus ik zat afgelopen week thuis, leeg en op. Zo leeg dat ik geen eens wilde nadenken. Dat is serieus een unicum. Ik en niet nadenken. Dan is er echt serieus wat met mij aan de hand. Heb je dat wel eens dat je hoofd gewoon helemaal leeg is?

Maar thuis zitten en niets doen is ook een valkuil want er is geen planning en structuur. Gelukkig greep Mariecke daar meteen op in want die wist dat het lastig zou worden. Welke therapeut/ coach/ voedingsdeskundige zou dat doen? Mariecke appte meteen dat als ik mij getriggerd voelde, ik haar meteen moest bellen of appen. Als ik problemen voorzag, moest ik meteen contact met haar opnemen. Elke dag sprak ik haar eventjes en liet ik haar weten hoe het ging. Had ik moeilijke momenten? Hoe ging het eten? Lukte het om door de dag heen te komen? In een regulier therapie traject, had ik er nu alleen voor gestaan en had ik niet die begeleiding zoals ik hem afgelopen week vanuit Mind Your Step kreeg. Het is ook wel eng dat iemand zo dicht bij je staat want in mijn geval is mijn eetstoornis van mij. En vooral als ik alleen ben, dan slaat ze toe. Daarom kon ik haar ook zolang in stand houden. Het was van mij en ik wilde het niet delen. Nu denk je misschien “maar je deelt het nu ook op je blog en met ons”. True, ik wil haar niet meer voor mijzelf maar ik wil haar delen en dus minder belangrijk maken. Een hele belangrijke stap in de werkelijke genezing: openbaar maken van het probleem.

Gisteren had ik mijn wekelijkse consult en werkten wij een pittige training af op de Bellicon (de mini trampoline die jullie inmiddels al meerdere keren voorbij hebben zien komen). Heerlijk even flink zweten en mijn lichaam weer voelen. Wij deden een aantal oefeningen die nieuw waren en die weerstand opriepen want eng/ onzeker/ angstig/ weinig vertrouwen. Maar ik deed het en ik kon ze. Het vraagt nog wel wat oefening maar het begin is er. Tijdens het doen van de oefeningen een goed coaching gesprek en Mariecke besloot dat het tijd werd voor huiswerk. Dus komende week ga ik in met een bergje huiswerk en opdrachten, staan er 4 trainingen op de agenda en jongens, ik heb er zin in. Ik heb zin in de trainingen. Mijn lichaam begint het sporten weer leuk te vinden en reageert er ook goed op. Zelfs mijn zo getergde lipoedeem benen vinden het sporten weer leuk en door het gebruik van de Bellicon heb ik amper last hiervan. Ik heb zelfs stiekem het idee dat het minder wordt en dat maakt mij zo ontzettend blij. Mocht je nou net als ik last hebben van lipodeem en willen sporten, dan is dit echt een aanrader!

Hoe was jullie week qua sporten en voeding? Hebben jullie nog leuke beweeg tips?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin