Afgelopen weekend stuurde Mark mij bovenstaande afbeelding. Precies op zo’n moment dat je het even nodig hebt omdat jezelf weer in een strijd met eten zit. Precies op het moment dat ik Mariecke net een stukje had gestuurd over wat mijn triggers op het moment zijn en waarom eten niet helemaal gaat zoals ik had gehoopt, aangezien wij deze week weer beginnen met Personal Training sessies. Precies op een moment dat ik in een hevige strijd met eten zit en er niet zo goed uit kom. Precies op een moment dat eten weer mijn gedachten over neemt en ik mij vaak niet kan houden aan mijn eetplanning.

De strijd die eten heet is geen gemakkelijke strijd. Zoals jullie weten heb ik vorig jaar een half jaar in een kliniek voor de behandeling van mijn eetstoornis gezeten en ben ik daar nu bijna een half jaar uit. Een half jaar waarin er uiteraard weer van alles gebeurde in mijn leven want zoals Mark afgelopen donderdag al schreef, het leven is nou eenmaal eb en vloed en er zullen altijd leefproblemen zijn waar je mee te maken krijgt. De eerste maanden uit de kliniek was ik natuurlijk in een jubbel stemming want het ging goed, ik ging bewegen en dat ging lekker, ik at gezond en netjes volgens planning en ik stond aan het begin van een nieuw leven. Tot dat ik pijn kreeg en niet meer kon sporten. Tot ik uit de schuldsanering kwam met hele hoge verwachtingen die misschien wel te hoog en te positief waren. Tot ik gesprekken had met de reumatoloog en te horen kreeg dat ik weer met iets moest dealen in mijn leven en weer moest gaan vechten om te zorgen dat ik op de been blijf. Dingen die ik echt niet op mijn bucketlist had staan toen 2016 begon. 2016 was het jaar waarin ik eindelijk bevrijd zou worden van mijn oude leven en de ellende afgelopen zou zijn. 2016 zou geweldig worden. Dat was de deal en niet allemaal life stuff die niet leuk is.

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gegrepen als het ging om het einde van de schuldsanering. Ik dacht vrijheid-blijheid en nu kan ik alles doen wat ik wil. Wrong on that. Ik sta nog steeds elke dag op om te werken, mijn salaris is nog precies hetzelfde en de rekeningen ook. Dus kleine miscalculatie op dat front. Mijn fit girl reis werd gestopt doordat ik pijn in mijn lichaam kreeg en een hele batterij aan dokters- en ziekenhuisbezoeken was het gevolg. Kleine miscalculatie on that too. En toen verloor ik mijn focus en mijn spirit. Mijn geloof in mijzelf en mijn lichaam was weg en ik verloor de grip op mijn leven afgelopen maand. Ik werd weer geleefd en ging weer in stand overleven. En op dat moment, komt mijn grote vriend eten om de hoek kijken want met eten kan ik grip op mijn leven en gevoel houden. Dat is mij namelijk altijd gelukt. Eten is mijn allerbeste vriend en zorgt dat het even helemaal goed komt. Maar elke dag is het ook een strijd. Elke dag is het een strijd waarin ik continue denk aan eten en terugval in denken aan fout/ slecht eten met een immens schuldgevoel.

Bullshit, I know want dit is de oude ik en de oude ik vertrouwt op eten. De nieuwe ik daarentegen die vertrouwt op zichzelf en heeft maar een beste vriend en dat is zijzelf. De nieuwe ik gelooft in zichzelf en in het feit dat het allemaal goed gaat komen. De nieuwe ik gaat voor de gezondste en beste versie van zichzelf en maakt daarin bewuste keuzes. Het is tijd om de oude ik los te laten en te kiezen voor de nieuwe ik. De nieuwe ik waar ik zo hard voor aan het werk was de afgelopen maanden. De nieuwe ik die bij een nieuw leven hoort en die gewoon kan dealen met eb en vloed. De nieuwe ik die haar denk capaciteit besteed aan mooie en leuke dingen i.p.v. eten. De nieuwe ik die durft te geloven in een nieuwe toekomst en in het waar maken van haar dromen. De nieuwe ik die sterk en daadkrachtig in het leven staat en op die manier grip heeft op haar leven.

Ik was even van het fit girl pad af maar stapje voor stapje kom ik er weer terug op. Wel op een andere manier dan ik de eerste maanden van het jaar bezig was en dat zal even een nieuw plekje nodig hebben en een nieuwe aanpak. Eentje waarin ik mijn allerbeste vriendin word en mijzelf opnieuw leer kennen. Eentje waarin ik weer in mijzelf en mijn lichaam ga geloven. Eentje waarin ik mijn grenzen opnieuw leer vast stellen. Eentje waarin ik luister naar mijn lichaam en het geef wat het qua voeding nodig heeft. Het is nu dus inderdaad een nieuwe fase in een nieuw leven. Een fase waarin ik mijn eigen beste vriendin ga worden en afscheid neem van mijn zogenaamd beste vriend eten. Scary? Ja ontzettend maar hé, het is net als eb en vloed .. het komt en het gaat en ik kan dit aan!

Hoe gaat het met jullie fit journey? Hoe gaan jullie om met je eigen verwachtingen?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin