Selecteer een pagina

20160103_181202

Voor de blog van vandaag had ik twee keuzes om over te schrijven. Òf ik maakte er een sociaal wenselijk verhaal van waarin alles koek en ei was en ik voldeed aan het geweldige instalife. Òf ik blog over hoe het werkelijk ging en laat de werkelijkheid zien hoe afgelopen week is verlopen. Als ik kies voor 1 dan voldoe ik aan het plaatje dat mijn leven geweldig is maar ben ik niet eerlijk ten opzichte van mijzelf. Als ik kies voor 2 dan voldoe ik niet aan het plaatje maar ben ik wel eerlijk tegenover mijzelf.

Ik ga eerlijk zijn. Afgelopen week was ruk. Ik heb er geen andere woorden voor. Het liefst zou ik de wereld/ alles en iedereen/ de feestdagen de schuld geven maar er is maar 1 iemand die ik de schuld kan geven en dat ben ik zelf. Ik viel ten prooi aan mijn eetstoornis/ verslavingsstemmetje. Ik kon er geen weerstand tegen bieden en toen ik er eenmaal voor viel was het einde zoek. Ik ging uit logeren voor de kerstdagen maar bereide mijzelf niet goed voor en gaf ook niet aan wat ik nodig had als het ging om eten. Ik vond dat ik mijzelf ook wat lekkers mocht toestaan want het waren de feestdagen. Ik weet heel goed dat als ik mijzelf 1x wat toe sta, dat ik dan al snel over stag ga om mijzelf nog meer toe te staan onder allerlei excuses met als favoriet “ja, nu heb ik toch al gegeten dus maakt de rest ook niet meer uit”. Hallo eetstoornis! En zo viel ik ten prooi aan mijn grote vriend en propte ik mij lekker vol met mijn favoriete eetstoornis voedsel en voedde ik mijn lichaam met mijn verslaving zonder nog maar wat te voelen. Yup, ik at gewoon nog wat meer om te dempen.

20160103_181247

Mijn lichaam besloot dat het er niet mee eens was en ik kreeg voor het eerst in mijn leven ontzettende last van mijn buik. Hoe vaak ik mijzelf ook vol propte, wat ik ook in mijn mond stopte en waar ik mijn lichaam ook mee voedde, ik had nooit ergens last van. Maar nu na 4 weken bewust gezonde keuzes te hebben gemaakt en bijna geen suiker te hebben gegeten vond mijn lichaam dat niet zo leuk. Maar aan de andere kant bleef het ook schreeuwen om suiker. Het leek wel of elke cel in mijn lichaam om suiker schreeuwde en ik wilde alleen maar meer eten. En elke dag dacht ik “straks maak ik een nieuwe start” of “morgen maak ik een nieuwe start” en er was altijd wel een excuus want er was Oud&Nieuw en er was Nieuwjaarsdag en er was nog een ander excuus en nog eentje.

20160103_181006

Door de pijn in mijn buik moest ik de dinsdagavond groepssessie afzeggen. Ik voelde mij uiteraard heel zielig en zwolg in zelfmedelijden (wat een verslaving dan meteen aangrijpt om lekker meer te eten). Mariecke voelde aan dat het niet goed ging en appte woensdagochtend om te checken of het wel ging. Ik gaf eerlijk toe dat het niet goed ging en ik mij een junk voelde die op het volgende shot zat te wachten. Lieve en motiverende woorden maar ik was totaal in de ban van eten. Tot afgelopen zaterdag en ik mijn  personal training had van Mariecke. Het was een cut the crap sessie. Eentje waarin ik werd geconfronteerd werd met waarmee ik nou in godsnaam mee bezig was en ook nog eens geconfronteerd werd met een lichaam wat totaal niet wilde. Een weekje niet sporten en ook in mijn conditie had ik meteen een terugval. Plus dat Mariecke mijn “jaa maaaars” en alle excuses die ik had niet accepteerde en ik ontzettend werd geconfronteerd met mijzelf en in tranen op de trampoline stond. Ik schaamde mij ook want ik had een heel scenario in mijn hoofd bedacht, van alles op mijn manier ingevuld en niet gezien dat Mariecke een opdracht in mijn weekmenu had gezet die ik uiteraard niet had gedaan.

10837eb2e0b3b6f130e329f9371cdbbe

De knop ging gisteren om en ik had eindelijk weer een goede dag. Een dag waarop ik netjes at, bewuste keuzes maakte, mijzelf goed voorbereide, naar een afspraak ging en dacht “ooh dan kan ik lekker chocomel met slagroom eten” (hallo stemmetje) maar koos voor een verse munt thee (hallo weerstand) en lekker de hele dag bezig was i.p.v. doelloos op de bank te hangen en weg te zinken in een suikercoma. Ook de dag dat ik ontdekte dat ik na 5 jaar weer een eczeem plek had. Dus naast buikpijn, kreeg ik na 5 jaar ook weer last van eczeem. De kracht en invloed van eten is wel duidelijk geworden deze week en ik ben er van geschrokken. Het stemmetje van mijn vriend is weer even naar de achtergrond gedrongen en ik pak de handvaten weer aan die mij eerder ook hielpen: plannen, voorbereiden en evalueren.

cropped-mind-your-step

De road to size happy is niet een rechte weg. Het is een weg met hobbels en bochten, een weg die je niet “even” neemt en waar je jezelf goed tegenkomt. Bij een reguliere therapie waar je misschien 1x per week een afspraak hebt, had je er vast mee weg gekomen en kon je lekker verder gaan met het voeden van je vriend. Bij Mind Your Step niet. Mariecke weet hoe het is en wat er met je gebeurt. Een ervaringsdeskundige to the maxx. Ze merkt het als het niet goed gaat en stuurt op het juiste moment een bericht. Maar ze is ook eerlijk en confronterend. No bullshitting. No excuses. Straight forward and to the point want met excuses en ja maars hou je de eetstoornis en verslaving in stand. Ik zal eerlijk toegeven dat ik zaterdag echt ruk en een dieptepunt vond. Ik vond het niet leuk en het liefst wilde ik weglopen. Ik voelde mij een sukkel ondanks dat ik weet dat het genezen een dagelijks proces is en niet een “even snel” proces. Ik weet ook dat een terugval kan gebeuren. Het is weer een leermoment. Een moment om te onthouden en mee te nemen in het vervolgproces.

Deze week staan er weer groepslessen op de agenda en dit keer ga ik wel. Deze week ga ik mij ook verdiepen in het door Mariecke gemaakte menu. Deze week ga ik bewuste keuzes maken en goed luisteren naar mijzelf. Mijn eten is geplanned en voorbereid. Ik wil dit. Ik kan dit. Ik doe dit!

Hoe zouden jullie een week als deze doorkomen? Hoe was jullie week tussen kerst en Oud en Nieuw?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin