Voor de blog van vandaag had ik twee keuzes om over te schrijven. Òf ik maakte er een sociaal wenselijk verhaal van waarin alles koek en ei was en ik voldeed aan het geweldige instalife. Òf ik blog over hoe het werkelijk ging en laat de werkelijkheid zien hoe afgelopen week is verlopen. Als ik kies voor 1 dan voldoe ik aan het plaatje dat mijn leven geweldig is maar ben ik niet eerlijk ten opzichte van mijzelf. Als ik kies voor 2 dan voldoe ik niet aan het plaatje maar ben ik wel eerlijk tegenover mijzelf.
Ik ga eerlijk zijn. Afgelopen week was ruk. Ik heb er geen andere woorden voor. Het liefst zou ik de wereld/ alles en iedereen/ de feestdagen de schuld geven maar er is maar 1 iemand die ik de schuld kan geven en dat ben ik zelf. Ik viel ten prooi aan mijn eetstoornis/ verslavingsstemmetje. Ik kon er geen weerstand tegen bieden en toen ik er eenmaal voor viel was het einde zoek. Ik ging uit logeren voor de kerstdagen maar bereide mijzelf niet goed voor en gaf ook niet aan wat ik nodig had als het ging om eten. Ik vond dat ik mijzelf ook wat lekkers mocht toestaan want het waren de feestdagen. Ik weet heel goed dat als ik mijzelf 1x wat toe sta, dat ik dan al snel over stag ga om mijzelf nog meer toe te staan onder allerlei excuses met als favoriet “ja, nu heb ik toch al gegeten dus maakt de rest ook niet meer uit”. Hallo eetstoornis! En zo viel ik ten prooi aan mijn grote vriend en propte ik mij lekker vol met mijn favoriete eetstoornis voedsel en voedde ik mijn lichaam met mijn verslaving zonder nog maar wat te voelen. Yup, ik at gewoon nog wat meer om te dempen.
Mijn lichaam besloot dat het er niet mee eens was en ik kreeg voor het eerst in mijn leven ontzettende last van mijn buik. Hoe vaak ik mijzelf ook vol propte, wat ik ook in mijn mond stopte en waar ik mijn lichaam ook mee voedde, ik had nooit ergens last van. Maar nu na 4 weken bewust gezonde keuzes te hebben gemaakt en bijna geen suiker te hebben gegeten vond mijn lichaam dat niet zo leuk. Maar aan de andere kant bleef het ook schreeuwen om suiker. Het leek wel of elke cel in mijn lichaam om suiker schreeuwde en ik wilde alleen maar meer eten. En elke dag dacht ik “straks maak ik een nieuwe start” of “morgen maak ik een nieuwe start” en er was altijd wel een excuus want er was Oud&Nieuw en er was Nieuwjaarsdag en er was nog een ander excuus en nog eentje.
Door de pijn in mijn buik moest ik de dinsdagavond groepssessie afzeggen. Ik voelde mij uiteraard heel zielig en zwolg in zelfmedelijden (wat een verslaving dan meteen aangrijpt om lekker meer te eten). Mariecke voelde aan dat het niet goed ging en appte woensdagochtend om te checken of het wel ging. Ik gaf eerlijk toe dat het niet goed ging en ik mij een junk voelde die op het volgende shot zat te wachten. Lieve en motiverende woorden maar ik was totaal in de ban van eten. Tot afgelopen zaterdag en ik mijn personal training had van Mariecke. Het was een cut the crap sessie. Eentje waarin ik werd geconfronteerd werd met waarmee ik nou in godsnaam mee bezig was en ook nog eens geconfronteerd werd met een lichaam wat totaal niet wilde. Een weekje niet sporten en ook in mijn conditie had ik meteen een terugval. Plus dat Mariecke mijn “jaa maaaars” en alle excuses die ik had niet accepteerde en ik ontzettend werd geconfronteerd met mijzelf en in tranen op de trampoline stond. Ik schaamde mij ook want ik had een heel scenario in mijn hoofd bedacht, van alles op mijn manier ingevuld en niet gezien dat Mariecke een opdracht in mijn weekmenu had gezet die ik uiteraard niet had gedaan.
De knop ging gisteren om en ik had eindelijk weer een goede dag. Een dag waarop ik netjes at, bewuste keuzes maakte, mijzelf goed voorbereide, naar een afspraak ging en dacht “ooh dan kan ik lekker chocomel met slagroom eten” (hallo stemmetje) maar koos voor een verse munt thee (hallo weerstand) en lekker de hele dag bezig was i.p.v. doelloos op de bank te hangen en weg te zinken in een suikercoma. Ook de dag dat ik ontdekte dat ik na 5 jaar weer een eczeem plek had. Dus naast buikpijn, kreeg ik na 5 jaar ook weer last van eczeem. De kracht en invloed van eten is wel duidelijk geworden deze week en ik ben er van geschrokken. Het stemmetje van mijn vriend is weer even naar de achtergrond gedrongen en ik pak de handvaten weer aan die mij eerder ook hielpen: plannen, voorbereiden en evalueren.
De road to size happy is niet een rechte weg. Het is een weg met hobbels en bochten, een weg die je niet “even” neemt en waar je jezelf goed tegenkomt. Bij een reguliere therapie waar je misschien 1x per week een afspraak hebt, had je er vast mee weg gekomen en kon je lekker verder gaan met het voeden van je vriend. Bij Mind Your Step niet. Mariecke weet hoe het is en wat er met je gebeurt. Een ervaringsdeskundige to the maxx. Ze merkt het als het niet goed gaat en stuurt op het juiste moment een bericht. Maar ze is ook eerlijk en confronterend. No bullshitting. No excuses. Straight forward and to the point want met excuses en ja maars hou je de eetstoornis en verslaving in stand. Ik zal eerlijk toegeven dat ik zaterdag echt ruk en een dieptepunt vond. Ik vond het niet leuk en het liefst wilde ik weglopen. Ik voelde mij een sukkel ondanks dat ik weet dat het genezen een dagelijks proces is en niet een “even snel” proces. Ik weet ook dat een terugval kan gebeuren. Het is weer een leermoment. Een moment om te onthouden en mee te nemen in het vervolgproces.
Deze week staan er weer groepslessen op de agenda en dit keer ga ik wel. Deze week ga ik mij ook verdiepen in het door Mariecke gemaakte menu. Deze week ga ik bewuste keuzes maken en goed luisteren naar mijzelf. Mijn eten is geplanned en voorbereid. Ik wil dit. Ik kan dit. Ik doe dit!
Hoe zouden jullie een week als deze doorkomen? Hoe was jullie week tussen kerst en Oud en Nieuw?
Take care!
xoxo
Heel herkenbaar jouw verhaal! Ik heb vreetbuien gehad, ik vond mezelf een zwakkeling, maar met de hulp van mijn diëtiste kan ik deze nu beter weerstaan. Het gaat jou ook lukken, écht! Je hebt zo’n goede begeleiding en je herpakt jezelf echt!!
Helaas te herkenbaar dat zwakkeling gevoel 🙁
Dank je wel voor de support en lieve berichtjes!
x
4 weken goed gegeten, van feestdagen meer geleerd voor volgend jaar, fantastische cut the crap houding toegepast en je start weer na je terugval MAAR niet vanaf startpunt. Je bent al veel verder dan dat!!! Ik zou zeggen nu naar minimaal 5 weken zonder terugval en je hebt (weer) persoonlijk succes geboekt. On the rocky road to size happy!
Heerlijke blog Marije!
5 weken gaan we voor! Die rocky road gaan we aan 🙂
Babe super trots op je.. Wat een stap maak jij. Eerlijk zijn en andere mensen betrekken wat je voelt, ik, jij, wij allemaal kunnen het niet alleen en moeten dit ook niet willen! Samen staan we sterk, trots op je!!!
Dank je wel lieve Mariecke. Zonder jouw steun was het niet gelukt.
x
dit waren de eerste feestdagen dat het anders was, voor jou qua eten..
Daar heb je weer van geleerd..
Je beschrijft hier precies waar het fout ging, ook dat is goed toch je bent je bewust van wat anders had gemoeten…
dit was een klein bochtje…
Trouwens, zondr hobbels, heuvels, bergen en bochten zou het toch te makkelijk zijn, je weet he we kiezen graag de moeilijke weg 😉
xoxo
Oh jah dat is waar .. never ever the easy way.
We weten het nu voor de volgende kerst 😀
x
Goeie keuze, die nummer 2. Een sociaal wenselijk verhaal heeft niemand iets aan. Wij niet, jij niet, niemand niet. Het is precies zoals je het zegt: herstel is geen rechte weg. Het is op je bek gaan. Vallen. Blijven liggen. Nadenken. Zwelgen in zelfmedelijden. Omdraaien en niet willen horen en zien. Toch weer opstaan. Twijfelen. Blijven staan. Jezelf herpakken. En dat vallen heb je ook nodig hoor. Die confrontaties, die klappen in je gezicht. Die maken je sterker en wijzer. Die zorgen voor het échte herstel. XXX
Dank je wel voor je lieve berichtje. Zal hem nog vaak lezen als ik het moeilijk heb.
X
Lieverd, dat je een terugval hebt is ruk. Maar veel belangrijker is dat je er weer uitkomt en weer verder gaat om je doel te bereiken.
Zo super goed van jou, hoe je bezig bent! Je kan het, je wil het en ik weet zeker dat het je ook gaat lukken!
Keep up te good work! xxx
Dank je wel lieve Babette!
Ik ga door. Dank je wel voor al je lieve berichtjes en steun. Het betekent heel veel voor mij.
Snel een keer afspreken
xx
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Na weken van eten eten eten en wijn drinken, is mijn lichaam doodmoe. Mijn geest ook denk ik. Ik moet nu weer de goede weg op, die hobbelige, kronkelige weg van nadenken, voorbereiden, en gezonde keuzes maken. We gaan ervoor!
Laten we dit samen doen! We can do this!
Mijn lichaam heeft precies hetzelfde maar het is niet de moeite waard. We gaan vanaf nu weer op de goede weg.
x
Wat goed dat je juist ook deze dip deelt en dat je er zo eerlijk over bent. En hoe gaaf ik het ook vind om al je positieve verhalen te lezen (Go girl!), je kwetsbaar opstellen en toegeven dat het af en toe gewoon k*t gaat, daar is ook heel veel lef voor nodig. Dus zeker ook die momenten delen als je dat nodig hebt! Om daarna met frisse moed (of frisse tegenzin desnoods ;-)) weer de draad op te pakken.
Hey Miran,
Dank je wel voor je lieve berichtje.
Tsja, als ik jullie meeneem op mijn road to size happy dan moet ik ook met de billen bloot als ik een keer een terugval heb en het even niet gaat. Daarbij helpt het mij inderdaad om erover te schrijven. De draad is gelukkig weer opgepakt, het kostte even moeite but I am back.
Liefs!
Vier weken tegenover een korte terugval. Je bent een topper! Dat dipje, weg ermee. Je kunt dit.
Het is heel herkenbaar hoor, dat schuldgevoel en de maat niet kunnen houden. Maar weet je, na regen komt zonneschijn. Dikke kus
Aah dank je wel voor je lieve reactie!
Na regen zeker weer zonneschijn. Binnen een week back on track kunnen komen 😀
Liefs