Selecteer een pagina

5fce45b6df647824ecd7e82475f454d7

Afgelopen week stond ik weer voor het eerst in een Mind Your Step groepstraining op de Bellicon na een dikke 3 weken geblesseerd te zijn geweest. Vond ik het eng? Ja, ik vond het doodeng want hoe zouden mijn heupen reageren? Zou ik pijn krijgen? Wat kon ik wel en wat kon ik niet? Hoe zou mijn conditie reageren na 3 weken amper te hebben bewogen? En uiteraard was de gedachte aan mijn gewicht ook al meerdere malen door mijn hoofd geschoten want dat blijft toch ook wel een dingetje.

095bf710984ff4df76bef33bdf3065a0

De eerste training was spannend. Spannend omdat ik mijzelf goed genoeg ken om te weten dat als ik pijn krijg dat mijn “niet zeuren door de pijn heen” mentaliteit naar boven komt en ik vaak dan over mijn grenzen ga. Ik had pijn, ik had zelfs heel veel pijn maar na al eerder goed overleg te hebben gehad met Mariecke over mijn grenzen en bewegen, kon ik op het moment dat ik pijn voelde terug gaan naar een loop pas en toch door blijven bewegen. Ook al loop je alleen op de Bellicon, ook dan zet je al je spieren en de cellen in je lichaam aan het werk. Dus ondanks de pijn, gaf ik niet op, ging ik niet door de pijn heen en deed ik een groot gedeelte van de oefeningen mee.

9da249741e421eedef49b0e22e9e2c90

Maar het allermooiste wat er deze week gebeurde was dat ik op een of andere manier een angst overwon. Niet de angst voor de pijn maar ik stond zaterdag gewoon doodleuk een set jumping jacks op de Bellicon te doen tijdens de training. Nu denk je misschien “wat is daar zo speciaal aan?”. Nou, het feit dat ik tot afgelopen zaterdag feitelijk niet heb durven springen op de Bellicon en dus de double bounce oefeningen niet vol mee kon doen. Maar er ging ineens een knop om en ik stond doodleuk een deel mee te springen zonder dat ik bang was dat ik eraf zou vallen of doorheen zou zakken (ja mensen, dat is een gegronde angst ondanks dat ik heel goed weet dat het niet kan en de Bellicon echt heel veel gewicht kan dragen). Ik voelde mij zo ontzettend trots en stapte met een grote glimlach van de Bellicon af aan het einde van de training.

a15ad4ac53293c3e7bb438ade4b85a9e

En dat is het dus hé, dat is de essentie van het overwinnen van angsten: je moet het “gewoon” doen. Gewoon zonder na te denken in een keer doen. Soms is de enige horde die je moet nemen je eigen gedachten en zit er niets anders op dan het “gewoon” te doen. Nu klinkt het misschien heel erg makkelijk wat ik zeg en denk je bij jezelf “ja, het is goed met je met je “gewoon” doen”. Maar de afgelopen maanden heb ik heel wat angsten overwonnen en heb ik heel wat stappen moeten zetten: voor mijzelf opkomen tijdens de laatste maanden van de schuldsanering, mijn angsten voor de supermarkt overwinnen, mijn angsten voor in een groep sporten overwinnen, mijn angst om dus te springen op de Bellicon, mijn angst voor geld, mijn angst om aan te komen, mijn angst voor de toekomst zonder schuldsanering, mijn angst om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen te doen, mijn angst dat er iets niet goed is met mijn heupen en lichaam, mijn angst om verder te moeten zonder Spike en mijn angst voor bepaalde voedingsmiddelen. Bij sommige angsten word je gedwongen om het maar “gewoon” te doen en bij andere angsten is het feitelijk “gewoon” doen omdat dat de angsten zijn die jijzelf gecreëerd hebt. De enige die je over je angst heen kan zetten ben jijzelf. En je kan het want als ik het kan, kan jij het ook. Misschien niet de eerste keer en misschien moet je het in kleine stappen doen, maar het kan. I promise!

Wat is jullie grootste angst? Hoe gaan jullie daarmee om?

Maak er een geweldige dag van en take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin