Vandaag begin ik aan de derde en laatste fase van mijn revalidatie traject bij Heliomare en over 5 weken zal ik dit traject afsluiten. Inmiddels zijn er 9 weken verstreken en ik vond het wel eens tijd om met jullie te delen hoe deze 9 weken mij zijn bevallen en wat we nou precies hebben gedaan tijdens deze weken. Ik noem de revalidatie vaak maar wat houdt het nou echt in en wat heeft het mij tot nu toe gebracht?
Verwachtingen en hoop
Na een heftige periode met veel pijn en vermoeidheid, verheugde ik mij ontzettend op de start van het revalidatie traject: een traject voor mensen met chronische pijn en vermoeidheid. Iets wat kennelijk bij heel veel mensen een groot probleem is want er staat een flinke wachtlijst om aan het traject mee te mogen doen. Ik wist niet precies wat het allemaal inhield maar ik had de verwachting dat ik het traject “beter” zou afsluiten en “gewoon” weer kon doen wat ik allemaal deed. Ik ging het wel even doen en was van plan om weer aan de slag te gaan met mijn fitgirl ambities als ik klaar was. Ik had de lat voor mijzelf erg hoog gelegd en had dan ook hele hoge verwachtingen. Met als belangrijkste verwachting dat ik weer “helemaal” beter zou zijn als ik de deur van Heliomare achter mij zou sluiten. Mooie ambitie maar wellicht iets te ambitieus. Daar ben ik nu wel achter.
Fase 1
De eerste fase besloeg drie weken en was in groepsverband. Heliomare heeft verschillende groepen naar gelang de problemen waar je tegenaan loopt. Ik startte in de “mogen” groep. Een groep voor doorzetters en mensen die altijd doorgaan ondanks de pijn en vermoeidheid waar zij tegenaan lopen. Een groep die de lat erg hoog legt voor zichzelf. Wie mij een beetje kent, weet dat ik dus helemaal op mijn plek zat in de groep. Ik zag ontzettend op tegen een traject in een groep en was dan ook een beetje huiverig. Ik had niet verwacht dat de eerste weken in een groep zouden zijn en wilde eigenlijk alleen maar aan de slag met mijzelf want ik had heel wat ambities die ik waar moest maken. De eerste drie weken bestonden voornamelijk uit bewustwording en leren over pijn want wanneer heb je “echt” pijn en wanneer gaat je lichaam in de noodstand en geeft het pijn aan? Wat zijn de factoren die je pijn kunnen geven en hoe ga je daarmee om? Interessante onderwerpen waar je eigenlijk niet bij stil staat op het moment dat je pijn krijgt. Heel vaak ga je zoeken naar een lichamelijke oorzaak en sta je niet stil bij bijvoorbeeld een stress factor die ook pijn kan veroorzaken. Het was ook ontzettend confronterend want je wordt met je neus op de feiten gedrukt over de manier waarop je in het leven staat, hoe je leeft en wat je allemaal van jezelf vraagt of juist niet vraagt. Je leeft je leven op een manier die je waarschijnlijk je hele leven al doet en waaraan je zo gewend bent maar niet bij stil staat maar die wel pijn en vermoeidheidsklachten kunnen veroorzaken. Die bewustwording is ontzettend heftig en brengt veel in beweging.
Fase 2
Na de drie weken van de eerste fase, begon fase 2 waarin de focus gaat liggen op je individuele traject. Bij de mogen groep, bleef de groepstherapie ook nog een onderdeel en zagen we elkaar nog wekelijks. In deze fase ga je aan je eigen traject werken en ga je dus voor je individuele therapieën en bewegingsactiviteiten. Mijn twee dagen per week waren dan ook gevuld met nordic walken, hydro therapie (zwemmen en aqua joggen), groepstherapie, psychologie, maatschappelijk werk en coaching (dit is een rode draad gedurende het hele traject). Twee hele intense dagen per week waarin je continue in beweging bent: analyseren, bewust worden, kleine veranderingen doorzetten (die soms ontzettend onnatuurlijk voelen) en nadenken over hoe je je leven beter en anders kunt inrichten waardoor je nog wel optimaal kunt functioneren en leven met chronische pijn en vermoeidheid. Een heel waardevol maar ook ontzettend intensief traject dat in alle lagen van je lichaam en hoofd doorwerkt. Het vraagt ontzettend veel van je want ondertussen worstel je ook af en toe met een lichaam dat niet verder wil.
So far
Ik had never nooit verwacht dat het revalidatie traject zo ontzettend intens en confronterend zou zijn. Daarnaast had ik nooit verwacht dat het zo ontzettend hard werken zou worden, mede omdat ik het idee had dat ik “dit wel even zou doen”. Maar eerlijk is eerlijk, dit traject is een cadeautje. Het is aangepast op de persoon die je bent, de begeleiders lijken ook echt op de persoon te zijn uitgezocht en er wordt echt naar je geluisterd. De dagen bij Heliomare voelen als een warm bad.
Het is het begin van een nieuwe fase in mijn leven waarin het leven alleen maar leuker kan worden. Ja, ik heb iets wat chronisch is en ja, ik moet daar rekening mee houden met alles wat ik doe of wil maar dat gaat mij niet belemmeren om alles uit het leven te halen. Weliswaar op een andere manier en met een andere kijk but I can do it! Nog 5 weken keihard werken en bikkelen om straks hopelijk met een goed en solide self-care plan naar buiten te lopen. En ja, sommige dagen zullen goed zijn en andere dagen zullen minder goed zijn maar that’s life en met veel zelfliefde en goed voor mijzelf zorgen, zal ik die mindere dagen ook doorkomen.
Voor de chronische zieke onder mijn lezers, hebben jullie wel eens aan zo’n traject deelgenomen? Hoe gaan jullie om met het ziek zijn?
Take care!
xoxo
Wat heftig allemaal. Interessant om te lezen hoe ze het aanpakken. Vooral dat je ook leert wanneer je echt pijn hebt en hoe je lichaam werkt rondom pijn.
Ja dat was wel een openbaring want zo had ik er nooit naar gekeken
Wat heftig! Fijn dat je dit deelt om meer info te hebben hoe zo’n traject in elkaar steekt. Heel veel sterkte de komende weken! You go girl!
???? dank je wel ????
Jeetje wat heftig.. je schrijft het wel erg fijn en duidelijk.. heel veel sterkte meis
Dank je wel ????
Heftig hoor. Je bent een bikkel. Ik vind het knap dat je dit zo open en eerlijk verdeeld. Ik vind het interessant om te lezen. Je bent een bikkel Marije.
Dank je wel ????
Ik heb twee keer een revalidatietraject doorlopen, de eerste was gericht op chronische pijn. Wel veel van opgestoken, maar herkende me niet altijd in hun uitleg. Mijn tweede traject sloot wel beter aan.
Maar hoe ik er verder mee omga? Tja, op dit moment ben ik weer een beetje uit balans en ga ik teveel over mijn grens heen. Ben er wel mee bezig om het weer recht te trekken, maar het kost wel even wat moeite.
Dat vind ik dus ontzettend spannend: hoe straks en wat gebeurt er als je uit balans begint te raken. Ik heb nog 5 weken maar het gaat zo ontzettend snel.