Selecteer een pagina

En toen was ik het even kwijt…

Wat was ik kwijt?

Mijn Happy Vibe.

Het gevoel dat, wat er ook gebeurd, ik het wel ga redden. Het gevoel ook waarmee ik normaal schrijf, altijd met een soort van positieve insteek waardoor jij kan lezen hoe ik een verjaardagfeestje vier met een klein budget of hoe ik op miraculeuze wijze in Barcelona belandde en daar vijf geweldige dagen mocht beleven met een ieniemienie aan bestedingsruimte.

Maar het is niet realistisch

Ja, het zijn leuke onderwerpen om over te schrijven, en aan de reacties te zien (dank daarvoor) ook leuk om te lezen. Het heeft echter niets te maken met de zorgen waar ik dagelijks tegenaan loop. Tijdens het invullen van een kwijtschelding betreffende belastingen schiet ik vol. Opeens zijn er tranen die ik niet kan tegenhouden. Het duurt nog geen vijf minuten maar ik vervloek mezelf om mijn teken van zwakte, dit breekpunt, deze vorm van, zoals ik het op dat moment bekeek, zelfmedelijden.

Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Mensen die onvoorwaardelijk voor me klaar staan, me de koning te rijk voelen omdat ik een bureaustoel mag lenen van vrienden om zo een echte werkplek te kunnen creëren in mijn Pippi Langkous-huisje. Lieve vrienden, leuke dingen die gepland staan in de weekenden. Mijn creatieve brein dat nooit uitgeput lijkt. Fuck it met dat zelfmedelijden!

Toch, op deze dag laat mijn Happy Vibe het af weten.

Dus aan het einde van de maand juli is er één dag, slechts één dag, die iets minder hoopvol is dan de andere dagen. Eén dag waarop ik iets minder sterk ben en waarop mijn gevoel de overhand heeft. De zomer telt meer dan enkel deze dag, en die zomer, die is ondanks deze dag, nu al onbetaalbaar.

Ik heb genoten van alles wat ik mocht leren tot nu toe. Ik leerde, uit zelfliefde, zorgen voor mezelf. Na de constatering dat zelfzorg echt een enorme issue voor mij is wilde ik deze knop om hebben.

Niet makkelijk!!

Vooral op het gebied van voeding heb ik het voor mezelf altijd flink weten te verpesten. Niet ontbijten en dan halverwege de ochtend thuis komen om dan TE snel en TE veel te  gaan eten, omdat ik eerder die ochtend niet de moeite nam om voor mezelf te zorgen. Uit de avonddienst komen, ‘geen tijd’ gehad hebben om te eten om rond 22.00 uur nog een twee tosti’s naar binnen te werken… dat soort dingen. Maar ook rust is een probleem voor mij, maar zelden ga ik op tijd genoeg naar bed zodat ik aan de acht uur slaap toe kom. Let wel, om aan die acht uur toe te komen zou ik om 21.00 moeten gaan slapen. Dat zit nog absoluut niet in mijn systeem. Zo ontzettend iets om aan te werken.

Prioriteiten werden verlegd, schema’s werden opgesteld en op koelkast, in telefoon en op de tafel gelegd om mezelf continu te herinneren aan mijn missie in zelfzorg.

Het kost mij enorm veel tijd, het bedenken, het voorbereiden, de boodschappen en alles, letterlijk alles, op het gebied van voeding wordt gepland om valkuilen te voorkomen. Maar zou ik het nu niet anders meer willen. De regelmaat bevalt mij in zekere zin wel en ik bewijs dat ik daadwerkelijk KAN veranderen en voor mezelf KAN zorgen.

Het is de zomer van de geitenkaas-salades, van het ontdekken hoe leuk het is om te experimenteren met smaken. De zomer dat ik bijna dagelijks om 11.00 in de keuken sta om diner en ontbijt voor de volgende ochtend voor te bereiden. De zomer dat ‘lust ik niet’ geen optie meer is, op de juiste manier bereid, blijk ik namelijk veel meer te lusten dan ik vermoedde. De zomer van vroege ochtenden en late avonden waarin ik mij weg nog steeds niet heb gevonden. De zomer waarin ik standaard op 49 of 51 gram havermout uitkom (precies 50 gram afwegen blijkt een uitdaging). De zomer van de wandelingen, langs rivier, langs de vloedlijn, de boulevard, of gewoon de vijftig minuten voor en na een avondje werken.

De zomer waarin die ik die ene dag, eind juli even brak, even toegaf aan het gevoel. Maar het was slechts één dag.

Summertime is Priceless, don’t you think?

Liefs B.

Follow my blog with Bloglovin