Selecteer een pagina

Lieve Burgemeester van der Laan,

Het was 4 mei 2017, iets na 8 uur, dat ik mij bedacht dat ik een plekje op mijn blog moest inrichten voor mannen waar ik een grote mate van bewondering voor heb. Het was namelijk na uw speech op de Dam, na de indrukwekkende minuut stilte, dat dit in mij opkwam. Al jaren heb ik een grote mate van bewondering voor uw bevlogenheid en hart voor onze zo geliefde stad. Maar het was op die 4 mei 2017, nadat ik een traantje weg pinkte, dat het veel meer is wat ik in u bewonder. Ik zag u daar staan en zag in uw ogen de bevlogenheid, kracht en doorzettingsvermogen maar mijn hart brak toen ik u onzeker de arm van uw assistent zag pakken en moeizaam terugliep naar uw plek. Een man met zoveel compassie en daadkracht verdient een ode. Een lof zang voor wie hij is en wat hij heeft gedaan voor de stad Amsterdam. Mijn hart brak omdat ik mij realiseerde hoe ontzettend ziek u op dat moment al was.

Diezelfde Dam is de plek waar ik als klein meisje bijna ieder jaar weer stond met mijn ouders tijdens de Nationale Dodenherdenking. Het werd een essentieel onderdeel van mijn opvoeding. Het besef van de geschiedenis van ons land, het besef wat voor gruwelijkheden er in onze geschiedenis hebben plaatsgevonden (zelfs op die mooie Dam waar u altijd zo statig en trots overheen liep) en het besef dat wij dankbaar mogen zijn voor de tolerantie in onze mooie stad. Als klein meisje ging ik met mijn ouders mee in de metro vanuit Amsterdam Zuid-Oost naar het mooie historische centrum van de wereldstad waar u de burgemeester van mocht zijn. Een stad waar tolerantie een groot goed is en waar je mag zijn wie je bent. Ik groeide op in een mondiale wereld waarin iedereen gelijk was. Een groot goed wat ik nu nog met mij meedraag als volwassen vrouw.

Een stad waarin ook veel speelt en waar je stevig in je schoenen moet staan als burgemeester. Waarschijnlijk bent u daarom ook burgemeester geworden. U had een brede, stevige rug die veel kon dragen en een duidelijke visie. Als burgemeester van een stad als Amsterdam, moest u veelzijdig zijn en blijven verbinden. Een bestuurder die met een stevige hand de stad regeerde en die soms maatregelen nam waardoor u boe geroep te horen kreeg. Een compassie vol mens die er altijd was voor de bewoners van de stad. Een durfal die zich niet klein liet krijgen door de terreur van haat zaaiende mafkezen. Een burgemeester die verbinding legde en ervoor zorgde dat iedereen welkom was.

Juist op die momenten dat iemand aan uw stad kwam of aan u en u probeerde uit uw tent te lokken, kwam uw ware gezicht tevoorschijn. Ook al bent u niet in Amsterdam geboren, een klein, brutaal, vol lef en onverschrokken Amsterdams straatvechtertje kwam wel tevoorschijn op momenten dat u vond dat u in uw recht stond of vond dat mensen u onterecht bejegenden. Ik zag het toevallig vrijdag in een fragment dat ging over een debat dat u voerde aan het begin van uw politieke carrière met Amsterdamse bewoners die het niet met u eens waren. U ging de dialoog aan, u bleef rustig tot het moment waarop u onrecht voelde en op dat moment kwam daar de brutale blik in uw ogen en riep u met een ras Amsterdams accent: ach, flikker toch op. U moest er stiekem zelf ook een beetje om lachen. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik dat fragment zag want ook ik heb op momenten dat ik passievol over iets praat of boos ben over onrecht, dat dat Amsterdamse straatvechtertje in mij en precies dat Amsterdamse accent wat dan naar boven komt.

Uw liefde voor de stad Amsterdam was in alles voelbaar en zichtbaar. Van bestuurder die onpopulaire maatregelen moest nemen om de inwoners en de gemeenteraad in gareel te houden, tot de luchtige manier waarop u Barack Obama ontving of zoals onlangs even een drankje doen met onze koning in de Jordaan. U kon dat. U was een mensen mens die voor iedereen een moment had om te luisteren. Er komen nu mooie verhalen naar buiten en ik hoop dat u ze allemaal leest en hoort. Ik hoop dat u zich realiseert wat u voor heel veel mensen heeft betekend. Kijk, ik snap best dat als u de burgemeester van Hubbekutteschutteveen was geweest, dit misschien allemaal niet was gebeurd. Maar misschien ook wel want ik denk dat u zo’n mens bent waarbij het niet uitmaakt waar je ze neerzet,  u maakt toch wel een onuitwisbare indruk.  Misschien dan wel op een lager niveau als wat het nu is maar ook als u burgemeester van Hubbekutteschutteveen was geweest, hadden mensen voor uw huis uw favoriete liedje gezongen als u zich ziek had gemeld.

De afgelopen maanden heeft u de harten gestolen van veel medelanders. Uw doorzettingsvermogen om door te werken tot het niet meer kon. U kon en wilde niet opgeven. U kon en wilde uw geliefde Amsterdam niet achterlaten. Heel vaak heb ik gehoopt dat uw doorzettingskracht ook lichamelijk zou doorzetten en dat u die vreselijke klote ziekte klein zou krijgen. Heel vaak heb ik gehoopt dat er meer mannen een voorbeeld aan uw doorzettingsvermogen zouden nemen. En dat klinkt misschien raar in deze context maar u ging door ondanks die slopende klote ziekte. Terwijl ik om mij heen regelmatig mannen hoor zuchten en zie wegzinken in zelfmedelijden omdat ze een hoestje of loopneus hebben. Bij iedere zucht vraag ik mijzelf dan af of u ook wel eens zo heeft gezucht de afgelopen maanden. Of er ooit een moment is geweest dat u zelfmedelijden had en dat u zichzelf zielig vond. Ik denk het namelijk niet want als u zichzelf zielig vond, dan had u 9 maanden geleden al uw werk neergelegd en deed u niet wat u de afgelopen maanden nog heeft gedaan.

Lieve burgemeester van der Laan, rust zacht. U laat een mooie stad achter met geweldige inwoners die uw boodschap verder zullen dragen. Wij zullen lief zijn voor elkaar en doorgaan met de bruggen die u heeft gebouwd. U kunt met trots naar uw stad kijken. U bent een groot voorbeeld voor velen van ons en ik ben dankbaar voor alle lessen die u ons heeft geleerd. We gaan u missen.

Take care!

xoxo