Ik heb uit mijn oma’s collectie zilveren lepels een lepeltje gekregen met een molen erop. De kleine wiekjes kunnen ronddraaien. Grappig genoeg vind ik het heel leuk als die lepel weer eens uit de lade komt. Hij staat zo gezellig in mijn kopje. En je kan er wat mee friemelen. Nou heb ik zelf geen bovenmatige interesse in molens. Maar ik vind het wel heel boeiend dat iemand op het idee is gekomen zoiets te maken. En word er altijd blij van als hij in mijn koffie terecht komt.

Ik kan soms intens genieten van kleine dingen. Mooie spulletjes, een fijne geur van iets, details in de natuur, handgemaakt keramiek, een kop thee met bijzondere kruiden… noem het maar op. Vaak overvalt het me, valt mijn oog ineens op een detail en word ik daar blij van. Aandachtig kijken, in het moment zijn, en dan zo’n kleine schat ontdekken.

Eigenlijk ben ik net een kind. Want met zulke gekke mini-dingen, voel ik me rijk. Ik voel me rijk dat ik er mag zijn, samen met dat kleins dat me opvalt, dat ik middenin het leven mag staan. Dat ik in staat ben me te verwonderen over die kleine dingetjes. Dat ik de verschillende kleuren bruin in een paddestoel zie, alsof ik voor het eerst in het bos terecht ben gekomen. Een insect zie liggen op de grond, de tijd neem om van dichtbij te kijken, en een soort metallic-achtige glans op zijn rug ontdek. Dat ik een paar oorbellen voorbij zie komen, zo verfijnd gemaakt, dat ik er echt even naar moet staren…

Gewoon dingetjes, die iemand anders misschien niet eens ziet.

Op Google zoek ik: “genieten van het kleine”. Je komt meteen op artikelen van Psychologie Magazine, over de kunst van gelukkig zijn. Volgens het magazine doe ik iets wat “een mooi voornemen” is, maar wat niet altijd makkelijk in de praktijk te brengen is. Er komen van die zweverige adviezen zoals: “Denk aan een mooi moment uit het verleden. Plan een ‘geniet-moment’. Herleef je herinnering. Neem er elke dag even de tijd voor…”

Pfff, lijkt me best saai om dat elke dag dezelfde herinnering te herleven. Klinkt nogal geforceerd. En ben ik veel te ongedurig voor. Maar, als je je gelukkig voelt en voldoende afleiding kunt vinden, tsja… dan heb je natuurlijk wel minder te lijden onder de ‘nukken’ van de reuma. Het is regelmatig een thema tijdens de revalidatie. Waar je aandacht aan geeft, dat bloeit op. Dat geldt dus juist ook voor aandacht geven aan de pijn. Wat gebeurt er? Je pijnsysteem wordt gevoeliger en begint eerder alarmsignalen af te geven. Drama. Irritant.

Nu train ik het juist andersom: in strijd tegen de pijn, richt ik mijn aandacht zo veel mogelijk op de mooie dingen.

Ik vind mijn geniet-momenten onder andere het moois dat de natuur en mens kan ‘maken’. Dingen die toevallig op je pad komen. Dan denk je misschien: “Klinkt leuk hoor, steeds op pad gaan. Dat kan toch niet de hele tijd.” En dat is zeker waar. Als ik een slechte dag heb, rijd ik ook echt niet naar het bos om de hele grond af te speuren naar ‘mooie dingetjes’. Nee. En bovendien zijn er veel andere dingen te doen, die echt gedaan moeten worden. Zoals zorgen voor je gezin. Je huis. Je boekhouding. Whatever. En dat gedaan hebbende, ben je al lang blij even neer te ploffen op de bank!

Maar… ook dan is er hoop! Er zijn voor mij ook andere manieren, om hetzelfde te doen. Een pot thee, chocolade en vooral het internet zijn dan mijn grootste vrienden.

Want wat me in de loop der jaren is opgevallen, is dat het genieten van mooi-gemaakte-dingen mij vaak visueel georiënteerd is. Ik heb in het verleden wel dingen gekocht, die me dan zo’n moment totaal in beslag hebben genomen. Oorbellen, kettingen, handgemaakte bordjes, een beeldje, een gadget. Maar na een (kort) tijdje raak ik erop uit gekeken en ligt het in de kast. Als het er dan weer, na maanden, uit komt, ontstaat zo’n moment misschien weer eens opnieuw. Zoals bij het molentje. Maar lang niet bij alles. Ik probeer mijn liefde voor mooie dingetjes dus nu vooral te ‘channelen’ op het internet.

Vroeger speurde ik zelf het internet af, verzamelde beelden en initiatieven die mij inspireerden en schreef daarover op een “inspiration blog”. Het heeft me jaren lang bezig gehouden. Enorm leuk om te doen. Maar wel veel werk.

Na een tijdje ontstond de website Pinterest.com. Een soort digitaal prikbord. Daarop kun je verzamelen wat je mooi vindt en ook weer dingen van andere mensen bekijken. Makkelijk en snel alles bij elkaar. Het is een hemel voor mensen zoals ik. Vanuit mijn luie stoel kan ik me laten verwonderen, honderden mooie dingetjes komen voorbij. Zo lang ik maar blijf scrollen en swipen, kan ik mijn digitale prikborden vullen met nieuwe vondsten. En als ik dan even alleen kunst wil zien die bij me past, bekijk ik mijn eigen verzameling “Inspiring art, illustration & design”.

Als ik echt goede zin heb, dan duik ik ook nog in etsy.com. Dat is ook echt een aanrader. Maar klein advies: houd je hand op je portemonnee. Mensen die handwerk maken, kunnen daar namelijk een virtueel winkeltje openen. Ik vind er zo veel mooiere dingen dan in de gemiddelde ‘department store’. En het te bekijken aanbod is zo veel groter dan in een gallerie… Mijn verwondering over “wat mensen kunnen maken” groeit elke keer als ik er weer eens een bezoekje aan waag.

Het mooie is bovendien – omdat ik deze ‘eye candy’ digitaal verzamel: Het is nog gratis ook!

Groetjes, Eline

Eline Kwantes is 33 jaar en woont met haar jonge gezin in Uitgeest. Ze heeft een eigen bedrijf, dat zich in het basisonderwijs bezig houdt met digitale media en “toekomstdenken” over nieuwe technologie. Daarnaast is ze het liefst zo vaak mogelijk in de natuur en is in opleiding tot (hobby)chocolatier. Ze worstelt regelmatig met (vermoeidheid en pijn door) RA.

Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar

Bron afbeeldingen: Shutterstock