Selecteer een pagina

Zestig minuten werken, tien minuten pauze. Het klinkt haast neurotisch, als ik het zo opschrijf. Toch is het mijn waarheid voor de komende tijd. 60-10. Zestig minuten knallen, tien minuten proberen mezelf weer te temmen. Ontspanning door mijn spieren te laten gaan, mijn hoofd even uit zetten, even niet typen of muizen… mediteren, tien minuutjes iets voor ‘mezelf’ lezen, een rondje lopen.

Als je een paar jaar geleden tegen me gezegd zou hebben: “probeer dit eens”, had ik je hard uitgelachen. Maar nu probeer ik het toch. De RA (en onlangs toegevoegd aan mijn lijstje: fibro, wegens de aanhoudende peesontstekingen, hoezee) slopen mijn lust om te werken nog lang niet. Ik vind het zo heerlijk, afdwalen in mijn hoofd, nieuwe concepten ontwikkelen, de toekomst uitdenken. Sinds een tijdje ben ik weer bezig met een aantal opdrachten. Vermaak me ontzettend!

Mijn hoofd staat alweer volop in de toekomst!

Maar wat een puzzel. Want mijn hoofd mag naar de toekomst, maar absoluut niet naar het verleden ontsnappen. Het verleden staat namelijk gelijk aan: te lang doorgaan, mijn hoofd te veel de lead geven. Mezelf zien als een wandelend hoofd. “Want hey, waar heb je dat lijf eigenlijk voor nodig?”, dacht ik tot een paar jaar geleden… Nee, daar mogen we niet naar terug. Want mijn lijf eist dan na een (tegenwoordig vrij korte) periode dan het volledige toneel.

Grappig genoeg krijg ik die scheiding tussen hoofd en lijf er nog niet uit. Terwijl ik natuurlijk 1 lichaam heb, waar mijn hoofd, mijn gedachten, een onderdeel van zijn. Tsja. Ingewikkeld.

Een puzzel, zei ik dus al

Na het afronden van de revalidatie heb ik besloten door te gaan met een jobcoaching traject. Dus niet omdat ik weer zin moet krijgen om te werken of iets anders passends moet vinden, nee… om uit te zoeken hoe ik mijn werk weer meer kan opbouwen, zonder dat mijn lichaam gaat protesteren.

Het is soms net een steigerend paard. Dat lijf van mij.

Maar dan ineens vastgezet in standbeeld vorm. Eerst heerlijk lopen rennen, rondkijken, grazen, springen. En dan is het ineens genoeg. Het steigert. Het bevriest. Het doet pijn. Het is doodmoe. Het wil niet meer. En hupsakee. Daar staan we een paar dagen stil.

Om mijn steigerend paard weer op gang te krijgen, heb ik inmiddels behoorlijk tools in handen gekregen. Manieren om mezelf kalm te houden, de verspringende pijnen te laten afvloeien, mijn opvlammende zwellingen en ontstekingen te kalmeren. Het gaat me steeds beter af. Ik heb de afgelopen jaren al aan behoorlijk wat knopjes gedraaid. Met succes! De dips worden al iets minder diep. En oh, wat ben ik daar dankbaar voor.

Het gaat bij mij met name om die energie-balans

Minder renen en springen dus, vaker rondkijken en grazen. Ronddolen, of beter nog: gewoon op je reet zitten (niet mijn talent, i wish, in dit geval). Gek genoeg gaat het niet alleen om de fysieke activiteiten, want je hoofd vraagt ook behoorlijk wat rekenkracht om goed te werken. Energie die je dus niet aan andere dingen kan besteden. Niet eerder stond ik daarbij stil, want ik zit toch gewoon de hele dag op een stoel naar een scherm te kijken? Ik voer wat gesprekken met mensen. Zulk soort dingen. Is dat nou allemaal zo moeilijk?

Als je goed in je energie zit, dan sta je daar natuurlijk ook niet bij stil. Maar nu het besef bij mij is binnen gedrongen dat het hoofd ook energie vraagt, en ik mijn lijf evenredig rust moet geven, moet ik daar natuurlijk iets mee. De jobcoach-mevrouw vindt dan ook: 60-10. En dan echt maximaal 2,5 dag per week. De andere dagen tussendoor zijn mijn balans-dagen.

Ik vind het nogal slapjes

Maar probeer het te omarmen. Moet aardiger zijn voor mijn lijf. Mijn hoofd zit even op de praatstoel, merk je het? Ik in ieder geval wel. Dus ik probeer het uit te voeren. Hardcore, met een wekkertje erbij. Want wat is een uurtje nou? Hups, zo voorbij. Zoals nu.

Dus doei! Want het steigerend paard gaat de deur uit.

Groetjes, Eline

Eline Kwantes is 33 jaar en woont met haar jonge gezin in Uitgeest. Ze heeft een eigen bedrijf, dat zich in het basisonderwijs bezig houdt met digitale media en “toekomstdenken” over nieuwe technologie. Daarnaast is ze het liefst zo vaak mogelijk in de natuur en is in opleiding tot (hobby)chocolatier. Ze worstelt regelmatig met (vermoeidheid en pijn door) RA.

Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar

Follow my blog with Bloglovin