7 juli 2018 .. de dag waarvan ik eigenlijk nooit had durven dromen dat hij er een keer zou komen. Op mijn 39ste ging ik voor de eerste keer onder het mes en wel meteen de start van het belangrijkste operatie traject wat ik ooit in mijn leven zou ondergaan. Na jaren met enorme benen te hebben rond gelopen, compleet opgesloten in mijn lichaam en leven, was het 7 juli 2018 de dag waarop hier verandering in zou komen. Inmiddels ben ik 365 dagen + 1 dag verder na die eerste lipoedeem liposuctie en was het een life changing rollercoaster.

Zonder verwachtingen

Ik probeerde zonder verwachtingen in de achtbaan van liposucties te stappen. Een paar keer had ik gevraagd hoeveel dr. Plusjé dacht te kunnen verwijderen maar het enige antwoord wat ik daarop kreeg was “alles”. Een vrij relatief begrip waarvan ik zelf weinig van snapte omdat ik niet wist aan wat voor hoeveelheden ik moest denken als ik naar mijn benen keek. Ik droomde van de ideale benen en merkte aan mijzelf dat ik daardoor verwachtingen kreeg in de aanloop naar de operaties toe. Gelukkig lukte het mij om die droombeelden los te laten en mij te realiseren dat ik deze operaties deed om mijn bewegingsvrijheid terug te krijgen en invaliditeit te voorkomen.

Waar ik vroeger vaak verdwaalde in verwachtingen, heb ik in dit proces geleerd dat het hebben van verwachtingen vaak resulteert in teleurstellingen. Zo ging de eerste operatie vrij makkelijk en had ik meer last van de shock na de operatie maar de tweede operatie was een ware beproeving met heel veel pijn (en vloeken) waardoor het herstel veel langer duurde. Hoewel je hoopt natuurlijk dat elke operatie op dezelfde manier zal gaan en je er hetzelfde doorheen komt, was het goed dat ik geen verwachtingen had en heel realistisch was. Ik was mij er namelijk van bewust dat de tweede operatie ontzettend kon tegenvallen. Een wijze les die ik zeker meeneem na dit eerste jubileum is om zoveel mogelijk te proberen leven zonder verwachtingen.

Geduld

Na de 1e operatie was ik voor mijn gevoel al snel op de been en deed ik al heel snel dingen weer. Geduld stond niet in mijn woordenboek en ik vond vooral dat ik al heel snel weer “normaal” moest doen. Toen ik twee weken na de operatie wel “even” dacht naar de markt heen en weer te kunnen lopen maar werd dit een groot fiasco omdat ik simpelweg nog niet klaar was om zo’n groot stuk te lopen met een been waar net 15,5 liter vet uitgehaald was. Regelmatig kreeg ik te horen dat ik geduld moest hebben en het enige wat ik kon roepen was dat ik daar geen tijd voor had. I just don’t do geduld.

Maar na een jaar kan ik zeggen dat geduld (hoe stom het woord inmiddels ook is), het enige is wat je kan hebben in een proces wat zo’n impact heeft op je leven. Lichamelijk moet je herstellen maar ook geestelijk ga je door een achtbaan. Je kan nog zoveel willen en moeten van jezelf maar je lichaam en geest doen gewoon waar ze zelf behoefte aan hebben, ook als je geen geduld hebt. Hoewel geduld nog steeds niet mijn sterkste kant is, staat het na 365 + 1 dagen toch wel in mijn woordenboek en lukt het mij steeds vaker. Oké, niet op alle vlakken maar wel als het gaat om mijn lichaam en geest. Hoewel dit liposuctie traject mij ontzettend veel gebracht heeft, was het ook een harde leerschool en was geduld de rode draad. In mijn herstel, in het overkomen van de hobbels en het opnieuw inrichten van mijn leven.

Dus ik ben nu 365 + 1 dagen verder na de eerste liposuctie en hoewel het een traject van vallen en opstaan was, kan ik niet wachten op wat de volgende 365 + 1 dagen mij gaan brengen. Ik zal nooit 7 juli 2018 vergeten want, hoewel ik al eerder de kans heb gekregen om een nieuwe start in mijn leven te maken, was dit misschien wel de meest belangrijke die ik nodig had om daadwerkelijk een nieuwe start in mijn leven te maken.

Take care!

xoxo