Selecteer een pagina

De liposucties vorig jaar hadden voor mij meerdere doeleinden. Het belangrijkste doel was uiteraard om mijn mobiliteit te behouden en gewoon lopend door het leven kunnen blijven gaan. Door de enorme proporties van mijn benen was lopen eigenlijk iets geworden wat ik op wilskracht deed. De liposucties waren dan ook een groot lichamelijke noodzakelijk. Maar toch was er meer waarom ik de operaties wilde en ergens had ik diep van binnen misschien de hoop dat de operaties dat ook zouden oplossen.

Jezelf de schuld geven

Ruim 20 jaar heeft de lipoedeem vrij spel gehad zonder dat ik zelf wist wat ik had. Doordat ik simpelweg niet wist wat ik had, had ik altijd wel iets wat ik de schuld gaf. Ik gaf vooral mijzelf eigenlijk altijd de schuld. Waar ik soms van heel ver kwam en het voor de buitenwereld leek dat ik alles kon overwinnen, was ik diep van binnen een grote draaikolk van twijfels en negatieve gedachten. Gedachten die veroorzaakt werden door het beeld wat ik in de spiegel zag. Een beeld waarvan ik niets begreep want het leek net alsof ik alleen maar bleef groeien.

Het werd zo erg dat ik zelfs niet meer in de spiegel wilde kijken omdat ik simpelweg mijn spiegelbeeld niet meer kon aanzien. Ik begon te haten wat ik zag en ik begon mijzelf te haten dat ik niet snapte wat er gebeurde. Het werd een diepe zwarte duisternis waar niemand mij uit kon trekken. Het was een gevecht met mijn eigen geest die zo immens sterk was maar ook zo dubbel. Vaak hielp mijn geest mij uit de meest moeilijke situaties te komen door de immense vechtlust die ik bezat maar aan de andere kant was het ook mijn geest die mij vertelde dat ik de slechtste persoon op aarde was want hoe had ik het lichamelijk zo ver kunnen laten komen.

Would you rescue me?

Het was dan ook mijn hoop dat met mijn operaties dat zwarte deel van mijn geest, die er zo vaak voor zorgde dat ik mij rot voelde, ook weg gehaald zou worden. Ik had immers dat bereikt waar ik zo enorm naar verlangde en nodig had. De wereld zou nu anders zijn. Maar het was juist dat zwarte deel wat extreem naar boven kwam na de operaties omdat ik simpelweg niet meer mijn schild had. Het opgestapelde lipoedeemvet was mijn schild geworden. Niet alleen tegen de buitenwereld maar ook tegen mijn eigen geest.

Waar ik dacht dat de operaties mij zouden redden van niet alleen het lipoedeemvet in mijn benen maar ook van mijn geest, werd de worsteling na de operaties nog veel zwaarder. Mijn innerlijke criticus had nog veel meer kritiek, emoties gierden door mijn lichaam en ik voelde mij immens kwetsbaar. Van denken dat ik de wereld zou aankunnen naar mij de meest kleine en kwetsbaarste persoon ooit voelen.

De maanden die volgden na het start van mijn operaties waren een ware rollercoaster. De focus lag op lichamelijk herstel maar mijn geest had net zoveel tender, love and care nodig. Ik had niet alleen een lichamelijk maar ook een geestelijke reset nodig. Ik moest mijzelf redden van de negatieve gedachten en overtuigingen. Iets wat na 20 jaar een enorme klus blijkt te zijn en waar ik mijn tijd voor nodig had en heb. Ik kan oprecht zeggen dat rust en ruimte een hoop kunnen doen. Ik ben al een heel eind maar het vraagt elke dag weer inzet om ervoor te zorgen dat ik niet verdwaal in mijn eigen geest. Maar, na 12 maanden na de 1e ingreep, ben ik trots op waar ik nu sta en hoe het nu gaat: Marije 3.0 is in de maak en zal de beste versie ever zijn.

Take care!

Xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock