De afgelopen weken heb ik nog nooit zo vaak de vraag gehad wat er met mij aan de hand was. Vanaf het moment dat wij terug kwamen in het hotel complex in Agadir tot dit moment zodra mensen mij zien met mijn arm in een sling. Van mensen die ik ken tot compleet onbekenden. Kennelijk als er iets mis is met je gezondheid en dat is duidelijk zichtbaar, dan zijn mensen attent (en misschien wel ontzettend nieuwsgierig). Maar in al die jaren dat ik met mijn enorme lipoedeem benen liep, was er eigenlijk nooit iemand die mij vroeg wat er aan de hand was maar kreeg ik wel regelmatig “ongevraagde” adviezen over mijn gewicht. En dat is een vreemd iets in mijn beleving want bij beide keren zag je iets aan mijn uiterlijk maar kennelijk wordt een gebroken arm dan toch serieuzer genomen dan een chronische ziekte als lipoedeem.

Een gebroken arm geneest weer

Hoewel ik niet weet of ik elke dag de vraag had willen hebben wat er met mij aan de hand was/ is als het gaat om de lipoedeem, merk ik nu wel dat het mij ergens steekt. Een gebroken arm heelt namelijk, als het goed is, weer vanzelf maar een chronische ziekte zoals lipoedeem is niet zo makkelijk op te lossen met wat gips en een sling. Daarom zou het ook zo fijn zijn als er net zoveel begrip en attente aandacht zou zijn voor een chronische ziekte, net als dat er is voor iemand met een gebroken arm of been ipv alleen maar de “goed bedoelde adviezen” die ik gratis voor geschoteld kreeg voor mijn liposucties.

Er is de afgelopen weken geen een keer geweest dat ik dezelfde soort adviezen te horen kreeg over mijn gebroken arm want dat was simpelweg een feit. Je doet gips eromheen, zet er een pin in, hangt hem in een sling en vooral rust zorgt voor genezing. Dus wat is het dan, dat we ons wel genoodzaakt voelen dat we mensen met een chronische ziekte vaak adviezen willen geven of daar wat van vinden en bij iets als een gebroken arm/ been dat niet vinden?

Long lasting memory

Lipoedeem zal ik altijd bij mij dragen en kan op verschillende plekken weer tot uiting komen. De pin in mijn gebroken arm en de littekens van de operatie zal ik altijd bij mij dragen en toch komt er een einde aan dit herstel want dat bot groeit weer aan elkaar als het goed is. Lipoedeem gaat nooit meer weg en zal ook altijd op enige manier zichtbaar zijn. Zowel geestelijk als lichamelijk, terwijl de impact van mijn gebroken arm geestelijk wel wat met mij heeft gedaan maar dat zal op den duur weer wegtrekken.

Wat is het dan dat we een chronische ziekte als lipoedeem en alle gevolgen daarvan niet zo kunnen accepteren net zoals we dat doen met een gebroken arm? Waarom kunnen we niet diezelfde aandacht geven aan iemand met een chronische ziekte, als we dat doen bij iemand met een gebroken arm? Wat is dat toch dat we daar zo’n groot onderscheid in maken en niet een rechte lijn trekken want beide zijn net zo erg en geven heel veel ongemak. Zou dat niet voor veel meer acceptatie zorgen als we weten dat de chronische ziekte er net zo mag zijn als een gebroken arm?

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com