Waarom ik? .. een vraag die ik mij regelmatig heb afgevraagd toen ik werd geconfronteerd met lipoedeem. Waarom heb ik zo’n lichaam? Waarom snap ik niet wat er met mijn lichaam gebeurt? Waarom word ik hiermee geconfronteerd? Waarom moet ik hiermee dealen? Een vraag die menig persoon zich zal afvragen die geconfronteerd wordt met een chronische diagnose. Je weet namelijk dat je een ziekte hebt die je altijd met je mee zult dragen en waarvan je het verloop niet zult weten maar waar je wel elke dag mee moet dealen.

Waarom ik?

De jaren voor mijn operaties heb ik mij regelmatig afgevraagd waarom ik hier mee moest dealen. Ik was zelf zo wanhopig op een gegeven moment dat ik alleen maar kon denken dat ik iets heel ergs had gedaan waardoor ik geconfronteerd werd met een lichaam wat zijn eigen gang ging en mij behoorlijk in de weg zat. Zelfs na de operaties heb ik regelmatig mijzelf afgevraagd waarom ik door deze hel moest gaan. Op de momenten dat ik heel veel pijn had dan hé want eerlijk is eerlijk, de operaties zijn mijn life saver geworden en hebben mijn leven 180 graden omgedraaid. Maar toch, op een dag dat je pijn hebt of moe bent of je niet lekker voelt, zal de gedachte “waarom ik?” als eerste door je hoofd gaan. Want ja, waarom moet jij hier doorheen gaan?

Nu kan ik natuurlijk mijn moeder de schuld geven want lipoedeem is genetisch bepaald en wordt vaak door de vrouwelijke kant doorgegeven. Het is de easy way out maar zij kan er ook niets aan doen. Zij heeft er namelijk ook niet om gevraagd om deze genen in haar genenpakket te krijgen zodat ze deze weer kon doorgeven aan haar dochter.

Unsolved question

Ik had met alle liefde je het antwoord willen geven op de vraag waarom jij maar ook ik kan dat niet. Er is namelijk geen antwoord op. Waarom krijgt de een te maken met hevige tegenslagen en de ander niet? I don’t know. Maar ik weet wel dat het mij heel veel energie heeft gekost om steeds maar weer met die vraag bezig te zijn en ik ging mij er niet beter door voelen. Ik ging mij er alleen maar slechter door voelen en dat maakte de situatie alleen maar erger. En voor al die mensen die de afgelopen 20 jaar hebben gezegd “dat alleen de sterkste mensen met dit soort dingen te dealen krijgen”, please .. hou je dooddoeners voor je want als je worstelt met de waarom vraag, is het laatste wat je wilt horen dat je hiermee te dealen hebt omdat je zo sterk bent. Ik weet dat het lief bedoeld is maar het werkt niet mee aan het acceptatie proces van een chronische ziekte.

Accepteren

Accepteren klinkt misschien heel makkelijk en daarin hebben mensen ook vaak makkelijk praten. Je moet het maar gewoon accepteren en er mee dealen. Helaas moet je dat ook maar het is nou niet dat accepteren erg makkelijk is als je weet dat je je hele leven moet dealen met een ziekte. Elke dag weer sta je er mee op, weet je niet wat het je gaat brengen, of je een goede of een slechte dag hebt en wat het verloop gaat zijn.

Accepteren is een proces dat begint met kleine stapjes. Eerlijk is eerlijk, als ik de liposucties niet had gedaan, dan was ik nog steeds in een strijd want ik kon simpelweg niet accepteren dat de lipoedeem zo’n grip had op mijn lichaam en mij zo beperkte in het leven. Cause let’s face it, als je al jaren met een misvormd lichaam rondloopt en je mobiliteit loopt gevaar, dan is accepteren niet het eerste waar je mee bezig bent. Ongeacht wat iemand ook tegen je zegt.

Mijn acceptatie proces kon pas starten toen ik voldoende hersteld was van de operaties en ik mij kon focussen op wat ik nu wel kan en niet meer op wat ik allemaal niet kan. Ongeacht de 35,5 liter aangetast vet die er uit mijn benen is gehaald, heb ik nog steeds te dealen met de ziekte lipoedeem en moet ik er elke dag nog keihard aan trekken om de dag goed door te komen. Het is niet zo dat ik mij heb laten opereren en het leven nu bestaat uit regenbogen en unicorns. Elke dag weer ben ik mij bewust van de stappen die ik moet ondernemen als het gaat om onderhoud aan mijn lichaam en geest. Elke dag weer word ik er mee geconfronteerd dat ik mijn leven aangepast zal leven. Elke dag weer ben ik bezig om te accepteren dat mijn lichaam not your average body is en ik niet ben zoals een “gewone” vrouw van mijn leeftijd. Wat ook niet erg is want ondanks dat het een rot ziekte is, heeft het mij inmiddels ook veel geleerd en een berg aan mogelijkheden gegeven. Maar die mogelijkheden kon ik niet zien toen ik mijzelf continue de vraag stelde “waarom ik?”. Die mogelijkheden ging ik pas zien, toen ik stapje voor stapje het acceptatie proces aan ging en de vraag “waarom ik” los liet.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Shutterstock