Selecteer een pagina

De afgelopen weken is mijn leven in een stroom versnelling geraakt. Waar ik eerst nog wat terughoudend en angstig was over de liposculptuur voor de lipoedeem in mijn benen, zo tekende ik 2 weken geleden de operatie offerte en heb ik inmiddels 3 operatie afspraken staan (zonder dat de financiën helemaal rond zijn). Ineens komt het allemaal heel dichtbij en merk ik aan mijzelf dat, hoewel ik er ontzettend naar uit kijk en niet kan wachten tot het zo ver is, ik ook heel erg word geconfronteerd met mijn eigen angsten en onzekerheden.

Hoe belemmerend de lipoedeem in mijn benen ook is en hoe erg ik het ook ben gaan haten, toch is het ook al jaren een hele veilige zone waar ik mij heel makkelijk achter kan verschuilen. Het is mijn bescherming geworden. Des te meer mijn benen groeiden, des te onzekerder werd ik en slechter werd mijn zelfbeeld. Hoe hard ik er ook aan werkte om dit te verbeteren, altijd waren mijn benen weer een reden om vooral geen stap verder te zetten, geen relatie aan te gaan, nooit op foto’s willen of bij voorbaat al af te haken bij nieuwe kansen die zich voordeden want “ik zou toch wel afgewezen worden op mijn uiterlijk”. Des te meer ik mij verschool achter mijn lichaam, des te kleiner voelde ik mij geestelijk worden.

Diep van binnen maakt het mij ook ontzettend verdrietig dat een ziekte als lipoedeem zoveel effect heeft op mijn leven en het zo diep geworteld zit. Maar wat gaat er gebeuren als de drie operaties achter de rug zijn? Dan heb ik niet meer de benen waar ik mij achter kan verschuilen als er een kans voorbij komt. Wat altijd mijn veilige bescherming was, zal er dan niet meer zijn in de mate waarin het er nu is. En dat vind ik eng. Ik vind het doodeng want wat gaat het allemaal met mij als persoon doen? Ga ik mij dan beter voelen over mijzelf en wie ik ben? Ga ik dan eindelijk in mijn kracht staan en het leven bij de ballen grijpen om alle kansen te benutten? Durf ik dan wel eindelijk de stappen te zetten die ik nu maar niet neem want dan faal ik tenminste ook niet.

Ik heb er nooit dusdanig bij stil gestaan dat ik mij zo heb laten tegenhouden door hoe ik eruit zie. Of misschien walste ik er wel overheen als een soort tegen mechanisme want als ik er niet bij stil sta, dan is het er ook niet en kan ik gewoon lekker in mijn veilige comfort zone blijven waar voor nu het oké is. Mijn eigen soort overlevingsmechanisme om maar niet bezig te hoeven zijn met mijn verdriet en onzekerheid. Maar als ik de stap zet om mij te laten opereren, dan wil ik niet meer als een wals door het leven gaan en maar alles opzij schuiven met allerlei excuses waarom het niet kan. En dat vind ik verwarrend, eng en ik weet niet goed hoe ik hiermee kan omgaan.

Maar goed, het is nog niet zo ver want de eerste operatie is pas op 7 juli a.s. gepland dus ik heb nog “even” om met mijzelf aan de slag te gaan en te gaan bedenken hoe ik dit allemaal ga aanpakken. Ondanks mijn angsten en twijfels, kan ik niet wachten tot het zo ver is.

Take care!

xoxo

Bron quotes: Shutterstock