Over een paar dagen stappen we een nieuw jaar in. Een nieuw decennium zelfs. Als ik terugkijk naar de afgelopen 10 jaar, waren er heel wat jaren dat ik iedere keer besloot dat ik het nu echt anders ging doen, dat ik nu echt aan mijn gewicht ging werken en dat een nieuw jaar, een nieuwe ik zou voortbrengen. De eerste 5 jaar had ik een lichaam dat anders was maar wist ik niet dat ik lipoedeem had. De daarop volgende 4 jaar wist ik dat ik lipoedeem had maar wilde ik dat niet accepteren. Het laatste jaar van afgelopen decennium was het jaar waarin ik eindelijk de stap nam om mijzelf te accepteren, met lipoedeem en een ander lichaam.

New year, not so new me

Jarenlang deed ik mee aan goede voornemens, ging ik het allemaal anders doen en sloot ik mij aan bij de meest gekke afval challenges. Ieder jaar besloot ik dat ik nu echt ging afvallen, het echt mijn jaar werd en ik nu echt de beste versie van mijzelf zou worden. Je raadt nu vast al dat aan het einde van ieder jaar ik de conclusie moest trekken dat het niet mijn jaar was geworden, afvallen niet gelukt was en ik voor mijn gevoel verre van de beste versie van mijzelf was geworden. Ik had nog steeds hetzelfde eigenwijze lichaam, ik was nog steeds boos op mijn enorme benen en ik was nog steeds bezig de wereld te bewijzen dat ik dan wel dik mocht zijn maar dat ik heel wat in mijn mars had.

Iedere jaar maakte ik het mijzelf weer moeilijk. Elk jaar vond ik dat ik beter mijn best moest doen, niet zo moest zeuren en vooral door moest gaan. Ik holde van het ene dieet in het andere, ik maakte regelmatig de verkeerde beslissing en ging regelmatig onderuit omdat ik volledig de kluts kwijt was over mijn lichaam en wie ik nou eigenlijk was. Best een dingetje als je de beste versie van jezelf wilt zijn maar je eigenlijk niet eens weet wie je bent. Hoe vaak ik ook besloot goede voornemens te hebben, ze waren gedoemd te mislukken.

Geluk zit binnenin

2019 was voor mij een raar jaar. Zowel geestelijk als lichamelijk ging ik door een rollercoaster. Ik begon het jaar in herstel en redelijke feeststemming want door de liposucties aan mijn benen, kon ik weer lopen en nu ging ik AL mijn dromen en plannen waarmaken. Nu ging het gebeuren, niemand ging mij nog tegenhouden. Eigenlijk liep ik tegen hetzelfde probleem aan waar ik al jarenlang tegenaan liep: ik had heel veel bedacht maar voelde het van binnen niet echt. Ik had allerlei verwachtingen die eigenlijk allemaal hoorden bij mijn oude leven voor de liposucties. Immense dromen en wensen van dingen die ik al jarenlang niet meer kon. Ik wilde nog steeds gaan voor het geluk buiten mijzelf want ik moest de wereld laten zien hoe het met mij ging.

Toen het herstel van mijn benen langer duurde en zwaarder was dan ik had bedacht, stortte de achtbaan naar beneden en kwam ik tot de conclusie dat ik nog heel wat werk te verrichten had. Ik was verlost van het vet in mijn benen maar niet van de lipoedeem. Ik kon weer lopen maar had nog genoeg opruimwerk in mijn hoofd te verrichten. Ik was blij maar tegelijkertijd enorm kwetsbaar want mijn zorgvuldig opgebouwde muur was ineens weg. En toch rende ik door want dat was wat ik gewend was. Tot die ene zaterdagmiddag in Marrakech die ervoor zorgde dat mijn leven de laatste maanden van 2019 stil kwam te staan en ik 2019 eindig net als dat ik begon: in herstel.

De afgelopen maanden stond ik lichamelijk stil, ik werd gedwongen om stil te staan omdat ik beperkt ben in wat ik kan. Ik had de rust nodig om mijn hoofd leeg te maken en te realiseren dat er bij een new year geen new me hoeft te komen. Ik had het nodig om mij te realiseren dat de impact van een chronische ziekte als lipoedeem net zo enorm is als het breken van je bovenarm. Ik had het nodig om te landen in het hier en nu en niet in oneindige dromen en verwachtingen. Het accepteren van wat er nu is, wie ik nu ben en hoe ik mij nu voel. Met lipoedeem, met een gebroken bovenarm en met een lichaam wat anders is dan normaal.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com