Afgelopen week bezweek Nederland bijna onder een hittegolf. Als je een gezond lichaam hebt, zijn zulke temperaturen al bijna niet te doen maar als je een lichaam hebt met een chronische ziekte, dan worden zulke dagen helemaal een beproeving. Een jaar geleden was ik net drie weken uit de eerste liposuctie en kregen we ook te maken met een hittegolf. Toen voelde ik mij heel erg zielig terwijl ik eigenlijk helemaal niet heel veel last had van de hitte, inmiddels zijn we een jaar verder en leerde de hittegolf van afgelopen week  mij dat ik heel lang leefde volgens het principe het is never nooit goed genoeg.

Never nooit goed genoeg

In mijn hoofd heb ik altijd een beeld gehad over hoe het leven hoorde te zijn. Zolang het leven niet voldeed aan dit plaatje, was het never nooit goed genoeg. Het plaatje in mijn hoofd was een ideaal plaatje en inmiddels weten we allemaal dat het leven niet ideaal is. Een plaatje wat steeds groter werd naarmate mijn lichaam zieker werd en begon te veranderen. Steeds meer verlangde ik naar iets wat niet haalbaar was en maakte ik het mijzelf steeds moeilijker. Ik werd steeds harder voor mijzelf en teleurstelde mijzelf iedere keer weer omdat ik in mijn optiek dat niet behaalde wat ik moest behalen van mijzelf.

Drie weken na mijn eerste operatie had ik dan ook de hoop dat ik de hitte zou kunnen trotseren en dat mijn lichaam vrolijk met mij mee deed. Hoewel ik mijn verwachtingen van het resultaat wel had beperkt maar ik hoopte toch dat mijn lichaam niet zou opzwellen als een ballon, ik geen dikke voeten zou hebben en mijn huid niet strak gespannen zou staan. Je zult begrijpen dat met 1 geopereerd bovenbeen en de rest van mijn benen nog vol lipoedeem, dit een onhaalbaar iets  was. Toch werd ik boos op mijzelf en was het nog niet goed genoeg ondanks dat ik geweldig uit de eerste operatie was gekomen.

Tevreden

Afgelopen warme dagen kreeg ik een flashback naar vorig jaar waar ik soms echt teleurgesteld was over het feit dat mijn lichaam nog niet dat deed waar ik zo naar verlangde. Maar ik besefte mij ook heel goed dat het een teleurstelling was door het onrealistische plaatje in mijn hoofd. Nu een jaar verder heb ik de hittegolf met mijn nieuwe benen mogen ervaren en mijn lichaam voldeed aan het plaatje wat ik vorig jaar in mijn hoofd had. Ik had geen last van dikke voeten, ik had geen lichaam wat besloot zich te gedragen als een ballon en ik maakte heel wat meters. Stuk voor stuk punten waar ik zo naar verlangde jarenlang.

Maar het allermooiste was, dat ondanks dat ik echt wel last had van de hitte, ik maar al te goed kon voelen wat het verschil was met een jaar geleden. Ik zag ineens spieren in mijn benen die ik nog niet had gezien, ik zette meer dan 10 000 stappen met meer dan 40 graden en ik had geen pijn. Waar ik jaren hetzelfde probeerde te bereiken en puur op mijn tandvlees hetzelfde probeerde te bereiken, voelde het nooit goed want er was altijd pijn of vermoeidheid en dus voldeed ik niet aan mijn eigen plaatje. Maar zelfs nu ik aan mijn eigen plaatje vol doe, moet ik mijzelf er toch elke dag aan herinneren dat dit het plaatje is wat ik wilde bereiken. Het bewijst maar eens te meer dat het brein een gek iets is en wat maar heel moeilijk te veranderen is. Hoewel ik echt wel de veranderingen in mijn lichaam en hoofd merk, is er toch altijd nog een stemmetje dat er voor zorgt dat ik niet tevreden ben terwijl ik juist wel dat heb bereikt wat ik altijd wilde bereiken.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock