In de laatste twee maanden van 2018 kon ik eindelijk de vruchten plukken van de drie liposucties die ik onderging voor de lipoedeem in mijn benen. Ik liep voor mijn doen heel wat kilometers. Ik deed wat dansjes en begon met revalideren. Ik kreeg weer wat meer energie. Ik genoot optimaal van het leven en alles wat er ineens weer mogelijk was. Maar ik werd ook geconfronteerd met wat lipoedeem mij eerder allemaal had afgenomen. Soms werd ik daar ontzettend verdrietig van en ik realiseerde mij hoe belangrijk het is om nu te leven en nu van het leven te genieten. Ook met een chronische ziekte.

Confronterend

De lipoedeem in mijn benen was onderdeel van mij geworden. De beperkingen veroorzaakt door lipoedeem slopen er in gedurende de jaren en werden onderdeel van mijn leven. Ik paste alles er op aan en probeerde het een plek te geven. Dacht ik tenminste. Mijn wereld werd kleiner en kleiner maar ik bleef vechten om meer en meer te kunnen. Er was een continue strijd gaande tussen mijn hoofd wat wel wilde en mijn lichaam dat niet meer wilde. Ik was altijd aan het nadenken hoe ik toch nog kon leven zonder mij teveel te laten beperken door een lichaam wat steeds meer beperkingen kreeg.

Acceptatie

De diagnose van een chronische ziekte als lipoedeem heb ik nooit kunnen accepteren. Laat staan een plek geven. Ik wilde mij niet laten tegenhouden door een ziekte en ik wilde het leven leven. Ik knokte, ik stond elke dag weer op, ik ging over mijn grenzen en ik voelde een enorme bewijsdrang om maar te laten zien dat ik het leven kon leven. Des te erger mijn benen werden, des te harder moest ik knokken en des te minder kon ik het accepteren dat ik een lichaam had waarin een chronische ziekte de overhand nam. Zelfs toen ik minder kon en ook minder wilde omdat ik er simpelweg de energie er niet meer voor had, kon ik niet accepteren dat ik moest leven met een chronische ziekte als lipoedeem. En dat maakte de strijd immens moeilijk want accepteren dat het leven anders wordt als je een diagnose van een chronische ziekte krijgt, is het allerbelangrijkste om te doen.

Omarmen

Nu ik mij zo bewust ben geworden van het verschil in leven voor en na de operaties, ben ik mij ook bewust geworden hoe belangrijk het is om nu te leven. Vandaag heb je, gisteren is al geweest en morgen weet je niet wat je gaat brengen. Een les die ik jaren geleden al had willen leren en willen toepassen want ik realiseer mij nu ook hoe eenzaam en geïsoleerd ik jarenlang heb geleefd. Door schaamte, door verdriet maar ook door mijn beperkingen en gebrek aan energie.

Het leven is nu en elke dag kun je de stap nemen om er iets geweldigs van te maken. Of dit nu is met kleine stapjes of met grote stappen, doe het nu. Of je nu leeft met een chronische ziekte of niet, grijp het leven en leef nu. Laat je nergens door weerhouden en grijp elke kans aan. Als ik een ding heb geleerd de afgelopen maanden dan is het wel om te genieten van elke dag en elke kans die ik grijp. Ik omarm het leven met beide armen en doe waar ik blij van word. Ik leef nu!

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock