Gisteren werd ik weer eens geconfronteerd met de botheid van sommige medemensen. Toen ik in de Albert Heijn een blikje drinken wilde pakken en er een oudere meneer die achter mij stond (met een wagentje vol geladen met cola) die de opmerking maakte: “Dat moet je niet kopen, dat is niet goed voor je”. Vroeger zou ik dicht geslagen zijn maar dit keer kon ik deze meneer van repliek voorzien waarop er een stamelende “oh sorry” volgde. Het liefst had ik daar midden in de Albert Heijn deze meneer eens flink op zijn plek gezet en hem laten weten dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is wat ik drink of eet en dat hij daar niets mee te maken heeft. Nu kon ik mijn woede inhouden maar het is wel iets waar ik, mijn lipoedeem lotgenoten maar ook andere mensen mee geconfronteerd worden en wat nog steeds een ontzettend verdrietige ontwikkeling blijft.

Een onzekere weg

In de loop der jaren, heb ik regelmatig commentaar gekregen over eten, drinken of mijn lichaam. Van totale vreemden maar ook van mensen die mij kennen. Natuurlijk kunnen het goed bedoelde adviezen zijn maar die adviezen kunnen soms ook als ontzettend kwetsend voelen. Helemaal als je een lichaam hebt dat aan het veranderen is en waarvan je niet snapt wat er met je aan de hand is. Ik heb natuurlijk jarenlang moeten vechten voor dat ik de definitieve diagnose lipoedeem had en wist dat er met mij iets anders aan de hand was. Al die jaren was ik dolende en ontzettend onzeker. Op die momenten kwamen goed bedoelde adviezen of opmerkingen 10 keer zo hard binnen en waren er heel wat momenten dat ik mij ontzettend gekwetst voelde.

Niet alleen gekwetst maar ook ontzettend in de war. In de war omdat ik niet snapte wat er met mijn lichaam gebeurde, in de war omdat ik niet wist wat nou wel of niet goed voor mij was en doordat ik zo ontzettend in de war en onzeker was over een heleboel dingen, was ik ook dolende en wist ik vaak niet meer wat mijn eigen weg was. Doordat ik mijn eigen weg kwijt was, kon ik ook mijn verantwoordelijkheid niet nemen en werd ik eigenlijk alleen maar onzekerder. Als er toen iemand was geweest die dezelfde opmerking had gemaakt als de meneer gisteren, dan was ik waarschijnlijk in huilen uitgebarsten of compleet dicht geklapt en had ik mij ontzettend klein gevoeld.

Het is mijn eigen verantwoordelijkheid

Mijn transformatie kon pas beginnen op het moment dat ik wist dat ik mij kon laten opereren. Voor het eerst had ik mijn weg terug gevonden en liep ik weer mijn eigen pad. Hoewel het wel een weg was waar soms Google Maps aan te pas moest komen, realiseerde ik mij along the way steeds meer dat dit mijn leven is en dat er maar één iemand verantwoordelijk is voor mijn eigen geluk. Die persoon ben ik en niemand anders. Alleen ik kan mijn verantwoordelijkheid nemen om er voor te zorgen dat ik mijn beste leven leef. Alleen ik weet wat het allerbeste voor mij is en waar ik mij het allerbeste bij voel. Ik ben niet zoals jij of mijn ouders of mijn vrienden of de buurvrouw of die meneer in de Albert Heijn. Ik ben ik en alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Nobody else.

Dus als ik dat blikje drinken wil pakken en opdrinken, dan doe ik dat. Als ik morgen mijn haar wil afknippen of paars wil verven, dan doe ik dat. Als ik volgende week neon nagellak op mijn nagels wil, dan doe ik dat. Als ik koolhydraten en suiker wil eten, dan doe ik dat. Ik doe wat ik wil en mijn enige doel is om er voor te zorgen dat ik er gelukkig van word. Ik leef al elke dag met een chronische ziekte die mijn dagen soms ontzettend moeilijk maakt dus waarom zou ik nog dingen doen waar ik niet gelukkig van word of omdat anderen ze doen? Al die jaren dat ik teveel luisterde naar andere mensen, hebben mij niet gebracht waar ik gelukkig van werd dus waarom zou ik dat nog doen? Het is mijn eigen verantwoordelijkheid om te zorgen dat ik gelukkig ben dus ik neem nog lekker een extra slokje van dat blikje. Gewoon omdat ik het lekker vind.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock