Geef mij nu je angst,

Ik geef je er hoop voor terug

2018 was voor mij een geweldig jaar. Een jaar waarin ik eindelijk het operatie traject in ging voor de lipoedeem in mijn benen. Een jaar dat ik afsloot met een paar nieuwe benen en 35,5 liter vet lichter. Een jaar waarin ik weer langzaam terug groeide in de Marije die ik als klein meisje was. Een jaar waarin ik eindelijk weer die glimlach op mijn gezicht terug kreeg. But most of all, een jaar waarin ik mijn vrijheid weer terug kreeg. Maar 2018 was ook een jaar waarin ik geconfronteerd werd met mijn angsten en ik mij niet meer kon verschuilen maar ze moest aan gaan.

Grootste angst

Mijn grootste angst is afwijzing en falen. Falen hoort soms bij het leven en door te vallen en weer op te staan, leer je de meest wijze lessen. Maar toen mijn lichaam begon te groeien en ik niet wist waardoor het kwam, werd mijn angst voor falen en afwijzing steeds groter. De angst werd een overtuiging en die overtuiging was zo sterk dat ik jarenlang niet alleen gevangen zat in mijn eigen lichaam maar ook in mijn leven. Het zorgde er namelijk voor dat ik geen stappen meer durfde te zetten, geen plannen meer durfde te maken voor de toekomst en al helemaal niet meer durfde te dromen want stel je voor dat ik dan iets zou moeten doen waarin ik on falen.

2018 werd het jaar waarin ik mijn grootste droom wist waar te maken. Een droom waar ik heel wat angsten voor onder ogen moest zien om het waar te kunnen maken. Maar ik deed het, stap voor stap en elke dag opnieuw. Ook al verliep het niet altijd zoals ik hoopte, toch ging ik door en look what happened.

Surrender

Soms is overgeven de enige optie en dat is best lastig als je van controle houden houdt. Dus die keer dat ik ’s ochtends vroeg mijn moeder uit bed moest halen omdat ik besloten had mijn bed in een bloed bad te veranderen na de operatie, was zo’n moment dat ik al mijn schaamte moest loslaten en mij moest overgeven aan de situatie. Schaamte is zo’n dingetje dat angst bij mij triggert want wat gaat iemand wel niet van mij denken en vinden? Net als die keer dat ik de wc in een bloedbad veranderde en de vriendin die toen “zuster” duty had, mij moest helpen met schoonmaken.

Soms moet je je overgeven aan je angsten en het gewoon ondergaan. Hoe pijnlijk het ook is voor je gevoel. Hoe moeilijk het ook is.

Face it

De wijze les van 2018 was toch wel dat als je je angsten niet onder ogen durft te zien, ze uiteindelijk je grootste limit worden. Het hebben van angsten is normaal, iedereen heeft ze. Jarenlang leefde ik conform mijn angsten en luisterde ik vooral naar het negatieve stemmetje in mijn hoofd. Dat zorgde ervoor dat ik vooral niets gebeurde en ik liever kansen en dromen aan mij voorbij liet gaan.

Inmiddels weet ik dat de enige manier om je angsten aan te pakken is om ze onder ogen te zien en er tegen in opstand te komen. Just go for it! En dat is dus wat ik ga doen in 2019!

Welke wijze les hebben jullie geleerd in 2018?

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock