Afgelopen zaterdag mocht ik een geweldige lipoedeemdag mee maken met ruim 150 vrouwen die allemaal leven met dezelfde ziekte als ik. De algemene deler is onze ziekte met alle bijkomende problematiek maar toch zijn wij allemaal uniek. Cee Visser gaf een geweldige Tedtalk achtige presentatie waarin zij keer op keer herhaalde dat niemand voor jou kan bepalen hoe je omgaat met een chronische ziekte of wat jouw weg is. Ik denk dat dat niet alleen voor ons lipo ladies een belangrijke boodschap is maar dat deze boodschap voor ieder individu geldt: niemand kan jouw weg of reis in het leven bepalen, niemand behalve jijzelf.

You should go your own way

Op het moment dat je een diagnose krijgt van een chronische ziekte, zal je wereld even stil staan. Ik heb eindeloos veel informatie opgezocht, zag door de bomen het bos niet meer en bij alles waarvan ik dacht dat het de oplossing was, greep ik het vast als een strohalm die mijn leven zou gaan redden. Natuurlijk redde op dat moment het mijn leven niet maar het bracht mij wel een stapje dichter bij de weg die mijn leven wel zou gaan redden. Ik keek altijd naar anderen, soms met afgunst en soms met bewondering. Anderen die het leven onder controle leken te hebben en het wiel hadden uitgevonden hoe om te gaan met hun chronische ziekte. Des te rotter ik mij voelde, des te vaker ambieerde ik een soort gelijk leven. Ik dacht niet meer na of het bij mij paste of dat het goed voor mij voelde, ik ging blind de weg die anderen hadden begaan. Als het voor hen werkte, dan zou het voor mij ook werken. Dacht ik tenminste.

Uiteindelijk werkte het niet voor mij en was het niet mijn weg. Uiteindelijk viel ik heel vaak, stootte ik mij heel vaak aan dezelfde steen en moest ik weer opkrabbelen en het stof van mij afkloppen. Heel wat keren ben ik gevallen omdat ik luisterde naar anderen, bewondering had voor de weg die zij hadden afgelegd en mij niet realiseerde dat zij “hun” weg hadden gevonden en datgene hadden gevonden wat voor hen werkte. Ik realiseerde mij ook niet dat hun lichaam niet mijn lichaam was. Ik realiseerde mij ook niet dat hun leven mijn leven niet was. Ik realiseerde mij ook niet dat zij zij waren en ik ik ben. Het enige wat ik wist was dat ik een ziekte in mijn lijf had waar ik mee moest leren om te gaan op mijn manier.

Listen to your heart

Na de eerste en tweede operatie vorig jaar, kwam ik in een soort paniek modus terecht. Ik kon mijn weg niet vinden, viel in oude patronen en viel dus ook in de valkuil van informatie zoeken en kijken hoe anderen het hadden gedaan. Ergens wilde ik op de oude voet verder want dat had altijd voor mij gewerkt maar aan de andere kant wist ik ook dat ik moest veranderen nu ik in dit proces zat. Die twee kanten botsten met elkaar en zorgden ervoor dat ik in een soort paniek modus operandus terecht kwam. Pas na de laatste operatie, toen ik de rust en ruimte kon nemen om te herstellen, kon ik aan mijn eigen weg gaan werken. Ik kon mij gaan focussen op wat ik nodig had en waar ik mij goed bij voelde. Ik ging uitzoeken waar mijn lichaam zich goed bij voelde en soms hield dat in dat ik gewoon een stap achteruit moest zetten omdat ik nog niet zo ver was om te doen wat anderen misschien in deze fase wel al deden.

Het was voor het eerst dat ik oké werd met de lat minder hoog leggen en ik stopte met door rennen. Het ideaal beeld wat ik had voor de operaties werd even on hold gezet en ik nam eerst de ruimte om op adem te komen door gewoon te doen waar ik mij op dat moment goed bij voelde. En dat voelde raar want ik deed dingen die haaks stonden op de dingen die ik altijd deed. Ik liet los waarvan ik dacht dat het hoorde en ieder goed bedoeld advies, legde ik naast mij neer. Ik luisterde niet meer naar wat anderen aten, ik luisterde niet meer naar wat mensen vonden dat ik moest doen en ik bedankte iedereen voor het advies wat zij gaven, om het dan weer naast mij neer te leggen. Het voelde heerlijk om dwars tegen alles in te gaan en gewoon te doen waar ik mij goed bij voelde. Het voelde heerlijk rebels om dat te doen en tegelijkertijd gaf het mij de mogelijk om te leren waar ik en mijn lichaam mij goed bij voelen. De ene dag is dat een enorme beker met een groene smoothie en de volgende dag zijn dat crackers met speculoos want het kan gewoon. Het is mijn weg, mijn lichaam en mijn leven. Zolang ik mijzelf maar continue in mijn oren knoop dat het mijn leven en mijn lichaam is, kan ik lekker op mijn eigen weg blijven lopen. Iets waarvan ik hoop dat jullie dat allemaal gaan doen, of je nou een chronische diagnose hebt of niet. Gewoon dat doen waar jij je goed bij voelt en jouw weg bewandelen.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Shutterstock