Heel lang hield ik aan een beeld vast wat ik als jong meisje creerde. Een beeld wat bestond uit enorme ambities. Een beeld wat gecreëerd kon worden omdat ik toen nog niet wist dat het leven ergens along the way lipoedeem op mijn pad zou gooien. Een beeld gecreëerd door de Marije voordat ik ziek werd, voordat ik enorm onzeker werd, voordat ik volledig mijzelf kwijt raakte en voordat ik soms niet zulke handige beslissingen nam. Een Marije waar ik enorm lang aan vast ben blijven houden want OOIT moest ik die Marije weer zijn.
Oude ik loslaten
Des te onzekerder ik werd door mijn lichaam en alle twijfels, des te harder klampte ik mij vast aan de Marije voor de lipoedeem. Altijd bleef er in mijn achterhoofd dat er een moment zou komen dat ik die Marije weer zou zijn. Niet alleen de Marije met een tomeloze ambitie en energie maar ook de Marije met de lange, dunne benen en de “normale” maat. Wat dacht die rare ziekte lipoedeem nou, ik zou gewoon weer worden zoals ik was.
Het beeld waar ik naar streefde, stond haaks op de realiteit. Des te meer de lipoedeem in mijn benen groeide en des te minder ik kon, des te harder hield ik mij vast aan dat beeld van de oude ik. Des te harder ik dat deed, des te strenger ik voor mijzelf werd en des te harder lachte de lipoedeem mij uit. Zelfs voor en tijdens het liposuctie traject, bleef ik mij aan dat beeld vasthouden. Doordat te doen, dreef ik steeds verder af van de ik die ik nu ben en koos ik vaak voor oplossingen buiten mijzelf. De ik die door de jaren heen is gepokt en gemazeld. De ik die hele domme dingen heeft gedaan en daar op de blaren voor heeft moeten zitten. De ik die zichzelf volledig afbrak en kapot maakte door altijd maar naar dat negatieve stemmetje te luisteren. De ik die altijd enorm streng was voor zichzelf en die heel veel van zichzelf moest. De ik die eigenlijk altijd boos op zichzelf was omdat ze niet dat had bereikt waar ze als klein meisje zo vast besloten over was.
Nieuwe ik opbouwen
De eerste helft van 2019 hield ik nog vast aan dat beeld en realiseerde ik mij niet dat het niet reëel meer was. Dat ik wel heel veel kan willen maar dat ik een lichaam heb met lipoedeem en dat ik soms een pas op de plaats moet maken. Kennelijk heeft iemand in het universum die boodschap door gekregen en ervoor gezorgd dat ik die pas op de plaats moest maken. Ik kan er een grapje over maken maar het breken van mijn arm is mijn turning point geweest om te beseffen dat die oude Marije er niet meer is en er ook niet meer zal komen want zij is niet wie ik nu ben.
Ik ben jarenlang ontzettend boos geweest op de lipoedeem en op mijzelf. Jarenlang moest ik heel veel van mijzelf want ik moest al die ambities waar maken. Ik ben jarenlang ontzettend onzeker geweest waardoor ik beslissingen maakte waarmee ik uiteindelijk alleen nog maar meer door in de problemen kwam en waardoor ik weer boos kon zijn op mijzelf. Iets met vicieuze cirkel? Zelfs tot afgelopen september was ik dat. Afgelopen maanden ben ik gaan beseffen dat ik niet meer die Marije ben. Ik ben Marije met lipoedeem. Ik ben Marije met de littekens, zowel binnenin mij als aan de buitenkant. Ik ben Marije die misschien wel 25 jaar heeft geleefd naar een oud beeld en dat nooit kon bereiken.
En nu, nu ben ik Marije die eindelijk gaat kijken en luisteren naar wat bij haar past. De Marije die naar haar hart en lichaam met de chronische ziekte lipoedeem gaat luisteren. De Marije die gaat accepteren dat dit het leven is en dat het prima is om soms dwars te zijn door naar je eigen hart te luisteren.
Take care!
xoxo
Bron stock foto’s: Unsplash.com
Zo herkenbaar, maar voor dan ik het proces 2x kanker en oedeem, kruipend wil je terug naar je oude ik, alles viel plots weg en je moet op zoek en leren leven met een nieuwe ik, maar ja die ken je nog niet en nog meer: je wil hem -veeel te lang- helemaal niet leren kennen! ??
Ik ben er ook pas achtergekomen dat mijne oude ik, heel lang alles kon. Tenminste, dat dacht oude ik. Ik maakte afspraken bv, die totaal niet meer haalbaar waren. Ik ben ouder dan jij , Marije , en toch dacht ik dat iemand moest zeggen, dat ik anders mag zijn. Maar niemand zei het.
Tot mijn oude ik het niet meer kon, en mijn nieuwe ik werd geboren. Ik kreeg rust, ik hoef niet meer. Toch maakt het verdrietig, omdat mijn hoofd nog zoveel wil.
Bij mijn kinderen in de Randstad logeren, zelf heen rijden. Verre familie niet meer bezoeken. Ach, ga maar door, zoveel nog. Maar over het algemeen ben ik tevreden…♥️♥️
Je hebt het heel mooi omschreven en ik herken het wel voor een deel. Het geeft me nu ook wel rust dat ik eea heb kunnen accepteren, wat niet makkelijk was maar ik ben blij waar ik nu ben.
Wow… zo, fijn voor je dat je je oude ik kunt loslaten en je nieuwe (nou ja die was je al) gaat omarmen!
Mooi geschreven, ook ik ben nog steeds een beetje zoekende,..mooi quote , ik gebruik hem even op mijn tijdlijn!mag vast wel? Toch?
Ja tuurlijk mag dat! Voel je vrij om te delen