Selecteer een pagina

Waar ik vroeger mijn kop graag in het zand stak voor de problemen van het leven, heb ik inmiddels geleerd dat het aanpakken van je problemen een hoop lucht en ruimte geeft. Waar ik vroeger mijn ogen sloot voor mijn financiën en liever dacht dat ze niet bestonden, heb ik inmiddels op een harde manier mijn les geleerd en ben ik de afgelopen jaren volwassen hierin geworden. Problemen zijn er om aangepakt en opgelost te worden. De ballast wil ik niet meer met mij meedragen. Er is alleen een probleem waarvoor ik het liefst nog steeds mijn ogen sluit en wil vergeten dat het er is: de lipoedeem die mijn lichaam teistert en die mijn leven soms zo ontzettend bepaalt. Vandaag een blog over je kop in het zand willen steken, extra gefouilleerd worden op het vliegveld en verdriet wat niet zomaar op te lossen is.

Kop in het zand steken

Het liefst steek ik mijn kop in het zand en negeer ik de verandering in mijn lichaam. De vet ophopingen die groter lijken te worden, de huid die zich strak trekt op dagen dat het vocht toeneemt, benen die vol lopen als je een trap oploopt, de pijn alsof iemand je benen in prikkeldraad draait en steeds meer stukken van je lichaam zien, die aangetast lijken te worden door lipoedeem. Het liefst zou ik mij verstoppen of een nieuw lichaam laten aanmeten. Eentje zonder lipoedeem. Op elke foto die ik maak, zie ik de lipoedeem. Zelfs op de lift selfie’s die ik expres maak omdat je mijn benen dan niet ziet, zie ik zelfs de lipoedeem. Niet zo zeer op de foto maar wel in de poses die ik aanneem om het maar niet te laten zien of zelf te hoeven zien.

Lipoedeem .. de onbekende maar zichtbare ziekte. Lichamen die onmenselijke vormen aan nemen. Lichamen die buiten proportie zijn omdat lymfe vaten niet meer goed werken en het vocht en de vetcellen niet meer kunnen afvoeren maar ze juist opslaan. Lichamen die anders zijn dan de maatschappij gewend is. Een ziekte waar je eigenlijk niets aan kan doen en die niet erkend wordt. De blikken en het commentaar van de buitenwereld. De onwetendheid over deze ziekte. De guru’s die het allemaal zo goed weten te vertellen want de oplossing zit hem in gewoon “even” afvallen. Maar wat als afvallen niet lukt of het lukt je wel maar de door lipoedeem aangetaste lichaamsdelen vallen niet mee af? Waar zijn de afvalguru’s en fit experts dan?

Op reis met lipoedeem

De afgelopen maanden heb ik letterlijk mijn kop in het zand gestoken en continue mij voor gehouden dat het er niet is. Ik negeerde een probleem wat feitelijk niet te negeren is. Het lichaam met lipoedeem is er nu eenmaal en daar word ik elke dag mee geconfronteerd. En soms zijn er momenten dat ik er een beetje extra mee word geconfronteerd.

Dit jaar ging ik voor het eerst in lange tijd weer op reis. Sowieso vind ik reizen altijd een beetje spannend maar dit jaar was het extra spannend want ik was in geen jaren op reis geweest met het vliegtuig. Gezonde spanning hoort bij het leven. Mijn spanning kreeg er alleen een schepje bovenop in de vorm van een heleboel vragen die door mijn hoofd bleven gaan of ik wel in de vliegtuigstoel zou passen, of ik mijn benen wel voldoende zou kunnen bewegen tijdens het reizen en of de warmte mijn benen niet teveel zou belasten. Vragen waar je niet mee bezig wilt zijn als je op vakantie gaat want vakantie is leuk.

De extra lange fouilleer sessie

Het enige waar ik mij niet druk over had gemaakt was de controle bij de douane. Iets waar je je in feite ook niet druk over hoeft te maken. Maar beide keren dat ik op reis ging dit jaar, verliep de controle toch enigszins anders. Het apparaat begon beide keren te piepen toen ik er doorheen ging. Of tenminste, er kwam een melding dat ik gefouilleerd moest worden.

Appeltje eitje zou je denken. Misschien een beugel van een bh of een van mijn oorbellen die af ging. Daar stond ik dan de eerste keer in juni, aan de zijkant op de speciale voetafdrukken voor fouillering. De mevrouw die mij fouilleerde ging razendsnel en vluchtig langs mijn bovenlichaam. Nog steeds dacht ik “appeltje, eitje”. Tot zij bij mijn benen kwam en eindeloos bleef voelen en kloppen. Ook op de plekken waar het duidelijk zichtbaar is dat er iets is met mijn lichaam. Het leek eindeloos te duren en het zweet brak mij uit. Ze bleef kloppen en voelen maar zweeg in alle toonaarden. Ik voelde mij ongemakkelijker en ongemakkelijker worden en wilde het liefst door de grond verdwijnen. Na een paar minuten, die eindeloos voelden, en een heleboel blikken van passagiers die wel verder mochten, stopte ze ineens en mocht ik verder. Zonder een woord te zeggen of mij nog een blik te gunnen, werd ik weg gestuurd. De paniek en vernedering gierden door mijn lijf en in alle drukte had mijn moeder niet door wat er gebeurde. Voordat ik verder kon, moest ik eerst op adem komen maar het vervelende gevoel bleef door mijn lichaam gieren. Het was vooral de stilte en het continue over mijn benen gaan zonder enige vraag die mij niet loslieten. De gedachten over de terugreis bleven door mijn hoofd gaan en de angst dat ik straks op het vliegveld van Tenerife weer door die vernedering moest, was haast ondragelijk. Mijn moeder adviseerde nog om gewoon te zeggen waarop het staat en uit te leggen dat mijn benen door een medische aandoening zo zijn geworden. Maar op het moment dat het gebeurde klapte ik dicht en nam mijn paniek de overhand.

Uiteindelijk viel de terugreis mee en was er niets aan de hand. De Spaanse douaniers keken niet eens naar mij om en glimlachten vriendelijk toen ik door de douane ging. Wat een verademing! Maar het gevoel verdween niet uit mijn hoofd.

Travelling again

En toen was er opeens weer een reis dit jaar. Nou ja, niet opeens want ik heb er natuurlijk hard voor gewerkt maar het was wel onverwachts dat ik voor een tweede keer in 2017 op reis zou gaan. Het enthousiasme en de zin verdreven de zorgen naar de achtergrond want natuurlijk waren er ook dit keer weer de vragen die de kop op staken en het nare gevoel van de vorige keer rondom het fouilleren ging nog steeds door mijn hoofd. Wat als .. het nu weer zo ging als de laatste keer? Wat als .. ik weer uitgehaald word en door zo’n vernederende fouilleer sessie moet. Wat als .. ik weer verstijf en niet mijn woordje klaar heb?

Alles rondom deze reis liep anders dan gepland dus had ik stiekem ook de hoop dat door de douane gaan anders zou gaan. En daar stond ik dan, weer in de rij voor de douane. Dit keer een stuk minder druk. Dit keer niet een eindeloze mensen massa. Dit keer wel met een hele grote angst en paniek. Maar ik moest er door want anders kon ik niet op reis. Mijn vriendin ging voor en ook bij haar ging het apparaat af. Ad rem als zij is gooide zij er een gevatte opmerking tussendoor en al snel kon ze verder. Toen moest ik en weer ging het apparaat af en weer stond ik in het rijtje om gefouilleerd te worden. Gelukkig stond mijn vriendin nog naast mij (zij wist van de vorige keer) en terwijl ik gefouilleerd werd, stond zij naar het controle schermpje te kijken waarop mijn lichaam nog was afgebeeld en riep keihard “he kijk, je kan gewoon precies zien op welke plekken je lipoedeem zit” . Ik draaide mijn hoofd naar rechts en zag de gele plekken die mijn benen totaal lieten verdwijnen. Er viel iets van mij af en ik kon alleen maar heel hard lachen. Heel gevat kon ik dit keer zeggen “toch fijn dat er apparaten zijn waarop je duidelijk kan zien waar de lipoedeem je lichaam aantast” en op dat moment stopte de douanier meteen met fouilleren. Ik kon weer adem halen en dapper pakte ik mijn tas van de band.

Ontkennen van verdriet

Het liefst had ik deze blog met een positieve noot afgesloten maar door de genoemde gebeurtenissen is er iets in mijn los gemaakt. Een verdriet wat ik zo diep van binnen heb proberen te verstoppen. Een frustratie die niet meer te hanteren is en de situatie soms alleen maar erger maakt. Inmiddels mag ik mijzelf toch wel een expert in vechten noemen maar is dit een situatie waar ik niet tegen kan vechten en dat maakt mij verdrietig. Intens verdrietig. Mijn lichaam voelt niet meer als van mij. Mijn lichaam voelt als een vreemd wezen wat niet bij mij past. Als ik in de spiegel kijk, zie ik iets wat ik liever niet wil zien. Er is heel veel in het leven waar ik ontzettend trots op ben maar mijn lichaam hoort daar niet bij.

Een simpele kant en klare oplossing is er niet maar wie weet wat de toekomst mij gaat brengen. Dat beetje hoop heb ik nog wel. In ieder geval staat er binnenkort een nieuwe afspraak met een lipoedeem expert op de planning en heb ik veel contact met lotgenoten. Cause all I want for Christmas is a healthy body 😉

Mocht je meer informatie zoeken over lipoedeem, dan kun je hier een artikel vinden met meer informatie.

Take care!

xoxo

Bron afbeelding 1: Quadrivas

Bron afbeelding 2: Gezondheid en Co

Bron afbeelding 3: Shutterstock

Follow my blog with Bloglovin