Heel lang heb ik met een groot schaamte en schuld gevoel rond gelopen omtrent eten en mijn lichaam. Puur en alleen omdat ik mijn lichaam niet begreep en ook niet meer snapte wat goed voor mij was. Mijn lichaam is al heel lang anders dan het lichaam van “normale” mensen en er was lang niemand die mij kon vertellen wat er aan de hand was. Het enige wat ik continue hoorde was dat ik maar “gewoon” moest afvallen en iedere keer begon ik op wilskracht weer aan mijn gewicht en eet patroon te werken. Om iedere keer weer tot de conclusie te komen dat er maar weinig gebeurde en dat triggerde weer het schuld en schaamte gevoel. Zelfs toen ik in 2015 de eerste diagnose lipoedeem kreeg, was er nog niemand die zei dat mijn lichaam niet kwam door wat ik at of deed in het leven maar dat ik een defect in mijn lichaam had.
Pas sinds mijn second opinion bij een arts die mij op het hart drukte dat het echt niet ligt aan wat ik eet maar dat het aan mijn lichaam ligt en ik gewoon een defect heb waardoor ik ben zoals ik ben, kon ik het schuld en schaamte gevoel over eten een beetje los gaan laten. Het is niet dat ik nu een vrijbrief heb om maar te eten wat ik wil en nergens meer op hoef te letten maar het gevoel ten opzichte van eten begint langzaam te veranderen. In mijn hoofd is niet meer continue het stemmetje dat een mening heeft over wat ik eet. Er is niet meer iedere keer de vraag of ik wel voldoende eet of dat ik met drie simpele crackers misschien wel teveel eet. De continue strijd van een waarde oordeel hangen aan wat ik eet, begint te liggen. En dat geeft rust. Heel veel rust. Ik ben niet meer aan het tellen, ik ben niet meer van eet moment naar eet moment aan het leven, ik word niet overweldigd door een opbouw van spanning in mijn hoofd, er is niet meer continue een keuze strijd en ik voel mij niet meer schuldig over elke hap die ik neem of dit nou een appel, een blaadje sla of een stuk chocolade is.
Maar het is hard werken. Elke dag weer. Het is niet alleen hard werken om een lichaam dat anders is dan anders staande te houden maar continue een strijd leveren met eten, is ontzettend vermoeiend. Nog vermoeiender is als je dan ook nog eens wordt geconfronteerd met de mening van mensen die eigenlijk niets begrijpen van leven met lipoedeem. Dat werd nog maar eens pijnlijk duidelijk toen er een discussie ontstond over het item van Nieuwsuur over vollere vrouwen die zich accepteren zoals ze zijn. Normaal gesproken meng ik mij niet in dit soort discussies maar toen ik de reacties las, kwam mijn rechtvaardigheidsgevoel naar boven en moest ik mijn mond wel open trekken. Wat uiteindelijk resulteerde in de reactie hierboven.
Ik zal eerlijk toegeven dat ik op dit moment mij ontzettend bewust ben van mijn kwetsbaarheid en ik weet dat ik aan het begin sta van een grote verandering in mijn leven waardoor mijn onzekerheid sterker is dan het ooit is geweest. Maar toen ik las dat alle dikkerdjes aankomen met een ziekte, moest ik alleen maar heel hard lachen. Deze reactie gaf precies aan waarom ik mijn blogs over lipoedeem schrijf en waarom ik strijd voor meer aandacht voor deze afschuwelijke ziekte. Deze reactie gaf ook precies weer waar wij dames met lipoedeem regelmatig tegenaan lopen. De vooroordelen, de onwetendheid, de continue stroom van meningen en de betweters. Dit is de rauwe realiteit. Lipoedeem vergt niet alleen heel veel van je op lichamelijk en geestelijk gebied maar ook word je soms dagelijks geconfronteerd met dit soort reacties en dat kan ontzettende pijn doen. In dit geval deed het mij niets omdat ik degene in kwestie al meer dingen had zien posten maar als dit out of the blue tegen mij was gezegd in de periode dat ik niet wist wat er met mij aan de hand was, dan had mij dit diep gekwetst en waarschijnlijk had ik hier heel lang mee rond gelopen.
Stuk voor stuk zijn wij mensen van vlees en bloed. De een is wat anders dan de ander en de een heeft nou eenmaal een defect lichaam waar zij niets aan kunnen doen. Maar waarom vinden we het nodig om altijd een ander maar te beoordelen op het lichaam wat wij hebben en daar dan ook maar adviezen over gaan geven. Waar is het mis gegaan in deze wereld dat wij het altijd maar beter weten voor een ander en het nodig vinden om deze adviezen maar continue de wereld in te slingeren? Sinds wanneer kun je aan de buitenkant zien, wat het lichaam van de ander precies wel en niet nodig heeft? But most of all, als je je nu herkent in deze beschrijving, wie ben jij om een ander je oordeel op te dringen zonder ook maar een keer je te verdiepen in waarom iemand is zoals zij is?
Als we ons nou gewoon eens meer met onszelf bezig houden en een beetje minder met anderen, dan zou deze wereld er echt een stuk leuker op worden.
Take care!
xoxo
Oei wat kan ik boos worden om die reacties! Ik begrijp heel goed hoe jij je voelde toen je deze las! Heel goed dat je voor jezelf (en de anderen) opkomt. You go girl!
Denk er ook aan dat sommige mensen je nooit aanhoren en geloven, simpelweg omdat ze dit niet willen of er niet toe in staat zijn. Fijn dat je vecht, maar vergeet niet te genieten van het leven en energie te steken in de mensen die het wel waard zijn xxx
Wat kun jij dit super verwoorden. Ook ik met fase 3 lipodeem krijgt dit geregeld zoniet dagelijks over me heen.
Respect voor je postieve uitstraling. Pover vrouw l
Ik word zo boos van zulke reacties, maar tegelijkertijd kan ik mijn ogen moeilijk van zulke ‘discussies’ afhouden. Goed gereageerd hoor!
ik heb de omgekeerde versie en idd laat mensen lekker met zich zelf bemoeien!! ze zijn geen haar beter hoor
Ik denk nu (soms) wat een eer dat zij zich zo met mij bezighouden, blijkbaar ben ik een belangrijk persoon ” #omdenkenmetlipoedeem
Mensen denken het beter te weten en er zijn dokters die het zogenaamd beter weten. Zelf kreeg ik een brief van de dermatoloog onder mijn neus en in die brief stond doodleuk dat ik met eten geen zelfbeheersing had. Mijn maag zit eerder vol van de medicijnen die ik vanwege mijn andere ziektes moet innemen. Kreeg doodleuk op facebook van mensen dat ik met mijn luie reet van de bank af moest komen, 3 zakken chips per dag maar moest laten staan en naar een sportschool moest. Ergste was was van een Nederlandse moslima op messenger die mij beschuldigde van discriminatie terwijl zij letterlijk zei dat ik een vuile vetklep was en dat ik voor mijn lichaam moest gaan schamen. Heb jarenlang verkeerde medicijnen geslikt waardoor ik flink aankwam en toen de lipoedeem erbij kwam ben ik ingestort
Dat iemand stevig is of overgewicht heeft hoeft het niet zo te zijn dat diegene alleen maar eet. Het kan ook te maken hebben met een ziekte of bepaalde medicijnen
Mooi stuk Marije, het vooroordeel over dikke mensen moet maar eens afgelopen zijn. Snap je struggles.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden Marije, heel goed dat je hier aandacht aan besteed! Verschrikkelijk hoe sommige mensen kunnen reageren. Weet helaas zelf ook wat lipoedeem is en ik vind het vre-se-lijk. Gelukkig ben jij al een stapje verder, is je zeker gegund!!
Goed geschreven lieverd. Ik schaam mij ook voor mijn lijf. Jij?… ja, ondanks mijn sporten, op eten letten ed hou ik nog steeds niet helemaal van mijzelf. Ik heb mijn hele jeugd gehoord dat ik lelijk ben. Het doet pijn, nog steeds.
Gelukkig krijg ik nu de andere kant te horen en prijs mij rijk dat lelijke eendjes toch mooie zwaantjes worden, nu nog geloven… ben er bijna!
En weet je, ik kijk nooit naar een lijf, ik kijk naar iemands gezicht, ogen… daar zit de ziel.
Je kan het ook omkeren: waarom zou je je druk maken om reacties van mensen die niet beter weten en die ook echt niet de moeite gaan nemen om zich te verdiepen in de informatie die je hem aamreikt? Hoe dom de reacties ook zijn, ze zeggen heel veel over die mensen, en het doet echt helemaal niets af aan wie jij bent. Ook niet als het zo voelt! Het is heel vaak verspilde moeite om jouw eigen energie te verspillen aan dit soort zaken.
Ja, in een ideale wereld zullen mensen elkaar nooit pijn doen. Dan zouden mensen eerst heel goed nadenken en niet zonder kennis van zaken dingen roepen waarvan ze weten dat andere mensen zich naar gaan voelen. Sterker nog, ik denk dat niemand toegeeft dat ze soms wel eens dingen zeggen om andere mensen naar beneden te halen. Nou, als ze dat al niet willen toegeven, dan weet men toch al wie er eigenlijk ‘fout’ zit? Als zij zich daar niet voor schamen, denk je dan dat je hun denkbeeld kunt veranderen?
Soms moet je even oogkleppen opdoen, om jezelf wat rust te gunnen. Er zijn zat mensen die echt om je geven. Die verdienen jouw energie en aandacht.