Selecteer een pagina

Als je geconfronteerd wordt met een chronische ziekte, staat je leven vaak op zijn kop. Niet alleen de diagnose en de bewustwording dat je nooit meer beter gaat worden, maar ook je manier van leven zal niet meer hetzelfde zijn. Door mijn enorme drang om mijzelf te bewijzen naar de wereld en te laten zien dat ik niet anders ben doordat mijn lichaam anders is, heb ik totaal mijn eigen grenzen vervaagd. Zelfliefde kwam nog amper in mijn woordenboek voor en het enige wat ik deed was streven naar meer om de wereld maar te laten zien dat ook al is mijn lichaam anders door de lipoedeem, ik wel alles kan wat “normale mensen” doen.

Normaal lichaam

Ik heb het heel lang vol gehouden om maar te negeren dat ik een lichaam had wat anders is dan normale lichamen. Ik heb het heel lang vol gehouden om maar zoveel mogelijk alles te doen wat een ander ook doet. Ook al resulteerde dit in hele pijnlijke benen, extreme vermoeidheid, een pijnlijk lichaam en uiteindelijk een burn-out. Mijn lichaam moest het letterlijk en figuurlijk opgeven voordat ik mij realiseerde dat ik mijn leven moest aanpassen en ik rekening moest houden met mijn lichaam.

Maar zelfs toen, zelfs toen mijn lichaam en hoofd niet meer konden, bleef ik in mijn hoofd de gedachten houden dat ik hetzelfde leven wilde als ieder ander. Dat ik fulltime wilde werken. Dat ik daarnaast nog minstens 3 dagen per week wilde sporten. Dat ik een sociaal leven wilde behouden. Zelfs nadat ik neer ging, wilde ik alsnog alles doen wat mogelijk was. Door mijn enorme drang om maar zo normaal te leven, presteerde ik het om alsnog zelfliefde compleet opzij te schuiven. En juist zelfliefde is bij een chronische ziekte als lipoedeem of fybromyalgie, juist zo enorm belangrijk. Zelfliefde zorgt er namelijk voor dat je je grenzen beschermt en je luistert naar wat je nodig hebt.

Luisteren

Het is pas sinds een paar maanden dat ik beter naar mijn lichaam begin te luisteren. Misschien klinkt dat gek wetende dat ik bijna een half jaar heb gerevalideerd en gereïntegreerd maar zelfs toen had ik zo enorm de drang om mijzelf te bewijzen en de wereld te laten zien dat ik er wel bovenop zou komen. Het was na de laatste vakantie in 2017 dat ik mij pas echt kon overgeven aan luisteren naar mijn lichaam. De geplande vakantie ging niet door en uiteindelijk lagen wij 5 dagen op een zon bedje aan het zwembad in Tenerife. Voor het eerst dat jaar, deed ik helemaal niets. Ik gunde mijn lichaam de rust die het nodig had en ik kwam terug met een vernieuwde energie.

Maar het leven gaat door en hoe fijn een vakantie ook is, al snel was ik weer van het zelfliefde traject af. Ik rende weer vrolijk door, pakte allerlei projecten op, wilde de award winnen voor beste werknemer van de maand en wilde ook nog de vrolijke vriendin zijn die overal aanwezig was. Tot ik afgelopen week, door een klunzige actie, gedwongen werd om rust te nemen en stil te staan. Een simpel afstapje, zorgde ervoor dat ik een stapje terug moest doen. En zelfs toen, zelfs toen presteerde ik het om nog een halve dag door te lopen onder het mom van “het is maar een verzwikking en met mijn gewicht en benen doet dat gewoon wat meer pijn”. Tot ik ’s avonds op de Eerste Hulp terecht kwam en moest toegeven dat het niet “gewoon een verzwikking was”.

Zelfliefde

En daar lag ik dan afgelopen week, op de bank met een enkel die pijn deed. Het ultieme moment voor zelfliefde en goed voor jezelf  zorgen. Het enige wat ik deed was tegen de muren opvliegen en mijzelf in de weg zitten. In plaats van rust vinden en herstellen, werd ik er alleen maar onrustiger door en vond ik mijzelf de irritantste persoon op de wereld. Ik had enorm de behoefte om nuttig te zijn en iets te doen. Maar na een week van frustratie, realiseer ik mij dat dit weer een levensles is. Het leven met een chronische ziekte en het leven op zich, vraagt om het hebben van balans. De balans vinden in belasting en je rust nemen. Zelfliefde vraagt om balans en goed luisteren naar jezelf en je lichaam.

Neem een plant

Een vriendin grapte laatst dat ik gewoon eens een plant moest gaan leren verzorgen en dan zou ik ook leren om goed voor mijzelf te zorgen. Mijn reactie was meteen “ik heb 15 jaar 2 hondjes kunnen verzorgen, ik kan heus wel een plant verzorgen”. Waarop ik meteen een blik kreeg en eerlijk moest toegeven dat ik wel een goede hondenmoeder was maar niet de beste plantenmoeder. Dus ik besloot dat ik de uitdaging van de plant maar aan moest gaan in het kader van beter voor mijzelf zorgen Hoe spannend ik het ook vind, ik ga het de komende maanden proberen. Het werd trouwens niet 1 plant maar zelfs 2 planten. Twee Golden Coast Dracaena van Het beste van de kweker die niet al teveel verzorging nodig hebben maar natuurlijk wel enige verzorging. Dus de komende maanden ga ik mij focussen op mijn plantenkinderen en zet ik braaf een alarm om ze water te geven. Een alarm wat ik ook voor mijzelf zou moeten zetten om af en toe mijzelf te herinneren aan het feit dat ik ook zelfliefde nodig heb ;-).

Hoe gaan jullie om met zelfliefde?

Take care!

Xoxo

Bron begin afbeelding: Shutterstock

Deze blog is tot stand gekomen middels een samenwerking