Een jaar geleden liep ik vandaag het ziekenhuis uit na een tweede operatie aan mijn arm na 10 maanden met een gebroken arm te hebben rondgelopen. Een arm die nog verdoofd was, waar 40 nietjes in zaten en waarmee ik nog geen wattenstaafje mee kon optillen. Waar ik na de 1e operatie met een opgelucht gevoel naar buiten liep want de pin zat er in dus dat moest goed komen, liep ik nu na de 2e keer gespannen het ziekenhuis uit. Een spanning die onbewust het hele jaar bleef zitten.
Gespannen en angstig
Na 10 maanden gebroken arm en continue niet gehoord worden door de chirurg, was ik mijn vertrouwen wel een beetje kwijt. Niet zo handig voor een operatie met een grotere impact en een groter risico. Het was niet het vertrouwen in de nieuwe chirurg wat ontbrak maar het was meer het vertrouwen in mijn eigen lichaam en het vervolgtraject. Zou het bot nu wel terug groeien? Wat zouden de gevolgen zijn van 10 maanden gebroken botten? Wat als er iets mis ging met het loshalen van de zenuw om de plaat te plaatsen?
Maar als er iets is wat ik heb geleerd in de 10 maanden daarvoor, soms heb je geen controle over dingen en zit er niets anders op dan de controle loslaten. Ik kon er zelf niets aan doen en mijn lichaam moest het toch echt zelf oplossen. Alleen had de hele periode mij ontzettend onzeker gemaakt en zat er een behoorlijke diep gewortelde angst want stel dat het nu weer niet lukte, stel dat ik weer maanden met ellende liep en zo zaten er nog een tiental angsten in mijn hoofd. Ik liep een jaar geleden dan ook met een enorm gemengd gevoel het ziekenhuis uit.
Wattenstaafje voor Wattenstaafje
Nu pas een jaar later kan ik echt aan mijn herstel beginnen. Wel met een beperking. Wel nog met pijn. Wel nog met een achterstand van 1000 lichtjaren en de nodige kilo’s. Wel nog met de angst dat het toch niet goed zit en ik iets kapot kan maken. Maar niets meer doen is geen optie en het is niet de eerste keer dat ik mijzelf over hordes heen moet sleuren.
Alleen ik kan dat wattenstaafje oppakken en gaan vermenigvuldigen tot kilo’s wattenstaafjes. Alleen ik kan de stappen zetten om een nieuwe start te maken en te leren waar mijn grenzen liggen. En ja, dat is spannend want er blijft een beperking in mijn arm en er blijft een gevoel van angst dat ik over de grens ga dat ik mijzelf pijn doe. Maar soms is het leven gewoon grenzen aftasten en je ogen onder ogen zien. Als er iets is wat ik afgelopen twee jaar wel heb geleerd, dan is dat er geen hordes zijn die ik niet kan nemen. Dus laat die stapel wattenstaafjes maar komen, ik ben er klaar voor.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
