“Only in the darkness you can see the stars”

So, here I am again. Na bijna 4 weken afwezigheid is het tijd om langzaamaan mijn plekje op het internet weer te gaan vullen. Ik ben inmiddels 4 weken post op na de tweede operatie aan de breuk in mijn bovenarm. Een operatie die ik onbewust misschien wel spannender vond dan de eerste operatie en dan ik liet merken. Dat merkte ik pas nadat ik weer thuis was. Niet alleen had ik heel erg veel last van de naweeën van de narcose naar toch ook van de onbewuste spanning. Maar we zijn nu 4 weken post op en het is tijd voor een update.

Hoopvol

Ondanks alle Corona maatregelen, wist ik begin april al dat ik opnieuw geopereerd moest worden maar wanneer dat zou gaan gebeuren was nogal onduidelijk want, volgens de chirurg, behoorde ik tot een risicogroep door mijn overgewicht. Hier valt veel over te zeggen maar dat gaan we niet doen. Toch zat het mij al vanaf januari niet lekker hoe het ging. Ik voelde dat het niet goed zat en toch werd ik steeds met een pleister (we gaan het nog even aankijken) weg gestuurd. Mijn leven stond letterlijk al maanden stil, ik had elke dag pijn en begon mijn hoop te verliezen. Het voelde voor mij ontzettend uitzichtloos.

Toch zat het mij niet lekker en was er al over een second opinion gesproken maar die kon niet doorgaan als de breuk er nog zat. Na de laatste scan in april, kwam die second opinion er alsnog en binnen een week was er een nieuwe chirurg en de afspraak voor een voorbereidend operatie gesprek. De gang van zaken en de gesprekken gaven weer hoop maar het ging ook ineens in een sneltreinvaart want voor ik het wist, was de operatie gepland.

Onbewuste spanning

Na mijn lipo’s weet ik dat een goede eerste operatie, geen garantie is voor een goede tweede operatie. Plus dat er bij deze tweede operatie meer complicaties konden optreden omdat ze de zenuw van het bot moesten losmaken. Hoe rustig en kalm ik ook was, toch was er onbewust behoorlijk wat spanning want het zou mij niet gebeuren na al die maanden van arm ellende dat ik nu ook nog met een zenuwbeschadiging en complicaties eruit zou komen.

Maar thank God, alles is goed gegaan en alles voelt goed. Ondanks dat ze langer met mij bezig zijn geweest dan gepland. Ondanks de mega wond met 40 hechtingen waar iedereen van schrikt als ze hem zien. Ondanks de snee in mijn hiel waar cellen uit zijn gehaald voor de transplantatie waarmee ze de botgroei een boost hopen te geven. Ondanks al het gepruts aan mijn lichaam. Het voelde eigenlijk meteen al goed toen de zenuwblokkade was uitgewerkt. En ja natuurlijk heb ik nog pijntjes en ongemakken maar voor iemand die pas 4 weken geleden is geopereerd mag ik niet klagen. Waar ik vorige keer eigenlijk meteen zei dat het niet goed voelde, wist ik dit keer eigenlijk meteen dat het goed voelde. Maar goed, we zijn er nog lang niet want ik heb nog minimaal 4 weken rust te gaan, dan is het afwachten hoe de resultaten van de eerste controle zijn en zal er nog een lang revalidatie traject volgen.

Maar voor nu voelt het ontzettend goed.

Take care!

xoxo