De laatste dag van oktober is aangebroken en normaal gesproken zou ik vandaag mijn doelen met jullie delen maar ik heb besloten dat het weer eens tijd is voor een personal update. De laatste update die ik schreef was een after summer update begin september dus het is wel weer eens tijd voor een nieuwe. Zoals ik in de laatste update al schreef stond ik op een kruispunt in mijn leven door problemen met mijn gezondheid. Vandaag daarover meer en natuurlijk wat mijn doelen voor de komende maand zijn. Ga er maar even voor zitten met een kopje thee want het is een behoorlijk verhaal geworden.

Verwarring

De afgelopen maanden waren nogal verwarrend en het was pas tijdens een van de gesprekken bij Heliomare afgelopen september dat ik voor mijzelf de verwarring enigszins kon oplossen. Dit jaar is een spannend en pittig jaar geweest. Net als de jaren hiervoor want continue leven onder stress en spanning, gaan op een gegeven moment wel zijn tol eisen. Iets waar ik eigenlijk nooit bij heb stil gestaan en als ik dat wel deed, vooral vond dat ik niet moest zeuren en vooral moest doorgaan. Hier zou ik nu eigenlijk zo’n waarschuwing moeten schrijven met “don’t try this at home” want ja, niet zeuren en doorgaan is heel sterk maar niet altijd het slimste en leven onder stress is behoorlijk verslavend (iets met hormonen). Plus dat ik ook nog eens iemand ben die de lat erg hoog legt voor zichzelf. Waarschijnlijk voel je hem nu al een beetje maar na maanden met pijn te hebben gelopen, slaap problemen, migraine aanvallen, niet meer kunnen concentreren, continue een soort van mist in mijn hoofd en een schild van pijn op mijn rug, was het genoeg. Mijn lichaam en ik konden niet meer verder. Halverwege juli ben ik dan ook thuis komen te zitten, compleet op en uitgeteld. Het enige wat ik nog kon was op de bank zitten, voor mij uit staren en heel veel huilen. Nu ben ik sowieso goed in huilen maar nu was het wel even wat anders.

Tot rust komen

Gekweld door schuldgevoel en gedachten als “binnen een week ben ik terug op het werk”, zat ik in diezelfde week bij de bedrijfsarts en besloot hij dat het beter was dat ik maar eerst eens tot rust moest komen. De vrouw die nog nooit langer dan een week ziek is geweest en altijd eerder aan het werk weer ging. De vrouw die nog nooit langer dan twee weken op vakantie is geweest. Die vrouw moest nu eerst maar eens 6 tot 8 weken tot rust komen. Daar sta je dan na jaren doorrennen, heel veel van jezelf vragen en stuiterend van de stress. Een hele vreemde gewaarwording. Het waren ook vreemde weken waarin de wereld ineens om mij ging draaien en ik er niet meer onder uit kon. De vrouw die altijd alles wegstopte en anderen altijd voor liet gaan. Dan gebeuren er rare dingen.

Frustraties en moeilijke situaties

De reden dat ik dit niet eerder heb gedeeld is omdat het niet alleen hele rare weken waren maar ook heel erg frustrerende weken. Ik kon er niet zo goed mee omgaan. Niet met de zee aan vrije tijd, niet met het ineens thuis zitten (hallo schuldgevoel naar mijn werk en collega’s), niet met het feit dat het ineens om mij ging draaien en niet met het feit dat ik ineens mijn routine kwijt was (als je fulltime werkt, dan heb je gewoon een vaste structuur in je dagen en weken). Niet alleen ik kon er niet goed mee omgaan, maar sommige mensen om mij heen konden er ook niet mee omgaan dat de wereld ineens om mij draaide. Gevalletje in de moeilijke situatie, leer je je echte vrienden kennen en ik maar denken dat ik die les al een keer had geleerd.

Verlossing

De verlossing in mijn wolk van twijfels kwam tijdens de onderzoeksdag bij Heliomare voor de start van het revalidatie traject afgelopen september. Toen werd mij heel veel duidelijk. Ik heb natuurlijk in april de diagnose Fybromyalgie gehad maar daar was ik het niet mee eens want een supervrouw kan niet ziek worden en helemaal niet zo’n diagnose krijgen. Tijdens de gesprekken viel het kwartje  en begreep ik dat dit mijn vorm van een burn-out was. Mijn lichaam had het letterlijk opgegeven en gebruikte de pijn en de andere klachten om te laten merken dat het klaar was. Na jaren van roofbouw, doorrennen, hoge verwachtingen van het leven en vooral van mijzelf, doorgaan en leven onder stress, was mijn lichaam gewoon op. Pas tijdens dat gesprek vielen de puzzelstukjes op zijn plaats en kon ik er eindelijk wat mee. Ik vond de diagnose fybromyalgie ontzettend frustrerend en kon er niets mee. Maar nu kan ik een beetje beter begrijpen wat mijn lichaam doet. Niet dat ik het nu omarm maar ik snap wel dat ik een grens heb bereikt en dat er dingen veranderd dienen te worden in mijn manier van leven. Het loslaten van de Marije die ik de afgelopen jaren was en veranderen in de Marije die ik de komende jaren wil zijn.

Marije die ik wil zijn

Stapje voor stapje kom ik er wel en soms val ik nog in mijn eigen valkuil maar ik ben mij er bewust van. Ik werk nu gelukkig weer gedeeltelijk en kom op die dagen weer in mijn routine. In november begint eindelijk het revalidatie traject en ik heb er zin in. Het klinkt misschien raar maar ik heb het gevoel dat dit de stap zal zijn naar de Marije die ik wil zijn, gestript van alle zorgvuldig opgebouwde laagjes. Tijd om te werken aan de dingen die ik altijd weg stopte of weg wuifde alsof het niets was. En dat gaat tijd nodig hebben, i know want dit is natuurlijk niet iets wat ik in een jaar heb opgebouwd maar dit is een muur die ik heel zorgvuldig in jaren heb opgebouwd. Maar we komen er wel en ik mag nu daadwerkelijk werken aan het leven wat ik voor ogen heb op een realistische manier. En dat is ook mijn doel voor de komende maand: werken aan het leven wat ik graag wil leven.

Wijze levensles

Ik geloof dat alles in je leven gebeurt om een reden en ik geloof dat mijn burn-out een wake up call is om uit mijn oude manier van leven te stappen en ervoor te zorgen dat ik in de toekomst niet meer in diezelfde valkuilen zal stappen. Het waren ook maanden waarin ik ontzettend dankbaar was voor de mensen die zijn gebleven en zich niet lieten weerhouden door mijn dikke muur maar die contact bleven zoeken en niet opgaven. Ik realiseerde mij ook dat mijn leven voor een groot deel al zo is zoals ik het altijd wilde hebben. Laten we het erop houden dat het een hele wijze en waardevolle levensles is maar zoals ik altijd roep: veni, vidi, vici. Ik kwam, zag en overwon.

Wat is jullie wijste levensles? Hoe gaan jullie om met het bepalen van je grenzen?

Take care!

xoxo

Foto credits: Barbara van Vliet

Follow my blog with Bloglovin