Het leven met een opgroeiende pup gaat niet over rozen. Nog steeds ben ik ontzettend blij dat ik de keuze heb gemaakt om Champ te adopteren en brengt hij nog elke dag een glimlach op mijn gezicht. Maar soms zijn er ook van die momenten dat ik hem achter het behang wil plakken omdat hij weer eens wat stouts doet of de hele dag aan het klieren was. Hoewel ik eerder hondjes heb gehad, was ik toch ergens een beetje vergeten hoe uitdagend de eerste maanden en jaren zijn. Het kleine hummeltje wat ik in september vorig jaar ophaalde, is inmiddels uitgegroeid tot een full blown puber puppy die graag de randen van het toelaatbare opzoekt en soms uren mokkend op het balkon kan zitten omdat hij iets niet mag.

Geen tafelpoot was meer veilig

Natuurlijk zijn we de afgelopen maanden door verschillende fasen gegaan en een van die fasen was het wisselen van zijn tandjes. Tijdens deze fase, had hij het briljante plan opgevat om de poten van mijn salontafel af en toe eens goed te pakken te nemen. Kennelijk waren het de perfecte poten om de wisselende tanden aan te scherpen. Ik heb hem regelmatig onder de salontafel vandaan getrokken als hij weer eens een poot te pakken had en zijn nieuwe naam werd dan ook “NeeChampNietDoen”.

Nu we midden in de puppy puberteit zitten en Champ soms vergeet wat wel en niet mag, is het nog niet het moment om naar salontafels te gaan kijken en wellicht een nieuwe te overwegen. Sowieso zitten we nog in de fase dat nieuwe meubels nog niet iets is om over na te denken aangezien hij af en toe dagen heeft dat hij bedenkt dat het een goed idee is om iets aan te vallen zoals de hoeken van het vloerkleed of de kussens van de banken. Voorlopig zitten we dus nog even in de fase van “NeeChampNietDoen” en hoeven we nog niet na te denken over eventuele veranderingen.

We will manage

Hoewel ik hem soms achter het behang kan kloppen en regelmatig mijn meubels moet redden van zijn grijpgrage tandjes, blijft het een geweldig hondje die zoveel positiviteit in mijn leven heeft gebracht. Het is het vrolijkste en liefste hondje wat ik ooit had kunnen wensen. En ja, hij is af en toe heel erg ondeugend maar vaak op een dusdanige manier dat het heel erg lastig is om niet te gaan lachen als hij weer iets uitspookt wat eigenlijk niet mag.

Hoewel ik heel wat jaren heb geroepen dat ik geen hondje meer wilde, ben ik nog steeds blij dat ik de stap vorig jaar heb gezet om toch een hondje te adopteren. Niet alleen zorgt Champ ervoor dat ik weer in beweging kwam en naar buiten moest, ook heeft hij ervoor gezorgd dat ik, na alle gezondheids ellende, weer een doel in mijn leven kreeg. En die salontafel met gehavende poten, daar komt het wel goed mee. Mijn oma was vast even boos geweest als ze het had gezien maar ze had Champ ook geweldig gevonden dus dat was vast met een glimlach vergeven.

Take care!

xoxo