Na bijna 2 jaar in de lappenmand en negatieve spiraal te hebben gezeten door allerlei operaties en hersteltrajecten, was ik er begin dit jaar klaar mee. Deze 2 jaar hebben een behoorlijke tol geëist van mijn fysieke gezondheid en dan vooral mijn gewicht. Begin dit jaar wist ik dat ik niet zo verder kon en, na wat research te hebben gedaan, heeft mijn huisarts mij door verwezen naar het Centrum Gezond Gewicht, opgezet door hoogleraar obesitas prof. dr. Liesbeth van Rossum. Na ruim 4 maanden wachttijd, had ik gisteren eindelijk mijn eerste afspraak.
Spanning

Gisteren merkte ik pas hoe erg ik naar deze afspraak toegeleefd had en eerlijk is eerlijk, ik vond het enorm spannend. Gesprekken met artsen over mijn gewicht blijven toch spannend. Remember die leuke chirurg die continue over mijn gewicht begon toen ik 10 maanden rondliep met een gebroken arm. Juist, die ervaring zit nog in mijn hoofd vast en gaat er ook niet zo makkelijk uit. Ook al is dit een gespecialiseerd centrum in obesitas en kijken zij verder dan alleen de buitenkant, toch is er dan ook weer de spanning dat er meteen gesproken zou worden over een maagverkleining of dat er opmerkingen over mijn gewicht gemaakt zouden worden. Ik voel mij nu klinken als een ervaringsdeskundige in dit soort gesprekken, moet je nagaan hoe vaak ik dit soort gesprekken al gevoerd heb.

Om de spanning zo laag mogelijk te houden, had ik lekker een hotelovernachting geboekt bij een hotel in de buurt. Het desbetreffende ziekenhuis waar ik heen moest ligt namelijk niet naast de deur. In het kader van selfcare, leek mij dit de juiste oplossing en het voelde ook echt als een cadeautje om in een lekker hotelbed wakker te worden. Stress is niet alleen een slecht raadgever maar ook nog eens niet goed voor je gewicht. Hoe relaxed ik mij ook voelde door mijn nachtje hotel, de spanning zat hoog omdat ik ook niet goed wist wat ik moest verwachten en ook omdat ik wist dat dit wel eens het begin kon zijn van een nieuwe belangrijke stap in mijn leven.

Nieuwe stap

De spanning kwam er in het gesprek met de arts meteen uit en eigenlijk was er na 5 minuten al besloten dat ik deel mag nemen aan het programma. Lichamelijk mankeer ik niets, mijn bloedwaarden waren bijna perfect (op 2 kleine dingetjes na die komende tijd worden aangepakt) en verder voldoe ik aan alle voorwaarden om deel te mogen nemen. Ik denk dat toen de spanning pas van mij af viel maar dat ik mij toen ook besefte dat ik de komende tijd aan de bak moet. Het is niet zomaar een oplossing die in je schoot wordt geworpen waar je niets voor hoeft te doen.

Hoewel ik het echt een lastig onderwerp vind om over te praten of schrijven, heb ik besloten om dit hele proces toch te gaan delen op mijn blog. Dit proces is er niet een van een maand maar van twee jaar waarbij ik onder behandeling blijf van het ziekenhuis en om de drie maanden gecheckt zal worden. Ik ga gebruik maken van medicatie die eigenlijk net zo werkt als een maagverkleining maar dan zonder het operatie traject. Daarbij zal ik mijn lifestyle moeten gaan omgooien. Het is dus niet zomaar iets maar een enorme stap in een nieuwe richting. Een stap die ik na afgelopen paar jaar nodig had en die ik vanaf nu op mijn blog ga delen want wie de eerste stap zet, moet nu ook de volgende stappen zetten.

Take care!

xoxo