Afgelopen weekend ontving ik een melding dat ik mijn foto’s moest downloaden die ergens stonden opgeslagen. Zonder er over na te denken, drukte ik op downloaden. Ik realiseerde mij niet dat ik geconfronteerd zou worden met de pijnlijke foto’s van de inmiddels beruchte vakantie in Marokko die mijn leven op zijn kop zette. Precies in de week waarin ik 2 jaar geleden om half 1 ’s nachts mijn moeder belde om te vertellen dat ik misschien een heel klein ongelukje had gehad en in een kliniek in Agadir zat.
Pijnlijke confrontatie

Ik dacht dat ik alles een plek had gegeven en die foto’s mij niet zoveel zouden doen. Het deed mij meer dan ik dacht. De onmacht van niks kunnen, jezelf niet aan kunnen kleden, je bh’s niet meer aan kunnen doen, niet goed kunnen douchen, je eten niet meer kunnen snijden en de meest basale dingen niet meer kunnen doen. Ineens kwamen die beelden allemaal weer naar boven. Hoe ik aan de ene kant volledig lam geslagen was en aan de andere kant mij groot probeerde te houden.

De afgelopen twee jaar werden een wervelwind waarin ik besloot in de luwte te gaan leven. Het thema in mijn leven werd zo makkelijk mogelijk leven. Mijn outfits verdwenen in de kast en werden vervangen door zo makkelijk mogelijk aan te trekken outfits. Mijn lingerie stopte ik zo ver mogelijk weg in een la en droeg ik zoveel mogelijk sportbh’s omdat die nog enigszins aan te trekken waren. Ik moest alles opnieuw leren met mijn rechterarm en moest leren leven met een arm waar voor eeuwig een mega litteken op staat. De vakantiefoto’s die ineens weer op mijn telefoon staan, herinneren mij aan die tijd.

It’s a new me

Maar hoe confronterend het ook was afgelopen weekend, ik zag ook de positieve verandering. Inmiddels kan ik mijn lingerie weer aan en ben ik dusdanig afgevallen dat er geshopt mocht worden (een tip tussendoor, bij LASCANA verkopen ze inmiddels ook heel veel mooie plussize lingerie items), worden de comfy outfits steeds vaker vervangen door iets toonbaars en kan ik mijn arm steeds beter gebruiken. Maar de belangrijkste les die ik leerde was dat ik anders in het leven sta. Relaxter, bewuster van de dingen waar ik blij van word en maak ik mij niet meer zo druk om dingen die niet belangrijk zijn.

Hoe vervelend afgelopen jaren ook waren, ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Misschien had ik een wake up call nodig om uit de rush van het leven te kunnen stappen. Misschien had ik bewijs nodig hoeveel veerkracht ik eigenlijk in mij heb. Misschien had ik het gewoon nodig om door het slijk te gaan en er beter uit te komen. I dont know en hoef het niet te weten. Het enige wat ik wel weet is dat ik trots ben op de persoon die ik hierdoor ben geworden en hoe ik in het leven sta. Dat neemt niemand mij af.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com