Het was vorige week zaterdag. Een heerlijke herfstochtend waarop het zonnetje scheen en het een aangename temperatuur was. Ik wilde even naar de bakker om lekker vers brood te halen. Gekleed in een leuk zwart jurkje, stoere laarzen, een hip leren jasje en gewapend met een goed humeur, liep ik de bakker binnen. Ik stond te wachten voor de toonbank en naast mij zag ik een mevrouw direct naar mijn benen kijken. Niet als in een steelse blik maar meer als in een ogen puilen uit je hoofd blik. Ik keek haar direct aan en ze draaide snel haar blik weg. Nog geen twee tellen later zag ik weer haar blik afdwalen naar mijn benen en wederom keek ik haar aan. Op het moment dat ik aan de beurt was en mijn bestelling spelt brood plaatste, zag ik dat zij mij weer in de gaten hield en weer draaide zij haar blik weg toen ik haar aankeek.
Door de vloer zakken
Natuurlijk had ik wat kunnen zeggen tegen deze mevrouw. Natuurlijk had ik midden in de bakker een hoop stennis kunnen schoppen. Natuurlijk had ik deze mevrouw kunnen uitleggen dat mijn benen niet zo zijn geworden door teveel eten maar dat mijn benen zo zijn geworden door een chronische ongeneselijke ziekte die lipoedeem heet. Maar het enige wat ik op dat moment wilde was door de vloer zakken en onder de aarde verdwijnen. Niet zo zeer door de blik van die mevrouw maar door het feit dat ik weer werd geconfronteerd met mijn misvormde lipoedeem benen.
Juist op een moment dat ik ontzettend blij was om weer in een jurkje te lopen en mij super voelde over deze overwinning en mijn nieuwe outfit. In één klap was dat gevoel weg. Juist op een moment dat ik mijn lipoedeem benen enigszins kon loslaten en kon vergeten. Het jurkje bedekt mijn lipoedeem bovenbenen maar is net een stukje te kort om de vocht bulten onder mijn knie te bedekken. Iets wat ik verschrikkelijk vind maar niet zo makkelijk vanaf kan komen en waarvan ik juist had besloten dat dit het was en ik dat jurkje gewoon aan wilde met stoere laarzen. Alle zekerheden en positieve opmerkingen die ik tot zaterdag aan toe had gekregen, werden in één ruk weg gevaagd door die ene blik van die mevrouw.
Onzekerheden
De hele dag was het enige wat ik nog zag en voelde, die twee vocht bulten onder mijn knieën. De hele dag zag ik in elke weerspiegeling mijn benen dikker en dikker worden. Gelukkig was ik met twee mannen op pad die zich niet druk maken om mijn benen en die het inmiddels ook niet meer zien maar wel mijn hippe veterboots zien en daar een compliment over maken. Die mij zien om wie ik ben en die zien dat ik eindelijk een beetje qua kleding uit mijn schulp durf te kruipen. Misschien was dat wel mijn mazzel dat ik met deze mannen op stap was en kon ik daardoor mijn onzekerheden even naar de achtergrond verdringen. Maar helemaal los laten lukt nu nog steeds niet. Die vocht bulten voelen als een soort buitenaardse wezens die onder mijn knie zich hebben vast geklampt en met de minuut groter worden. Die blik van die mevrouw kan ik niet loslaten en voelt steeds meer als een blik van walging. Wellicht was dat het niet en was het een blik van onwetendheid maar zo voelt het niet.
Twijfels
Het heeft mij de hele week niet los gelaten. Een hoop twijfel over de jurkjes waar ik zo blij mee was en mij zo vrouwelijk en fijn in voelde. Een hoop twijfel of ik dan maar niet weer gewoon voor de veilige zwarte broek moet gaan waar ik mij zo lomp en onbehouwen in voel. Een hoop twijfel over de stijl waar ik zou van houd. Een hoop twijfel over mijn lichaam en of ik niet gewoon een paar nieuwe benen kan krijgen (mijn eeuwige grap bij nieuwe artsen en behandelaars). Een hoop twijfel of ik dan niet moet gaan sparen voor een hele dure operatie aan mijn benen die niet vergoed wordt door verzekeraars omdat lipoedeem niet erkend wordt als ziekte.
Ik doe het gewoon!
Al mijn zekerheden en trots die ik de afgelopen tijd over mijzelf had opgebouwd, werden in een blik van een onbekende mevrouw omver geblazen. Een blik die wellicht niets kwaads in zich had maar die mij toch raakte. Een blik die maar weer laat zien hoe weinig er bekend is over Lipoedeem en hoe nodig het is dat er meer over bekend wordt. En ja, ik weet dat ik mij niet moet laten neerhalen door een blik. Maar heel even wankelde ik en viel ik ten prooi aan mijn onzekerheden. Tot er een dapper stemmetje binnen in mij riep “schrijf een blog en laat zien wat het met je doet, toen je kwetsbaarheid en onzekerheid over een chronische ziekte is die zo zichtbaar is maar waar zo weinig aan te doen is”. And so I did! En voor die mevrouw bij de bakker: ik neem u niets kwalijk! En mijn jurkjes met laarzen? Die blijf ik gewoon lekker dragen, wat de wereld er ook van denkt!
Hoe gaan jullie om met je onzekerheden? Wat zouden jullie in dit geval hebben gedaan?
Take care!
xoxo
Het zijn herkenbare situaties die emoties oproepen. Soms zou ik willen schreeuwen dat het een ziekte is maar heb ook geleerd dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Bij ons is het zichtbaar maar bij andere……
Klopt. Ik probeer het ook vaak bij mijzelf te houden maar soms zijn er van die momenten .. Nou ja, je kent ze wel. Iedereen heeft wel wat maar bij ons is het idd zichtbaar helaas.
He wat lijkt me dat naar, ik kende het ook niet totdat ik jouw blogs las dus echt heel erg goed dat je de openheid in treed. Wel vind ik het altijd raar als mensen zo blijven kijken. Ik ga niet zeggen dat ik het nooit doe maar als ik iets zie wat ik niet ken ofzo dan kijk ik wellicht 1x en daarna niet weer. Want ik weet hoe erg t is als mensen je op die manier aankijken..
Ik kijk ook wel als iemand anders is dan “standaard” maar ik blijf niet staren. Het is gewoon ontzettend ongemakkelijk als mensen dat doen. En ik snap het wel bij mij want het is duidelijk zichtbaar dat mijn benen anders zijn dan “normaal” maar toch ..
Heel herkenbaar en dit weekend exact hetzelfde meegemaakt. Samen met manlief leuke laarsjes (die maar net dichtgaan) en 2 leuke jurkjes gehaald. Manlief vindt jurkjes en rokken veel leuker uitzien dan die broeken, dus dat maakte me zekerder dat ik met en met meer durf te kopen van rokken en jurken en dan inderdaad weer net zo een persoon die je blijft nastaren. Durfde mijn man er niks over te zeggen, omdat ee het zo lekker gezellig samen hadden, maar dat iemand je zo bekijkt van biven naar beneden en op je benen blijft hangen, vreet nog steeds aan mij. Maar…vandaag met mijn jurkje naar het werk…
You go girl! En je jurkjes ook gewoon blijven dragen. Je mag er zijn. En laat die mensen maar staren. Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is maar toch .. je bent wie je bent en je bent prachtig! Tijd dat wij uit onze schulp kruipen en laten zien wie wij zijn.
Dank je wel. Ik wil me er ook zo min mogelijk van aantrekken, maar dat is vaak zo moeilijk….
Op een dag gaat ons dat lukken!
Je klinkt toch als een sterke vrouw, en ik zou toch gewoon dragen waar jij je zelf(!) happy in voelt! Blikken hou je altijd. Of het nou is omdat je benen er anders uitzien dan “normaal” of omdat je in een fleurige jurk met fleurige panty loopt ( zoals ik ). Als je ook maar iets anders eruitziet dan een ander wordt er naar je gekeken. Maar ik merk dat ik mijzelf happy voel in wat ik draag, en laat de blikken lekker links liggen. En tuurlijk maakt mij het ook weleens onzeker, maar dan denk ik meteen aan hoe ik mij vanmorgen voelde toen ik in de spiegel keek. Dat vind ik veel belangrijker. 😉
Klopt, heb je helemaal gelijk in. Als je afwijkt van de norm, dan ben je al anders en kijken mensen naar je. Het gaat idd om hoe jij je voelt. Thx voor je lieve woorden!
Waarom toch die onzekerheid? Ik ben zelf zwaar, echt veel te zwaar en dat is gekomen door de lipoedeem… zit nu in het traject maar in tegenstelling tot jou “schreeuw” ik het wel vd daken. Want mensen weten het niet, kennen het niet maar door te zeggen dat het iets is waar we niks aan kunnen dorn creeeren we wel zoals de Amerikanen zeggen Awareness. Afgelopen zaterdag had ik een etentje met de collega’s van mijn man die mij en mijn problemen niet kenden. Mijn man had zijn beide directeuren al verteld over lipoedeem omdat hij het rot vindt dat mensen me aanstaren onder de noemer van vaste klant van de firma Lays of McDonald zeker. Maar hee kom op zeg ik ben meer dan die lelijke benen …. ben een directiesecretaresse die heel leuk werk heeft gehad leuke dingen heeft mogen doen en iemand die nu studeert voor HRM en zeker haar mondje kan roeren en best een goede gesprekspartner is. Dus als mensen me aankijken zeg ik gelijk wat ik heb, je kan het maar beter weten. Er wordt aan gewerkt door mijn arts dmv lipo’s en door mijzelf om kha te eten wat al geresulteerd heeft in 14 kg gewichtsafname. Nee zeg kom op ik laat me niet kisten. Heel vervelend dat ik fase 3 heb maar ik ben meer dan dat kleine vrouwtje met lipo benen. En mensen die kijken laat ik lekker kijken.. no problem!
Groot, groot, groot respect voor jou. Wat een geweldige instelling! Ik kan alleen maar zeggen hoe trots je op jezelf mag zijn en dat je helemaal gelijk hebt. Door het uit te spreken, haal je meteen een spanning uit de lucht en voorkom je commentaar. Goede tip!
Heel herkenbaar en heb net als jij 2 van die vochtbulten onder mijn knieen hangen.Maar heb afgelopen weekend net als jij ook een leuk jurkje gekocht en tegen mijn man gezegd het is wat het is ik koop hem gewoon.Man man heeft er ook geen problemen mee en zegt ook het is wat het is.Maar ook ik heb er ruim 8 maanden na mijn diagnose over gedaan om zover te komen hoor.Dus kop op en laat ze maar kijken.Woensdag ga ik me mijn dochter naar de sauna ook weer een overwinning.En als ze kijken doe ik hetzelfde als jij terug kijken en meer niet,maar ik ga niet mijn dagje er niet door laten verpesten.Dus kop op je bent zo als je bent en daar kan je niets aan doen als is dat soms wel lastigook voor mij hoor al zeg ik dit wel zo stoer.Maar kijk naar je mooie outfit daar kan je toch zeker trots op wezen en laat ze maar lekker kijken.Liefs Caroline
Dank je wel voor je motiverende woorden. Je slaat de spijker op zijn kop. Wij zijn wie wij zijn en dat moet de wereld maar accepteren. Heel veel plezier in de sauna en geniet ervan! x
Dank je wel. En voor jou zet hem op.xx
Ik kan nu heel makkelijk roepen dat je haar gewoon had kunnen uitleggen wat er aan de hand is met jouw benen maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik het zelf had gekund.
Toch zou ik als je mij vriendelijk had uitgelegd wat er aan de hand is dit als zeer zeker goed opgepakt. Als jij het niet op je blog over lipoedeem zou hebben dan zou ik er haast niks van af weten.
Ik hoop hoe dan ook dat je dit van je af kunt zetten. Geniet.
Dank je wel lieve Nesrin! Ik ga ook proberen om de volgende keer het uit te spreken.
Heel naar Marije! Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelde…net wat Hilde zegt…wat je ook doet of draagt…blikken hou je toch. Mensen hebben snel een oordeel klaar zonder dat ze het fijne ervan af weten 🙁 Je bent een dappere en sterke vrouw en ik hoop dat je deze nare ervaring een plekje kunt geven xxx
Dank je wel lieverd! Je woorden doen mij heel veel en die neem ik liever mee dan die nare ervaring met een onwetende vrouw. X
Heel naar soms die blikken, de ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer. Gewoon jezelf blijven en dragen wat je fijn vind. Alleen dan ben je zelfverzekerd en kun je de hele wereld aan. Hoe je er ook uitziet, mensen loeren altijd naar elkaar. En hebben ook altijd iets op– of aan te merken.
Ja, dat is helemaal waar. Mensen zullen ook altijd een oordeel hebben, ongeacht wie je bent. Door te zijn wie je bent, ga je je zeker zelfverzekerder voelen.
Ja wat een lastige situatie zeg. Ik snap dat het pijnlijk is.
Toch merk ik soms ook dat ik het lastig vind om niet te staren – als ik iets zie wat me verrast, verbaast of wat ik voor het eerst zie. Of dat nu een hele smakelijke mooie jongeman is 😉 of iemand met een afwijking die ik niet vaker heb gezien. Of iemand met een waanzinnig mooie vilten jas (heb ik een keer gehad – ik ben dól op vilt – en ik weet hoe veel werk daar in zit – ik kon mijn ogen er niet vanaf houden…ik blééf kijken…)
Maar je voelt natuurlijk feilloos de lading van iemands blik, of die opbouwend of afkeurend is… Al leggen we soms ook vanuit onze eigen angst, méér lading in wat we voelen dan de starende ander misschien bedoeld heeft…
Op deze manier probeer ik voor mezelf dit soort dingen te relativeren als ze mij overkomen. Mij helpt het, om er van alle kanten ‘omheen’ te lopen, me in de ander te verplaatsen, te beseffen dat die ander ook maar een mens is, net als ikzelf.
Gewoon weer je jurkje aandoen hoor! Behalve als je je er zelf niet prettig in voelt.
Dank voor je blogs! Ik heb jouw site ontdekt en lees nu regelmatig mee 🙂
Weet je hoe goed jouw reactie mij nu doet! Dank je wel. Ik probeer het ook vaak te relativeren en ik begrijp heel goed dat mensen iets anders zien dan wat normaal is en daar naar staren. Ik doe het ook. Maar je voelt het soms idd in de blik van iemand of dit een afkeurende blik is en dat was het in dit geval. Maar echt waarschijnlijk uit onwetendheid en dus kan ik haar niets kwalijk nemen. Voor mij weer een stapje in het leerproces.
Vervelend dat die blikken jou dat gevoel geven. Maar het lastige is dat die blikken er altijd zullen zijn. Ik kan de blikken beter hebben als er een vraag bij gesteld wordt. Dan weet je tenminste wat de ander denkt.
Ja dat is helemaal waar en met een vraag kun je het ook uitleggen. Maar dan ben ik ook meteen weer bang voor vooroordelen. Dik wordt toch geassocieerd met teveel en ongezond eten. Maar misschien is dit weer een vooroordeel van mijzelf 😉
Super goed van je! Ik herken het helemaal, je wil je er niets van aantrekken, maar ja je doet het wél. Dus superkrachten deze blog en ook dat je je jurkjes gewoon blijft dragen. Hopelijk doet de volgende blik je weer iets minder en trek je je uiteindelijk helemaal niets meer aan van anderen. Schrijf je daar dan ook weer een blogje over ajb 🙂
Superknap bedoelde ik ipv superkrachten haha
Ik zal blogjes over dit onderwerp blijven schrijven. Net zolang tot het een erkende ziekte is en ik mij niet meer zo onzeker voel dat een blik mij omverwerpt 🙂
Zooo herkenbaar …. ik heb een jurkje aangehad zaterdag en ook weer heel snel uitgetrokken .?… dacht koop binnenkort wel iets tot over de knie … zucht … dus heel heel veel respect voor jouw !! Ooit komt het hier ook zover dat ik er ” schijt” aan zal hebben maar gaat zeker niet vanzelf ..
nogmaals RESPECT!! ??
Jurkjes over de knie vinden is zo lastig voor mij. Ik ben dan net weer iets te lang voor de reguliere lengtes. Maar ja, kijken doen ze toch wel en dan maar in een mooi jurkje
Wat vind ik het ontzettend verdrietig dat je blije gevoel door die paar minuten zo teniet werd gedaan. Ik hoop dat jij, en alle andere vrouwen met lipoedeem, ooit op een dag gewoon ongestoord kunt genieten van je mooie, nieuwe jurkje, en de eventuele blikken trots kunt weerstaan.
Wat mooi opgeschreven, maar vooral: wat heftig. En wat verdrietig dat je zorgvuldig en terecht opgebouwde trots daarmee zo naar beneden wordt gehaald. Natuurlijk kan ik dingen gaan zeggen als: meid, sta erboven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zulke dingen werken altijd na en niet op een goede manier. Des te trotser werd ik op je toen ik het eind van je blog las en ik je trots weer iets voelde terugkomen.
Ga lekker door met het dragen van jurkjes. Met stoere laarzen. En alsjeblieft, probeer die trots en zekerheid die je voor die tijd had weer wat op te bouwen. Je bent het zo waard. Je bent zoveel meer dan alleen alleen de vocht bobbels. Ach, dat weet je ook wel. Ik wilde je alleen een hart onder de riem steken. Je lijkt me een sterke dame. En mijn mensenkennis laat mij bijna nooit in de steek. 😉