Ruim 2 weken geleden lanceerde muzikant Dotan zijn campagne #insidemybones. Een campagne waarin hij oproept om “ the real you” te laten zien in plaats van de foto’s met filters en blije boodschappen die normaal geplaatst worden op social media. Deze campagne sprak mij meteen aan en zoals je vorige week dinsdag in mijn blog “ een leugentje om best wil” al kon lezen, ben ik niet altijd helemaal eerlijk met de dingen die ik plaats op social media. Ik heb lang nagedacht hoe ik mijn gedachten over deze campagne kon delen. Geïnspireerd door de blog die Aileen hierover plaatste, deel ik vandaag mijn #insidemybones true story.
Mooie kanten van het leven
Zoals ik vorige week al schreef, laat ik het allerliefst de mooie kanten van mijn leven zien. Ik wil social media niet gebruiken als een dagboek en ik zie er ook niet de noodzaak van in om al mijn moeilijke momenten met de wereld te delen. Dit houdt wel in dat elke foto of selfie met een precisie microscoop worden bekeken en dat van de 100 foto’s die ik maak of die iemand anders van mij maakt, er minstens 99 worden afgekeurd. Foto’s waarop mijn gezicht getekend is door de vermoeidheid die mij soms overvalt. Foto’s waarop je ziet dat ik niet lekker in mijn vel zit. Foto’s waarop je mijn door lipoedeem aangetaste benen te goed ziet. Het zijn foto’s die ik niet wil plaatsen. Best lastig als je een shoot doet en 99% van de foto’s keur je af (ik zie Barbara nu al ja knikken).
Struisvogelpolitiek
Ik kies er heel bewust voor om deze foto’s niet te plaatsen. Ik kies ervoor omdat ik zelf ook de confrontatie niet wil aangaan met hoe het werkelijk is. Ik wil leven, genieten van het leven en vooral alles uit het leven halen. Dus als mijn lichaam mij in de steek laat, dan wil ik dat zo snel mogelijk vergeten. Een soort struisvogelpolitiek onder het mom van “ als ik het niet zie, dan is het er ook niet”. Maar het is er wel. De vermoeidheid is er. De vermoeide blik in mijn ogen en hangende ogen zijn er. Mijn lichaam wat niet altijd mee werkt met mijn plannen, die is er ook. Mijn hoofd dat soms overloopt. De dagelijkse struggles en het altijd goed willen doen. Het is er gewoon en het is de realiteit. Maar zoals ik vorige week al schreef, al heel jong besloot ik een masker op te zetten en altijd te antwoorden met het gaat goed als iemand aan mij vroeg hoe het ging. Ook op de dagen of momenten dat het niet goed ging. Een houding die ook een manier van overleven is geworden en die er voor heeft gezorgd dat ik altijd ben blijven staan.
Acceptatie
Maar goed, ook ik heb mijn dagen dat het niet goed gaat. Ook ik heb mijn momenten dat ik het liefst in mijn bed wil gaan liggen en de deken over mij heen wil trekken. Ook ik heb vorig jaar als een half dood vogeltje huilend op de bank gezeten toen het niet meer ging, alles mij teveel was en mijn lichaam compleet overprikkeld was. Na jaren van roofbouw plegen op mijn lichaam door altijd maar stoer en sterk te zijn, was het voor mij ook klaar. Niet dat ik dat aan de buitenwereld liet zien maar het was er wel. De selfies met een lui oog door de vermoeidheid zijn real. Het vermoeide en witte koppie zijn real. Mijn door lipoedeem, overgewicht en pijn aangetaste lichaam, it’s real. Door dat te accepteren, accepteer ik hoe het nu is. Acceptatie is een proces en gaat stapje voor stapje. Ik doe het op mijn eigen tempo want het liefst blijf ik gewoon die stoere en sterke vrouw die de wereld aan kan. En dat blijf ik ook maar dan wel met een not so pretty side ;-).
Wat laten jullie liever niet zien? Hebben jullie mee gedaan aan de #insidemybones campagne?
Take care!
Xoxo
Die stoere sterke vrouw ben je ook als je wel die zwakkere kant accepteert…
Ik weet als geen ander hoe lastig dat proces is, niet voor niks als begin twintiger al een fikse burn out gehad en altijd zoekend naar evenwicht…
Gevoelig voor emoties, lipoedeem wat gelukkig nu minder klachten geeft, energieswings… Ik ben wie ik ben en ondertussen accepteer ik mezelf hierin maar dit is wel een heel proces geweest…
Qua social media ben ik eerlijk en plaats ik vanalles… Mezelf in badpak bijv laatst met lipoedeem benen op een supboard. Maar mijn innerlijke ik die kunnen mensen lezen tussen de regels door maar ik blijf moeite houden met kwetsbaarheid… Ach dat maakt mij ook wie ik ben.
Het is zo mooi om te zien hoe open en eerlijk jij alles post. Echt bewondering voor!
Ik ben het helemaal eens met Mye. Ook als je zwakke kant laat zien, ben je nog steeds die stoere sterke vrouw….misschien nog wel meer juist! Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat ik ook pas sinds een korte tijd meer mijn zwakke kant laat zien en denk: what you see is what you get…dit ben ik en niet anders! Maar het is wel een lange weg naar die acceptatie. Ik heb al sinds mijn 15e last van overgewicht, dat ik wel 25 kilo terug wist te brengen, maar toch…ik ben er (nog) niet, maar begin mezelf steeds meer te accepteren!
Ik vind dat je het ontzettend goed doet! Ga zo door! xx
Wat mooi dat je de weg van acceptatie aan het bewandelen bent. Ik weet dat je het kan. Trots op jou! Xx
Je bent goed bezig. Een zwakte laten zien aan anderen kan versterkend werken….
Dank je wel lieve Ilse!
Heel goed Marije! Je zwakte laten zien is juist krachtig.
Ik heb er niet aan mee gedaan, hoewel ik het een goed initiatief vind. Ik laat mijn zwakke kanten wel op andere manieren zien 😉
Hahaha .. daar gaat het toch juist om! Dank je wel Karen! Xx
Mooie blog lieve en stoere Marije:) Zoals anderen hierboven al prachtig zeiden….acceptatie kwetsbaarheden is enorme KRACHT. Het creëert én rust (perfect voor aanpak burnout) én open wegen voor verandering omdat eindelijk toegegeven wordt aan de realiteit, echter zonder opgeven. Dat vind ik kracht!
❤