Is het je wel eens opgevallen, als je een willekeurige Jykea of Kwanbakker binnenloopt, hoeveel onzin daar te koop is? Neem bijvoorbeeld badkamer-gerei. Zo’n bekertje en zo’n dispenser. In die winkels heb je niet gewoon de keus uit metaal en plastic. Of zoiets. Nee, er staan gewoon 12 verschillende varianten op een rij, allemaal netjes opgelijnd in het schap.
Elke gek weet natuurlijk dat je gewoon een goedkoop plastic bekertje kan neerzetten, en de dispenser eigenlijk altijd bij de zeep krijgt. Maar toch voelen wij hier in het westen de behoefte om dat onderdeel van ons huis ‘stylish’ te maken.
En zo gaat het natuurlijk ook met de rest van je huis. Als je binnenkomt in het gemiddelde huishouden, is het wel te verwachten dat de meubels een beetje bij elkaar passen. En dat de kleur van de gordijnen bij de kleur van de bankkussens past. Als de bewoner een klein beetje zijn best heeft gedaan zijn huis ‘smaakvol’ in te richten.
Waarom doen we dat? Ik vind het (inmiddels) nutteloos. Maar toch kan ik soms nog steeds de neiging niet onderdrukken om eraan mee te doen. Boeiend, is het niet?
Wat ik wel heb besloten, eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, is om me er in ieder geval niet druk meer om te maken als het niet ‘klopt’. Als ik niet alles tot in de puntjes verzorgd heb, omdat anderen dat misschien verwachten. En ook niet over het feit dat onze bank al lang aan vervanging toe is, maar we gewoon nog langer wachten met het kopen van een nieuwe.
Dat is zeker niet altijd zo geweest. Toen ik veel werkte, irriteerde ik me altijd aan ons huis. Het was niet netjes genoeg, de spullen waren niet interessant genoeg, het schilderij was wel aan een roulatie toe, alles moest vaker schoon gemaakt, er was te weinig of juist te veel kleur, ga zo maar door… Frustrerend. Ik voelde me niet thuis in mijn eigen huis.
Interessant genoeg had dat weinig met het huis te maken. Ik was zo aan het rennen, dat ik nergens meer de rust van een ‘thuis’ kon voelen. En steeds meer ging geloven in al die nutteloze crap, die je huis maar een beetje moet opfleuren. Ik geloofde in de mooie plaatjes, maar kon niet meer bij mijn gevoel.
Want wat was voor mij nou een fijn thuis?
Deze vraag werd voor mij dus al direct belangrijk, tijdens de eerste stuiptrekkingen van de reuma. Van veel buitenshuis, moest ik overschakelen naar een heel ander bestaan. En sinds ik veel meer in en rond ons huis ben, waardeer ik die plek ook werkelijk veel meer. Ik beschouw het niet meer als ruimte om ‘te onderhouden’ of ergens waar ik ook regelmatig ben, maar ik voel nu echt ‘ownership’ voor onze plek. Ik realiseerde me in dat proces, dat warmte en gezelligheid voor ons als gezin, veel belangrijker zijn dan een opgeruimd en stylish huis.
Dus ik heb het uiteindelijk met hele simpele dingen gezelliger gemaakt. De grote dingen die ik voorheen wilde aanpakken, bleken helemaal niet zo belangrijk. Maar de aandacht voor wat belangrijk is, dat wel. Ik heb uiteindelijk gewoon wat spullen verplaatst, een fijn warm dekentje gekocht voor op de bank, vaker kaarsjes aangestoken, meer ruimte gemaakt voor creatieve uitbarstingen en ga bovendien regelmatiger met een kritische blik door onze spullen (want wat hebben we nou echt nodig?).
Ons huis is nu echt een plaats waar wij als familie leven. Een plek die onze waarden ademt. Waar onze liefde voor elkaar en de liefde voor ontdekking en avontuur tot leven komt. Een huis met vier verschillende karakters, dat past bij een ieder van ons.
En dat… daar kan geen enkel woonblaadje een mooi plaatje voor schetsen en kan al zeker geen perfect badkamerbekertje tegenop!
Groetjes, Eline
Eline Kwantes is 33 jaar en woont met haar jonge gezin in Uitgeest. Ze heeft een eigen bedrijf, dat zich in het basisonderwijs bezig houdt met digitale media en “toekomstdenken” over nieuwe technologie. Daarnaast is ze het liefst zo vaak mogelijk in de natuur en is in opleiding tot (hobby)chocolatier. Ze worstelt regelmatig met (vermoeidheid en pijn door) RA.
Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
ik heb dan geen reuma maar andere issues en herken wel je verhaal, alles moest perfect, en eigenlijk nog steeds maar wat niet gaat gaat niet 😉
Herkenbaar… bij mij werkt dat zo door omdat ik ptss heb.