OPSTAAAAAAAAAAAAN! Ik heb er zin in! Zin in de dag. Zin om weer aan de slag te gaan. Aan het werk, of juist thuis rommelen op een vrije dag. Gewoon, ik heb er zin in. Ik spring uit mijn bed en ben gewoon meteen opgestart. Hupsakee. Lekker. Bam. Daar ga ik.

Het is inmiddels voor mij jaren geleden dat ik me zo voelde. Gewoon, dat je bijna tegen het plafond aan zit van de energie. Zin in je dag, in wat komen gaat. De RA laat zijn sporen na in mijn ochtendritueel. Ik heb het nodig om rustiger op te starten. Een half uurtje oefeningen te doen om mijn stramme lijf in actieve modus te krijgen. Even wat langer te zitten met mijn ontbijt. Zulk soort dingen.

Zin in wat komen gaat, heb ik echter nog steeds. Bijna elke dag.

Tuurlijk, op slechte dagen, als ik wakker word met veel pijn, zo stijf als een oma van 85, tsja. Dan heb ik het even niet. Dan baal ik ook als een stekker. En probeer ik tegenwoordig maar te omarmen dat dit zo’n ‘net-niet-dag’ is. Dingen veranderen nu eenmaal.

Maar over het algemeen ben ik echt een ochtendmens. Lekker vroeg aan de slag, actief.

New beginnings. Een fresh start. Elke dag weer!

Morning or evening star

Ik kocht deze week verse thee. Voor een vriendin, die echt eens ster is in ’s avonds van alles doen.  De thee heette “evening star”. En dat vond ik dus heel toepasselijk.

Ik niet hoor. Mijn goede god, de avond. Dan is het bij mij op.

Ik lig er gemiddeld tussen 20 en 22 uur in. Ik zeg het maar gewoon eerlijk. Het is de naakte waarheid. Rond die tijd is mijn batterijtje leeg. Die vriendin dus… die gaat dan nog allemaal verhalen schrijven, de crea-bea zitten uithangen, aardige dingen voor collega’s regelen, relaxed een boek lezen. Nou ik ben al blij als ik af en toe een etentje met vriendinnen volhoud!

Dus… voor mezelf kocht ik de thee genaamd “morning star”, en dacht ook echt: dat ben ik.

Grappig, want ik heb niet eens gekeken wat er in de thee zit. What’s in a name? Blijkbaar heel veel. Het ruikt heerlijk, bestaat uit hibiscus, citroengras en pepermunt. De smaak kan ik nog even niet over oordelen, want hij staat naast me te trekken. Ja ik weet het, gevallen voor een product-marketing-trucje. Niemand is perfect!

Eigen lijf-tempo en ritme

In de revalidatie (die inmiddels is afgerond) kwam ik er achter hoe belangrijk het is om volgens je eigen lijf-tempo en -ritme te leven. Als je chronische pijn hebt, is dat een van de dingen die je enorm helpen de dagen dragelijker te maken. We conformeren zo vaak aan werkgevers, wat de maatschappij verlangt, hoe laat de kinderen op school moeten zijn. Aan “wat normaal is”. Maar wat is normaal? Ik vond het eerst doodeng om me over te geven aan mijn eigen lichaams-tempo.

Maar… er is veel meer ruimte dan je denkt.

Want wie zegt er nou iets van, dat ik elke dag zo vroeg in de mand beland? Ja ok, mijn man soms, want het is niet altijd gezellig. Nee. Maar het maakt wel dat ik er de volgende ochtend weer ben. Fris en (de ene dag wat meer dan de andere) fruitig.En wie zegt dat ik altijd dagen van 8 uur moet werken? Waarom niet dagen van 4 uur? Met pauzes ertussen waar mijn lijf naar snakt? Makkelijk praten denk je misschien, als eigen baas. Maar ook weer niet, want bedrijven zijn vaak nog strenger op freelancers dan op hun eigen werknemers. Ik word per uur betaald, dus niemand wordt er blij van, als ik een half uur bij de koffieautomaat blijf hangen.

Waar dan ook, en met wie dan ook… dankzij de revalidatie – en dan vooral het uitdagen van mijn eigen gedachten en overtuigingen wat “regels” betreft – maak ik stappen. Ik leef en werk veel meer op mijn eigen tempo. En hoop dat als ik het lang genoeg volhoud, dat mijn belastbaarheid steeds een klein stukje verder omhoog gaat. Of misschien niet, en kom ik op een punt waarbij ik precies weet: dit is wat mijn lichaam en geest aan kunnen.

Ik vind het de moeilijkste puzzel ooit. En probeer stil te staan bij het leven, dat gelijk staat aan continue verandering.

Maar… een avondmens word ik nooit. The morning rocks!

Groetjes,  Eline

Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar

Follow my blog with Bloglovin