Tijdens mijn revalidatie traject in Heliomare, heb ik heel veel mooie mensen ontmoet. Mensen die net als ik met chronische pijn moesten leren leven. Een van deze mensen was Eline. Een jonge, sterke vrouw die midden in het leven staat met haar 3 mannen maar die net als ik werd geconfronteerd met chronische pijn en haar leven moest aanpassen. Vanaf vandaag zal Eline haar gedachten delen over leven met chronische pijn en reuma. Te beginnen met vandaag en haar beslissing om een boodschappen karretje aan te schaffen.
Ik wil dus een boodschappen karretje. Zo’n trolley. Al best een tijd. Vind het absolute onzin om steeds met de auto boodschappen te gaan doen. De winkel is namelijk 5 minuten lopen van ons huis. En dat moet ik gewoon kunnen. Bovendien is het met mijn kinderen ook fijner, even een loopje door de buurt. In plaats van weer in die auto gepropt zitten. Maar tijdens zo’n wandelingetje naar de supermarkt, geven mijn schouders het gewoon op. Twee boodschappentassen, aan elke kant eentje. En je neemt natuurlijk altijd meer mee dan gepland…
Daar loop ik dan weer. Au, au au. “Nog even volhouden, we zijn bijna thuis…” hoor ik mezelf zeggen. Tegen de kinderen. Maar eigenlijk praat ik dan tegen mezelf. Mijn man vindt het echt een “dingetje”. Dat ik zo’n karretje wil. Zelf heb ik er ook een tijdje over gedaan om de gedachte te omarmen. Ergens in mij is een stem die zegt: “ik heb nog wel een beetje gevoel voor stijl, toch?!”
Maar mijn man.. Ik vroeg hem dus laatst: “wat vind je ervan als ik zo’n karretje neem, voor de boodschappen?” “O nee he”, zegt hij, “we zijn net van de kinderwagen af, die altijd in de gang stond. En dan nu weer een karretje dat daar staat.” Maar het ging nog verder: “Als ik uit mijn werk kom en je op straat zie lopen met zo’n ding, ga ik met een grote boog om je heen! Dan lijk je net een oma. Zeker als je zo een ruiten stof uitvoering hebt.” Oi. Take that. En het werd daarna nog een tandje erger: “Zeker als je een slechte dag hebt, en je loopt in een jogging-broek en op je gevoerde-schoen-achtige-pantoffels. Nou… serieus hoor, ik geef je niet eens een kus!”
We keken elkaar aan. En hebben er samen heel hard om gelachen. Een deel ervan zei hij natuurlijk ‘echt’. Al die spullen in de gang irriteren mij ook mateloos sinds we kinderen hebben. Maar ik ben dan toch altijd van de-mogelijkheden-zien. En weet dan al: er zijn ook karretjes die je kunt opklappen. Zet ik ‘m in de meterkast ofzo. Heeft niemand last van.
Maar het grootste deel van zijn uitspraken, is onze manier van verwerken dat ik “iets heb”. Absurde dingen tegen elkaar zeggen. De pijnlijke dingen even aanstippen. En er dan om lachen. Want ik ben momenteel niet het zakenvrouwtje dat op hoge hakken rond paradeert. Iemand die altijd bezig is, vol initiatief en ideeën. Altijd bezig met het uitpluizen van trends en uitvindingen.
En hey, over uitvindingen gesproken! Voor mijn werk kom ik natuurlijk regelmatig nieuwigheden tegen. Ik zoek en… ja! Er is een betere optie dan het zelf-rond-te-trekken-boodschappentasje op wieltjes! Neem bijvoorbeeld de Modobag. Een koffer waar je op kan zitten, een soort mini-kart-waar-je-spullen-in-kan-stoppen. Uitstekend. Daar hoef ik niet eens zelf op te zitten, want ik doe de kinderen er een groot plezier mee! En af en toe, stel ik me zo voor, als ik er zelf op zit, lig ik in een deuk als ik zo door de buurt ga. Wat zal het er maf uitzien. Maar ja, alle noviteiten zijn bedacht om gewoon aan te wennen, mensen!
“Zijn er nog andere opties?” denk ik ineens. O ja. Zeker weten: de Cowarobot R1. Een koffer die, middels een armband, zelf achter je aan rijdt. Hij volgt je overal, ontwijkt zelfstandig obstakels en je kan ‘m ook nog meenemen als handbagage, als je op reis gaat! Niet meer tillen, niet trekken en sleuren… zie je het ook al voor je? Alle gekheid op een stokje. Een zelfrijdende koffer. Wanneer zullen we de eerste in Nederland voorbij zien gaan?
Ik stop maar weer even met dromen. Want helaas staat mijn reuma-gedreven-budget de koffer nog niet toe. Maar geen man overboord! Je moet alles een keer proberen in het leven. Toch? Dus ik ga binnenkort gewoon een proefrit doen met een ‘karretje’. Dan zoek ik er natuurlijk wel eentje uit met paars-en-roze-bloemen en gele slingers. Of iets van dien aard. Of laat mijn kinderen hem helemaal bestickeren?
Want… karretje of niet: er is gelukkig veel meer nodig om de allerliefste man uit mijn leven weg te jagen!
Liefs, Eline
Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar
Hi Eline, ik vind jou nu al leuk! Die cowarobot lijkt mij wel wat.
Jij zou stylish karretjes moeten ontwerpen 😉
Haha, dankjewel Nesrin. Ik heb ontzettend veel dingen op mijn wishlist staan, maar karretjes ontwerpen (nog) niet… Zo veel andere leuke dingen te doen in het leven! Vind je ook niet? Groeten, eline
Ps. Inmiddels heb ik een wit met zwart gestreept karretje aangeschaft. Ben er erg blij mee. Hahaha.
Leuk hoe je er met humor naar kijkt. Tja, het zijn af en toe dingen die niet bij je leeftijd passen, maar als het jouw leven fijner maakt, wat is er dan op tegen?!
Pfff, ik snap je dilemma. En ik ben er blij mee dat er allerlei verschillende alternatieven worden uitgevonden. Zelf heb ik inmiddels zoveel aanpassingen moeten maken – en ik rijd ook nog op een aangepaste fiets – dat het me echt niet meer zoveel kan schelen wat anderen denken. Maar daar is wel een weg aan voorafgegaan.
Wat ik wel irritant vind, is dat ik met mijn boodschappenwagentje niet overal de winkel mee in mag. Omdat sommige supermarkten bang zijn voor winkeldieven, moet ik mijn wagentje bij de servicebalie achterlaten. Dan loop ik dus nog steeds met een standaard kar of mandje; niet handig dus! Heb jij hier ook last van?
Hoi! Thanks voor je reactie. Fijn dat je je erin kan herkennen en jeetje, je zal dan inderdaad ook zelf je portie wel voor de kiezen krijgen. Al met al zou het natuurlijk geen *** uit moeten maken, als we maar een fijn leven kunnen leiden! Heb er zelf geen last van met dat karretje, maar woon in een dorpje. Misschien kun je de manager eens aanspreken om een uitzondering aan te vragen? Of steevast hulp vragen bij het inpakken van je karretje, van het personeel? Scheelt zo veel energie om je eigen ding te kunnen gebruiken, lijkt mij de moeite waard!
Ik heb een boodschappen karretjes op vier wielen, een duwertje.
Want een boodschappenkar trekken, belast ook de schouders.
Het is een uitkomst geweest, het eerste half jaar schaamde ik mij, maar nu, ik ga nooit meer zonder kar op boodschap.
Tof, Jose! Thanks voor het delen. Mijn man is zelfs inmiddels ook ‘de schaamte voorbij’ (hij pakt het karretje nu soms ook mee, hahahah)… Wat houden wij mensen elkaar toch gevangen in “wat hoort”. Vind je ook niet? Time to change.
Een enkele keer als ik meer steun dan mijn stok moet hebben bij het winkelen neem ik de
rollator . Er zit een tas aan en natuurlijk altijd een zitplaats om uit te rusten . Het was eerst best wel even slikken , maar je moet er gewoon doorheen .