Afgelopen week ontstond er op Facebook een discussie naar aanleiding van een blog over verheerlijking van obesitas onder de noemer body positivity. Weet je, iedereen mag van mij een mening hebben maar realiseer je wel dat je nooit weet hoe iemand op een bepaald punt in zijn leven is gekomen. Je kent niet de reis die iemand heeft afgelegd om tot een punt van zelf acceptatie te komen en je weet ook niet hoe iemand of iemands lichaam is geworden zoals het nu is. Nu wil ik overgewicht niet verheerlijken maar ik vind het wel goed dat er een beweging gaande is waarin mensen laten zien dat je oké bent ongeacht hoe je eruit ziet. Eerlijk is eerlijk, toen ik jonger was en mijn lichaam begon te veranderen door de lipoedeem, had ik heel graag van dit soort voorbeelden willen hebben zodat ik wist dat ik niet de enige was met een lichaam dat anders was en er anders uit zag.

Zelf acceptatie met een ander lichaam

Mijn reis naar zelf acceptatie is er een met een heleboel dalen en eerlijk is eerlijk, ik ben er nog steeds niet. Heel lang heb ik mij gespiegeld aan een maatschappelijk plaatje maar vanaf mijn 18e was mijn lichaam gewoon anders. Toen de lipoedeem zich ging ontwikkelen, werd mijn lichaam anders dan andere lichamen en had niemand daar een verklaring voor. Iets waardoor ik alleen maar onzekerder werd en veel verder af kwam te staan van zelf acceptatie. Mede omdat ik geen voorbeelden had zoals er nu wel een heleboel voorbeelden zijn die opstaan en laten zien dat het oké is om anders te zijn. Ik denk eerlijk dat als ik die voorbeelden had gehad, mijn reis misschien wel eens heel anders had kunnen verlopen en het niet zo’n moeilijke reis was geworden als het nu is geworden.

Zelf acceptatie met een ander lichaam is een muur waar ik enorm tegenaan ben gelopen afgelopen maanden. Mijn zelf acceptatie zat op een waar dieptepunt vorig jaar. Ik kon niet naar mijzelf kijken in de spiegel, ik vond mijzelf lelijk en ik verachtte mijzelf. Ik heb mijzelf heel lang de schuld gegeven van de veranderingen in mijn lichaam en het feit dat mijn lichaam en vooral benen steeds groter werden. Ik heb mijzelf de schuld gegeven van het feit dat ik bijna niet meer kon lopen en ik was vooral heel erg boos op mijzelf. Iets waardoor ik steeds verder af kwam te staan van zelf acceptatie en al helemaal van oké zijn met mijzelf. Ik heb mijzelf letterlijk gehaat en hoe vaak mensen ook tegen mij zeiden dat ik een leuke meid was of oké was zoals ik ben, bij mij kwam dat niet binnen. Het is namelijk heel makkelijk om het tegen een ander te zeggen maar om het daadwerkelijk te voelen en zelf te erkennen, is niet altijd even makkelijk.

Leef en laat leven

Ik dacht dat met mijn operaties mijn reis naar zelf acceptatie een stuk makkelijker zou worden want ik zou immers “verlost” worden van die enorme benen en dan zou de wereld open gaan. Dat was dus een kleine miscalculatie want hoewel ik nog steeds dol gelukkig ben met de liposucties omdat ik weer zoveel kan, toch blijkt dat het niet de oplossing was voor zelf acceptatie of voor de acceptatie van mijn lichaam. Nog steeds loop ik tegen muren op, nog steeds heb ik het moeilijk met mijn lichaam en nog steeds is er nog van alles waarover ik mijn twijfels heb. Mijn benen beginnen “droger” te worden en ik ben enorm trots op de spieren die ik nu zie en kracht die ik nu voel maar droger worden houdt ook in dat het overtollige vel nog beter zichtbaar wordt en daar word ik dan weer onzeker van. De operaties hebben er voor gezorgd dat mijn benen een enorme transformatie hebben ondergaan maar de rest van mijn lichaam is hetzelfde gebleven en op sommige punten ten nadele veranderd. Iets waar ik onzeker van word. Dus hoewel ik enorm dankbaar ben voor de liposucties vorig jaar en ook nog steeds er volledig achter sta omdat het mij zoveel heeft gebracht, toch had ik mij nooit kunnen realiseren dat het andere uitdagingen zou gaan veroorzaken.

Ergens had ik misschien wel gehoopt dat de operaties een magische toverstaf zouden zijn en ik mijzelf wel zou accepteren zoals ik ben. Dat ik de wereld kon laten zien dat het mij geen ene f*ck kon schelen dat mijn lichaam anders is door de lipoedeem en dat ik oké ben met wie ik ben en het vel waar ik in zit. Maar zo ver ben ik niet maar aan de andere kant, ik ben wel een stuk verder dan dat ik dat een jaar geleden was. Ik ben wel oké met de Marije die ik nu ben en hoewel ik nog niet tevreden ben over het lichaam wat ik heb, ik ben wel tevreden met de stappen die ik nu aan het zetten ben om mij lichamelijk beter te voelen. Maar het is mijn weg en ik bepaal hoe mijn weg gaat zijn of hoe ik omga met de hobbels die ik op mijn weg tegenkom.

Laten we nou eens ophouden met zomaar te oordelen over wat anderen laten zien aangezien we niet weten hoe iemand op dit punt op zijn leven is gekomen. Laten we gewoon waarderen dat mensen zichzelf durven te laten zien en laten zien dat je niet altijd maar aan het plaatje hoeft te voldoen. Laten we gewoon onze mond eens houden over anderen en verder kijken dan het plaatje dat we zien.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock