Ergens lang geleden is er een moment geweest dat ergens binnen in mij er een besluit is genomen dat ik er niet mocht zijn. Dat ik niet mijn plek mocht innemen, dat ik niet mijn stem mocht laten horen en dat ik vooral mijzelf zoveel mogelijk op de achtergrond moest houden. Misschien wel omdat ik mij heel lang niet goed genoeg heb gevoeld. Omdat ik door de lipoedeem niet in het plaatje van de maatschappij paste en daar kritiek op kreeg. Mensen vinden veel en mensen vinden het nog veel makkelijker om je te beoordelen op de buitenkant dus commentaar is zo geleverd zonder dat er wordt nagedacht over de consequenties voor degene in kwestie. Steeds meer realiseer ik mij dat een ziekte als lipoedeem niet alleen impact heeft op je lichaam en buitenkant maar dat het ook effect heeft op je binnenkant en dat dat misschien nog wel veel meer schade kan toebrengen.

Niet goed genoeg

Voor mij heeft het heel lang geduurd voordat ik wist wat ik precies had en voordat ik een diagnose had. Maar dat hield dus wel in dat ik jarenlang onder de kwalificatie “te dik” behandeling in en uit ging. Jarenlang van alles proberen maar niet de bijbehorende resultaten halen. Jarenlang horen dat je toch echt beter je best moet doen. Jarenlang je best doen maar continue het gevoel hebben dat je faalt omdat je niet in het plaatje past en dus niet de bijbehorende resultaten haalt. Weer een diëtist die zegt dat je het niet goed doet. Weer een eetstoornisbehandelaar die door je eetdagboeken gaat en zich afvraagt of je wel eerlijk bent omdat je gewicht zo schommelt.

Jarenlang was er niet de erkenning van de ziekte lipoedeem maar werd ik wel continue in twijfel getrokken. Hield ik mij wel aan het voorgeschreven voedingsplan? Schreef ik wel netjes alles op wat ik at en hield ik geen dingen achter? Was ik wel eerlijk en had ik niet een verborgen agenda? Deed ik wel voldoende mijn best? Het zorgde ervoor dat ik steeds meer aan mijzelf ging twijfelen en mij steeds meer terugtrok. Steeds meer het gevoel kreeg dat ik mijn plaats niet mocht innemen want niemand zag hoe hard ik mijn best deed maar dat mijn lichaam gewoon deed waar ze zelf zin in had. Niemand keek naar wat er binnen in mij gebeurde maar ik werd wel beoordeeld op wat er met mijn lichaam gebeurde. Niet alleen ging ik aan mijzelf twijfelen maar ik werd ook steeds onzekerder over mijzelf en wie ik was.

Niet meer durven

Ergens along the way durfde ik mij ook niet meer uit te spreken want stel je voor dat men mij niet geloofde? Een gevoel dat steeds sterker werd en waardoor ik mij steeds meer terug trok in mijn schulp. Een gevoel waardoor ik mij steeds onzekerder voelde en ook niet meer durfde voor mijzelf op te komen. Een gevoel waardoor ik mij altijd minder voelde en mij niet durfde uit te spreken. In mijn hoofd vond ik bijvoorbeeld wel dat ik een salaris opslag verdiende maar dat durfde ik dan niet dusdanig uit te spreken omdat ik bang was voor wat ik dan te horen zou krijgen. Ik durfde niet meer te vechten voor wat ik dacht dat ik waard was en ik durfde al helemaal niet meer mijn plek in te nemen.

Nu ik in een wat rustiger vaarwater zit, vallen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats als het gaat om het effect wat lipoedeem op mijn leven heeft gehad. Des te vaker ik mijn verhaal vertel en praat over mijn leven met lipoedeem, des te vaker kan ik zien wat het effect is geweest de afgelopen jaren. Beetje bij beetje begin ik mijn plek weer in te nemen en durf ik uit mijn eigen schaduw te stappen. Beetje bij beetje begin ik de angst los te laten om niet goed genoeg te zijn en daarom mijn stem niet te mogen laten horen. Beetje bij beetje leer ik dat mijn stem juist heel waardevol is en dat mijn kracht hem juist ligt in het hebben van lipoedeem. Lipoedeem maakt mij, ondanks alle ongemakken, juist krachtiger en zorgt ervoor dat ik sterker in mijn schoenen kom te staan nu ik kan accepteren dat ik anders ben, dan de verwachting van de maatschappij.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com