Als vrouw zijnde, heb je vaak verschillende rollen in het leven en wordt er regelmatig van je gevraagd om sterk te zijn zodat je al deze rollen kunt dragen. Kwetsbaarheid of toegeven dat het soms niet gaat, lijkt in deze wereld niet meer te mogen. Alles moet tegenwoordig mooier, beter, groter, dunner en succesvoller zijn. Off dagen mogen niet meer bestaan en je mag al helemaal niet zeggen dat je het even niet meer ziet zitten. Het zorgt er voor dat mensen alleen nog maar de mooie dingen van het leven laten zien en met een masker door het leven gaan. Iets wat mij jarenlang prima af ging, tot ik leerde dat ik lipoedeem had en officieel wist wat er met mijn lichaam aan de hand was. Misschien denk je nu dat ik eindelijk mijn kwetsbaarheid ging laten zien maar het tegendeel is waar, ik vond juist dat ik nu nog veel sterker moest zijn en nog meer aan de wereld moest bewijzen wat ik in mijn mars had.

Masker op

Al jarenlang had ik een masker op en wilde ik de wereld niet laten zien wat er daadwerkelijk in mijn hoofd afspeelde. Niet over mijn leven maar al helemaal niet over mijn lichaam. Ik had een lichaam met een eigen wil die met de dag meer veranderde en die met de dag minder kon. Des te meer mijn lichaam veranderde, des te harder ik vocht om de wereld maar te laten zien dat mijn lichaam mij echt niet in de weg zou zitten. Iedere keer dat er weer een opmerking werd gemaakt over mijn gewicht of toenemende lichaam, liet ik niet aan de wereld zien wat dat met mij als persoon deed. Ik deed net alsof ik mijn schouders ophaalde en het mij niet raakte. Ik werkte wat harder, deed nog meer leuke dingen, ging nog even extra over mijn grenzen en probeerde een perfect plaatje aan de buitenwereld te laten zien. Zo goed, dat ik er zelf in ging geloven en alle signalen en grenzen van mijn lichaam negeerde.

De lagen vet die de lipoedeem in mijn lichaam opbouwde, vormden een dikke muur. Niet alleen een muur die mij beschermde tegen de mening van de buitenwereld maar ook een muur voor mijn eigen gevoelens. Ieder laagje bestond uit een laag verdriet, boosheid en teleurstelling. Ik sloeg alles binnenin mij op en wilde vooral de buitenwereld niet laten zien wat een ziekte als lipoedeem met mij deed. Niet toen ik niet wist wat er met mij aan de hand was behalve een lichaam wat veranderde. Niet toen ik wel wist wat er met mij aan de hand was en wist dat er een hele prijzige behandeling was die mij kon helpen maar ik niet kon betalen. Niet toen ik wist dat ik het liposuctie traject in ging en ik bloed onzeker was omdat ik niet wist wat mij te wachten stond. Ergens heel lang geleden had ik besloten dat de wereld niet mocht zien dat ik soms kwetsbare momenten heb en op dat moment ging mijn masker op. Een masker die er voor zorgde dat ik naar de buitenwereld maar een sterke vrouw kon neerzetten waarin ik zelf ging geloven. I faked it till I made it.

Masker af

Mijn enorme benen waren jarenlang de reden waarom ik dingen niet deed. Ik solliciteerde niet omdat ik toch wel afgewezen zou worden om mijn lichaam. Ik kwam niet voor mijzelf op omdat ik toch niet serieus werd genomen met mijn lichaam. Ik deed heel veel niet meer omdat ik bang was om te falen en afgewezen te worden. Maar toch had ik mijn weg in het leven gevonden en had ik geaccepteerd dat het leven zo was. Tot ik mijn eerste liposuctie had gehad en er heel wat vet uit mijn linkerbovenbeen werd gehaald. Ik voelde mijzelf verloren en enorm kwetsbaar. Mijn veilige en geaccepteerde lichaam wat mij overal tegen had beschermd, was ineens gestript. Een keuze die ik zelf had gemaakt en ook moest maken omdat ik anders op een punt was gekomen dat ik niet meer kon lopen. Waar ik voor de eerste liposuctie nog dacht dat de wereld aan mijn voeten zou liggen op het moment dat de vetcellen eruit gehaald waren, zo kwetsbaar voelde ik mij nadat ik een beetje bijgekomen was van de operatie. Het voelde alsof ik van het een op het andere moment gestript was van mijn muur die mij altijd beschermde en die ervoor zorgde dat ik dingen niet hoefde te doen die ik eng vond.

Rome is niet in één dag gebouwd en een lichaam met lipoedeem ook niet. Maskers en muren zijn ook niet in een dag gebouwd. De gedachte dat je als vrouw altijd sterk moet zijn en je niet kwetsbaar mag opstellen is ook niet in een dag gebouwd. Maar alles wat is opgebouwd, kan je ook weer neerhalen. Alles wat je ooit geloofde, hoeft niet meer je waarheid van vandaag te zijn. Je hoeft niet elke dag sterk te zijn en de wereld te laten zien wat je allemaal kan. Die strepen heb je al lang verdiend en niet alleen in de strepen die je misschien op je benen hebt van het groeien. Je mag kwetsbaar zijn. Je mag zeggen dat je een rot dag hebt omdat je lichaam pijn doet en die stomme lipoedeem je in de weg zit. Je mag zeggen dat je een rot week hebt omdat niks lukt en je het even niet meer ziet zitten. Je mag je tranen laten zien omdat je weer bij een dokter bent geweest die zegt dat je “gewoon dik” bent of die je van het zoveelste kastje naar de muur stuurt. Je mag boos zijn omdat iemand het weer eens nodig vindt om commentaar te geven of het nodig vindt om je advies te geven over je gewicht. Je hoeft niet altijd dat masker op te hebben en maar te doen alsof het je niets doet. Het leven en helemaal onze lichamen zijn geen picture perfect social media plaatje. Ze doen soms pijn, zijn soms irritant en zitten gewoon in de weg. Gooi lekker je masker af en als je een rot dag hebt, zeg dat dan ook gewoon. Je kwetsbaarheid tonen maakt je misschien nog wel een veel sterkere vrouw.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com