Selecteer een pagina

Tegenwoordig is een vast ritueel in het weekend, om een lange wandeling te maken met mijn hondje Champ. Toen ik hem ruim een jaar geleden adopteerde, had ik nooit kunnen geloven dat er een moment zou komen dat ik ruim een uur zou kunnen wandelen met mijn kleine energieke draakje. Het idee alleen al gaf mij een enorme angstaanval. Wandelen an sich gaf mij al een enorme angstaanval. Hoe vaak had ik al niet een poging gewaagd maar was ik mijzelf, en de lipoedeem in mijn benen, enorm tegen gekomen. Zware benen die al snel niet verder konden. Benen die zo pijnlijk waren dat ik halverwege niet verder kon en soms huilend moest toegeven dat ik niet verder kon. Lipoedeem heeft er voor gezorgd dat ik niet alleen een grondige hekel kreeg aan wandelen maar dat ik ook een angst ontwikkelde voor mijn eigen lichaam.
Angst door lipoedeem


Toen ik Champ adopteerde, zei de mevrouw bij wie hij in het gastgezin zat: “hij is de sully van de groep, rustig en slaapt veel”. We hadden meteen een connectie en ik dacht nog “prima als hij rustig is, dat scheelt met wandelen”. Maar de eerste week thuis, realiseerde ik mij al dat sully en rustig niet bij Champ pasten. Energiek, stuiterbal en veel beweging nodig waren betere woorden die bij hem pasten. En dat triggerde een nieuwe angst want hoe moest ik omgaan met zo’n energieke pup die veel beweging nodig zou hebben? Alles in mijn lijf ging op standje alert want hoe ging ik dit doen met mijn vervelende lipoedeem lijf die niet altijd wil meewerken?

Het adoptie moment was tegelijkertijd met het moment dat ik met Saxenda was begonnen en dus juist mijn beweging nodig had. Maar net als met Saxenda, heeft een pup een soort van opbouwtijd nodig met wandelen. Je kan een 8 weken oude pup niet meeslepen voor meteen een uur wandelen. Dus stapje voor stapje begonnen wij samen aan dit proces. Stapje voor stapje zetten wij letterlijk samen en waar Champ zijn eigen angsten in een nieuwe omgeving moest overwinnen, hielp hij mij mijn angst voor mijn benen, lipoedeem en wandelen overwinnen.

One team


Regelmatig liep ik met de angst in mijn lijf de duinen in als ik opstond met zware en pijnlijke lipoedeem benen. Maar ik wist dat ik geen keuze had, ik wist dat ik moest opstaan en de angst onder ogen moest zien want ik kon Champ niet in de steek laten. Champ moest immers naar buiten. Dus stapje voor stapje gingen we elke keer een beetje verder. Elk rondje werd een stukje groter en langer. Waar het eerst een rondje flat was, werd het steeds een stukje verder de duinen in, tot uiteindelijk de wandelingen, anderhalf jaar verder, die wij nu kunnen maken.

Er zijn nog steeds dagen dat ik slechte lipoedeem benen heb maar dan is er mijn kleine, energieke bolletje wol als mijn stok achter de deur. Een klein bolletje wol die elke dag zonder angst de wereld betreedt en stap voor stap eventuele angsten onderweg, ondergaat en onderzoekt. Samen overwinnen we onze angsten along the way. Ik besef mij nu pas hoe diepgeworteld mijn angst voor lipoedeem en mijn lichaam in de loop der jaren is geworden maar ook hoe ik stapje voor stapje deze angst kan overwinnen die ook nog eens lichamelijk helpt. Gisteren hoorde ik mij voor het eerst tegen mijn wandelmaatje, na een lange wandeling in de winterse kou, zeggen: “ik heb enorm koude benen” in plaats van “ik heb pijnlijke benen”. En ondertussen huppelde een vrolijk en voldaan hondje voor ons uit, met af en toe een korte check of ik er nog wel was. Samen komen we er wel en zal mijn angst voor de lipoedeem, hopelijk steeds meer naar de achtergrond verdwijnen.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Pexels.com