Selecteer een pagina

Gisteren zag ik een jonge dame bij mij in de wijk, die duidelijk lipoedeem had. Het raakt mij altijd enorm als ik jonge meiden en vrouwen zie die overduidelijk lipoedeem hebben. Het raakt mij diep in mijn hart omdat ik weet wat voor strijd ze in het leven moeten voeren elke dag weer en nog heel wat jaren die komen. Het is niet alleen de strijd met je lichaam maar ook de strijd tegen de maatschappij en de publieke opinie. De strijd tegen het beeld wat de maatschappij en media ons altijd weer voorschotelen van hoe de “ideale” vrouw eruit moet zien. Ik merkte dat het meer met mij deed dan ik had verwacht.


Flashback


De jonge vrouw had dezelfde benen als ik had voor mijn liposucties en dat haalde bij mij een oude pijn naar boven. Ze leek mij iets jonger dan ik was toen ik voor mijn liposucties stond. De pijn die ik voelde was de pijn van de diagnose, de jaren strijd omdat ik niet wist wat er met mij aan de hand was, de lichamelijke en mentale pijn en vooral hoe ontzettend hard ik voor mijzelf was geworden. Natuurlijk kan ik aan de buitenkant niet zien hoe deze jonge vrouw het ervaart of dat ze het uberhaupt weet dat ze lipoedeem heeft maar het was vooral de flashbacks die ik kreeg naar hoe ik zelf was.

Des te groter mijn benen werden, des te harder werd ik voor mijzelf. Ik trok een muur om mijn hart op en vond vooral dat ik moest laten zien dat mijn benen en lichaam mij niet gingen tegenhouden. Dat de blikken en vervelende opmerkingen mij niet zouden raken. Dat ik met mijn lichaam keihard was en dat ik nog heel veel kon. Niets of niemand zou mij tegenhouden, ook ikzelf niet en helemaal mijn lichaam niet. De zweep ging er elke keer weer over, hoeveel pijn ik ook had, ik moest doorgaan en mocht vooral niet bij de pakken neer gaan zitten.

Sporen


Door wat er gisteren gebeurde, realiseerde ik mij weer dat de jaren leven met lipoedeem toch behoorlijk wat sporen heeft achter gelaten. Lichamelijk door jaren doorlopen en uiteindelijk door de liposucties want daar ben ik ook niet ongeschonden uitgekomen. Maar lichamelijk kan ik het altijd weer overkomen en gaat de knop om. Het mentale stuk en de littekens op mijn hart zitten duidelijk dieper en doen veel meer pijn. Soms vergeet ik dat wel eens en komen ze ineens naar boven.

Vanuit de medische hoek wordt er altijd gekeken naar de drie peilers: beweging, compressie en voeding maar wordt er voorbij gegaan aan de mentale littekens en trauma’s. Een trauma kan je immers al oplopen door een simpele opmerking die voor jou een lading krijgt. Gisteren werd het mij weer pijnlijk duidelijk hoeveel ik heb weg gestopt als het om lipoedeem gaat en hoeveel pijn het doet als dat naar boven komt. Iets waarvan ik hoop dat de jonge dame die ik gisteren zag,  het niet hoeft door te maken en er niet zoveel last van heeft. Net als alle jonge meiden en de generaties die na ons komen. Lipoedeem en de pijn van het leven met lipoedeem, gun je niemand en zou veel meer aandacht voor mogen zijn.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com