Jarenlang voelde ik mij een outcast van de maatschappij. De vrouw die anders was. De (te) dikke vrouw die het allemaal zelf zo ver had laten komen. In mijn hoofd waren er continue de verwijten op de momenten dat iets niet lukte: “zie je wel, allemaal mijn eigen schuld, had ik het maar niet zo ver moeten laten komen en zo’n lichaam moeten hebben”. Ik walgde van mijzelf en mijn lichaam en liep als een schaap achter elk dieet en elke geleerde aan die weer wat nieuws riep als het ging om gewicht. Iedere keer dacht ik “dit keer gaat het mij lukken” maar het lukte niet en zorgde voor een nieuwe kras op mijn ziel.

Oneindige reis

Ik liep jarenlang de kantoren van huisartsen, diëtisten, therapeuten en eetstoornisbehandelingen plat maar niemand snapte er iets van. Dan viel ik wel af maar was ik de volgende week weer bijgekomen. Het moest haast wel aan mijzelf liggen, ik was kennelijk niet eerlijk in mijn eetdagboeken, wist ik wel wat ik mijzelf aan deed. Iedere keer droop ik af met de staart tussen mijn dikke benen want zie je wel, als de experts het zelfs zeggen dat het aan mijzelf ligt, dan moet dat haast wel zo zijn.

Ik kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken want ik schaamde mij niet alleen ontzettend voor wie ik was maar ik voelde mij ook ontzettend schuldig. Schuldig om wie ik was want kennelijk deed ik het niet goed en was mijn lichaam mijn eigen schuld. Ik wilde mijn eigen spiegelbeeld niet meer zien en haatte mijzelf omdat het maar niet lukte. Ze zeiden immers allemaal dat het moest lukken met normaal eten en bewegen maar waarom lukte het mij dan niet en waarom bleef mijn lichaam maar in omvang toenemen?

Ongeloof

Zelfs toen ik in 2015 voor het eerst een arts de diagnose lipoedeem hoorde uitspreken en hem daarna hoorde zeggen dat hij nog nooit zulke erge benen had gezien (mocht je nog geen krassen op je ziel hebben, dan kreeg je die daar ter plekke wel bij deze arts), wilde ik het niet geloven. Ik geloofde al jaren mijn moeder niet die al lang had uitgezocht dat het wel eens lipoedeem kon zijn dus waarom zou zo’n arts dan wel de waarheid zeggen? Ik was gewoon dik en het was mijn eigen schuld. Ik plaatste mijzelf in de eigen schuld slachtofferrol en vond eigenlijk dat ik geen eens recht had op een plek in de maatschappij want ik voelde mij een monster.

Hoewel we nu jaren verder zijn, ik heel veel gesprekken heb gevoerd, heel goed weet dat ik lipoedeem heb en niet altijd zelf er wat aan kan doen, komen de negatieve gedachten soms toch gewoon naar boven. Bijna 20 jaar waren dit mijn gedachten en geloofde ik ze ook echt. 20 jaar een bepaald denkpatroon verwijder je niet zo 1,2,3 en het is ook niet zo makkelijk om ineens te denken dat je wel goed bent zoals je bent. Maar elk klein positief stapje die ik doe is er een en elke kleine positieve gedachte over mijzelf, is er maar mooi een. Lipoedeem kan ik niet wegdenken en hoort bij mij maar hoe ik over mijzelf denk, daar heb ik wel een stem in. Ik ben niet wie al die (onwetende) doktoren, therapeuten, diëtisten of de maatschappij mij deden doen geloven wie ik was. Ik ben mijzelf en ik heb de keuze om te zijn wie ik ben en wie ik wil zijn met lipoedeem en een lichaam wat anders is dan de maatschappij vindt dat het hoort te zijn.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com