“Je hebt maar een lichaam en daar moet je nog wel even mee doen”
Een uitspraak die ik sinds mijn val in Marokko regelmatig heb gehoord. Een uitspraak die ik voor het eerst in mijn leven door heb laten dringen en ten harte heb genomen. Tot september 2019 en mijn inmiddels beruchte val, nam ik mijn lichaam namelijk niet zo serieus en ging ik over elke grens heen waar ik over heen kon gaan. Gevoed door het immense verlangen om de wereld te laten zien dat ik meer was dan die immense lipoedeem benen maar ook door een heel naar en negatief stemmetje wat altijd op de achtergrond aanwezig was. Een stemmetje die continue kritiek had, mij continue de grond inboorde met “die lelijke benen” en vooral vond dat ik niet moest zeuren. Zelfs toen die liters vet eruit gehaald waren, bleef ik doorgaan en nam mijn lichaam niet zo serieus.
Niet zeuren
Ik was dus niet zo lief voor mijzelf en mijn lichaam. Altijd over grenzen gaan, altijd mijn lichaam net even verder pushen en vooral in mijn hoofd altijd sterk moeten zijn. Niemand zou mij ooit zeggen dat ik er niet voor geknokt had. De lipoedeem nam niet alleen mijn lichaam over maar ook mijn geest. Des te meer mijn lichaam groeide, des te harder werd ik voor mijzelf. Niet zeuren en niet kunnen stond niet in mijn woordenboek. Ging het niet rechtsom, dan ging het linksom.
Wat ik mij niet realiseerde was dat des te harder ik voor mijzelf werd, des te verder ik van mijn eigen lichaam kwam af te staan. Ik hoorde niet meer wat mijn lichaam nodig had. Ik hoorde niet meer wat ik als persoon nodig had. Ik staarde mij alleen maar blind op presteren en de wereld laten zien wat ik kon. Ik negeerde de pijn, de vermoeidheid, de twijfels, de onzekerheden en vooral de angsten. Ik verloor mijzelf compleet om de wereld maar te laten zien dat ik niet dat vreemde lipoedeem lichaam was maar de sterke, doorzettende Marije.
Omarm mijzelf
Een zorgvuldig opgebouwd pantser verdween al een klein beetje met de liposuctie. Een periode waarin ik mij voor het eerst enorm kwetsbaar voelde, soms om hulp moest vragen en zelfs af en toe moest zeggen dat iets niet ging lukken omdat ik het lichamelijk niet aan kon. Iets wat soms voelde als falen en niet als mij voelde. Hoewel de eerste scheurtjes toen al in mijn pantser kwamen, kwam de volledige breuk van het pantser pas toen ik op de grond in Marokko lag. Op dat moment wist ik niet alleen dat het fout was maar ook dat ik mij nu compleet zou moeten overgeven aan de hulp van anderen en herstel niet kon forceren.
De afgelopen maanden waren een nieuwe rollercoaster en leerde ik een andere kant van mijzelf kennen. Een kant waarin ik nog steeds “alles zelf” wil doen of proberen maar ook een kant waarin ik elke kleine overwinning met trots deelde. Of het nou een appel snijden of de eerste keer weer mijn haar borstelen met mijn gebroken arm, elk moment deelde ik trots. Voor het eerst durfde ik kleine overwinningen van mijn arm te vieren en leerde ik ook dat na een kleine overwinning, ik toch ook een beetje rust moest pakken. Mijn lichaam, met lipoedeem en een paar schroeven, is een kostbaar iets waar ik nog heel lang mee moet doen. Dus die eerste keer haar borstelen mag dan als een enorme overwinning voelen, het is nou niet dat ik als een wilde met een borstel kan gaan zwaaien. Hoewel ik vaak nog wat te mopperen heb op mijn lichaam want lipoedeem veroorzaakt ook nog genoeg ongemakken, ik besef mij wel dat ik mijn lichaam met trots mag koesteren en waar ik wat vaker naar mag luisteren. Niet alleen als ik iets breek ;-).
Take care!
xoxo
Bron stockfoto’s: Unsplash.com
